Αν και υπεσχέθην είς τον εαυτόν μου ουδεμίαν αναφορά σε ζητήματα κοινωνικά μετά πολιτικών προεκτάσεων, δεν είναι ποτέ δυνατόν να μείνεις εκτός κοινωνίας και πολιτικής σε τούτο τον τόπο.
Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται ένα ακόμα ενσταντανέ διιστάμενων απόψεων, ένα “δίβατον” νεοελληνιστί debate, αναφορικά με τους συμβολισμούς τους οποίους φέρει το νέο σήμα της επιτροπής εορτασμού της διακοσαετίας από την Ελληνική επανάσταση.
Ευκαιρία λαμπρά για ορισμένους να επιδείξουν τον υπερπατριωτισμό τους και να τονίσουν πως στο νέο αυτό σήμα, ουδεμία αναφορά γίνεται στο παρελθόν, στους ήρωες, στον σταυρό είς τον οποίον ορκίστηκαν προκειμένου να πάρουν δύναμη και να αγωνιστούν για τον υπέρ πάντων αγώνα που επέβαλλαν οι στιγμές του τότε, διακόσια χρόνια πίσω.
Ουδείς εξ αυτών δυστυχώς δεν αναφέρεται όμως στα διακόσια χρόνια περιπέτειας, καθορισμού και επανακαθορισμού της εθνικής ταυτότητας, στα διακόσια χρόνια παλιμπαιδισμού, ανωριμότητας, διενέξεως δίχως λόγο, στα διακόσια χρόνια διχασμού και προσπάθειας δημιουργίας σχημάτων που επουδενί ένωσαν τον λαό και δεν τον βοήθησαν να έχει μια ουσιαστική προοπτική έπειτα απο την επανάσταση.
Η αλήθεια είναι πως η προγονολαγνεία η οποία εκφράσθηκε στα πρώτα χρόνια της “Βαυαροκρατίας” και συνεχίζει να συμβαίνει (που για να είμαστε απολύτως έντιμοι προσπάθησε πολλές φορές να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα στο άναρχο ελληνικό κρατίδιο) με την επιβολή του κλασικισμού παντού σε μια προσπάθεια αναζήτησης και καθορισμού της εθνικής μας ταυτότητας και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, έβλαψε τον τόπο δίχως άλλο.
Όλα τούτα ίσως ξενίσουν κάποιους. Ίσως θεωρήσουν πως γράφονται από μια διεθνιστική γραφίδα, όμως η γραφίδα του υποφαινομένου μόνον τέτοια δεν ημπορεί να χαρακτηριστεί. Είναι απλώς σκέψεις μιάς περισσότερο προσεκτικής ματιάς στο παρελθόν, του τι συνέβη, το πως συνέβη και το τι μας διδάσκει αυτό που συνέβη. Αν ποτέ μας διδάσκει επαρκώς.
Και αυτό που θα πρέπει να μας διδάσκει το παρελθόν είτε ως άτομα είτε ως κοινωνίες, δεν είναι μια διαρκής αναπόληση για τα πρόσωπα του τότε τα οποία έζησαν και το κυριότερο έδρασαν υπό άλλες συνθήκες, καταστάσεις και προοπτικές, αλλά το τι θα μπορούσαμε να πάρουμε ως παράδειγμα από την τότε κατάσταση του παρελθόντος.
ΝΑΙ εν ολίγοις στο να βλέπει κάποιος το παρελθόν του ως ρίζα ενός δέντρου, ναι στην αγάπη για τις στέρεες παναθρώπινες αξίες, μα επιτέλους κυρίες και κύριοι νεοέλληνες ας πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στην προγονολαγνεία, στην αναπόληση την στείρα ενός παρελθόντος δίχως αντάξιο παρόν και μέλλον.
Θα πρέπει να μας γίνει βίωμα ένα συμπέρασμα. Πως αν παραστήσουμε το παρελθόν με την ρίζα ενός δέντρου, εμείς σημερινοί οι φορείς του Ελληνισμού (και ενίοτε δυστυχώς του νεοελληνισμού με ότι αυτό συνεπάγεται), είμαστε τα κλαδιά αυτού του δέντρου, είμαστε οι καρποί του. Και οι καρποί σε τούτο το δέντρο μάλλον σπανίζουν.
Τι προσέφερε ο Ελληνισμός τα τελευταία διακόσια χρόνια στο παγκόσμιο γίγνεσθαι; αυτή η επέτειος δεν πρέπει να σπαταληθεί σε μνημόσυνα. Δεν πρέπει να αναλωθεί σε μουσειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις. Αυτή η διακοσαετία θα πρέπει να μας προβληματίσει, να μας φέρει προ των ευθυνών μας και να μας προτρέψει στο να δράσουμε και εμείς έπειτα από τον απαραίτητο προβληματισμό διότι της δράσεως πάντοτε προηγείται η διαπίστωσις.
Να σταματήσουμε να θεωρούμε την Ελλάδα ως το κέντρο του κόσμου. Να σταματήσουμε να θεωρούμε πως όλοι ασχολούνται με εμάς διότι δεν φροντίσαμε σε καμιά περίπτωση να ασχολούνται μαζί μας τουλάχιστον με τον θετικό τρόπο που αρμόζει στο όντως ένδοξο παρελθόν μας. Πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων αυτά τα τελευταία διακόσια χρόνια. Κι αν ασχολούνται με κάτι Ελληνικό στην ουσία του, αυτό είναι οι αρχαίοι πρόγονοι μας.
Να σταματήσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον είτε για πατριδομαχία είτε για πατριδολαγνεία. Να δούμε τις προοπτικές αυτού του τόπου μέσα από το πρίσμα του 21ου αιώνα που ανέτειλε πλέον για τα καλά έχοντας διανύσει τα πρώτα είκοσι του χρόνια.
Να αγαπήσουμε την πατρίδα μας όχι μέσα από τον κλειστοφοβικό εθνικισμό, αλλά μέσα από έναν οικουμενικό πατριωτισμό όπου οι αξίες του θα αγκαλιάζουν τους πάντες, την υφήλιο ολάκερη. Μόνον μέσα από αυτό το πρίσμα θα κερδίσουμε το στοίχημα των επόμενων γενεών και αιώνων και θα εξασφαλίσουμε λαμπρό μέλλον τόσο για το εναπομείνον παρόν το δικό μας μα πιότερο για τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων.
Να δούμε την πραγματική δύναμη προοπτικής του Ελληνισμού, που δεν είναι άλλη από το αγκάλιασμα ολάκερου του πλανήτη και το μπόλιασμα του παγκόσμιου δέντρου με τους ωραίους σπόρους του Ελληνικού πνεύματος, της διανόησης, του Πολιτισμού.
Μόνον τότε θα τιμήσουμε την μνήμη όσων αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια για ένα καλύτερο αύριο. Μόνον τότε θα μπορέσουμε να νιώσουμε στην ολότητα του, τον αγώνα τους. Τα άλλα που ο υποφαινόμενος ακούει περί του σήματος και των συμβολισμών που υποτίθεται λείπουν, τα θεωρεί ως φτηνό λαϊκισμό, ως προσπάθεια ακόμα μια φορά να προκληθεί το συναίσθημα μιάς κοινωνίας που έχει χάσει εντελώς τον βηματισμό της, ως μια απέλπιδα προσπάθεια να γατζωθούμε και πάλι από την ποδιά της μαμάς και το παντελόνι του πατέρα, ανίκανοι να ζήσουμε. Ανίκανοι να πράξουμε, να πορευθούμε. Ανίκανοι να δούμε τον κόσμο μέσα από το δικό μας πρίσμα, παρά μόνον μέσα από το πρίσμα των όντως ένδοξων προγόνων μας.
Ας απογαλακτιστούμε πλέον. Αυτό είναι το μήνυμα κατά την ταπεινή άποψη του υποφαινομένου αναφορικά με το λογότυπο και το σήμα της επιτροπής.
Αενάως παλιμπαιδίζοντες μέσα στον κήπο του πλανήτη μας και των άλλων εθνών δεν θα οδηγηθούμε πουθενά. Φτάνει πιά. Και αυτή η διακοσαετία είναι μια λαμπρά ευκαιρία επανακαθορισμού του στίγματος και της προοπτικής του Ελληνισμού.
Οι πράξεις μας (ή η απραξία μας θα συμπληρώσω), αντηχούν στην αιωνιότητα.
Μάρκος Αυρήλιος
Καλή επιτυχία στην επιτροπή.