Η κατάσταση που ζούμε μπορεί να συνοψιστεί στο εξής:
α) Το άγος από το Μάτι οδηγεί την κυβέρνηση σε λάθη αφού έχει έναν μόνο άξονα: να μην υπάρξουν νεκροί. Η λάθος οργάνωση της πυρόσβεσης είναι εν μέρη αποτέλεσμα αυτής της στάσης.
β) Το λάθος της παραίτησης της κοινωνίας από την πρόληψη και την πυρόσβεση. Το ζήτημα της πυρόσβεσης έχει εκχωρηθεί σε μια μόνο υπηρεσία, την πυροσβεστική, που ακόμα δεν έμαθε τι σημαίνει δάσος, φρύγανα και πρινώνες.
Για την πρόληψη, και εννοώ όχι τις αντιπυρικές λωρίδες που ελάχιστα συμβάλουν και δημιουργούν πολλά άλλα προβλήματα, δεν έχει γίνει τίποτα. Βασικό αίτιο η απαξίωση της δασικής υπηρεσίας και ο φορμαλισμός που της έχει επιβληθεί.
Τι βλέπουμε στις πυρκαγιές:
Μια ομάδα δασικών επιχείρησε αντιπύρ στην Εύβοια και η πυροσβεστική το έσβηνε. Πλήρης ασυνεννοησία και έλλειψη συντονισμού.
Η αστυνομία εμποδίζει εθελοντές να συμμετέχουν, αφού υπάρχει εντολή να μην δοθεί το παραμικρό πάτημα στον Σύριζα που καραδοκεί για συμψηφισμό.
το αντιπύρ που σταμάτησε φωτιές σε άλλες περιπτώσεις δεν εφαρμόζεται λόγω έλλειψης θάρρους και φόβου ανάληψης ευθύνης από αυτούς που ηγούνται και σοβαρής έλλειψη γνώσης για την εξέλιξη της φωτιάς στην φύση
οι πολίτες εξωθούνται στον φόβο και την αδράνεια. Η πεποίθηση «ο καθένας την δουλειά του» είναι κυρίαρχη και ας ομνύουν όλοι στο εθελοντισμό. Προφανώς διότι μόνο ένας λάιτ εθελοντισμός, σε μορφή χόμπι, είναι νοητός.
στα χωριά, η πολιτική προστασία δεν ενεργοποιεί τους αγρότες που θα μπορούσαν με τσεκούρια να κόψουν την πορεία της φωτιάς σε επιλεγμένες θέσεις και με τα ψεκαστικά να σβήνουν εστίες. Αυτό όμως είχε γίνει για να σταματήσει η φωτιά του Πάρνωνα, πριν 15 χρόνια, από τους αγρότες μαζί με τους Γάλλους και Κύπριους δασοπυροσβέστες.
Τα λάθη στην οργάνωση της πυροπροστασίας διαρκούν δύο δεκαετίες. Είχα συμφωνήσει να περάσει η πλήρης αρμοδιότητα στην Πυροσβεστική για να υπάρχει μια ενιαία οργάνωση, αλλά στην πυροσβεστική δεν υπάρχει γνώση, κουλτούρα και παράδοση για τις πυρκαγιές εκτός πόλεων και η πλήρης απαξίωσης της δασικής υπηρεσίας οδηγεί σε σοβαρή έλλειψη, ειδικά όσον αφορά στην πρόληψη που πρέπει να συνδέεται οργανικά με τη πυρόσβεση στα δάση και τα θαμνοτόπια. Διότι χωρίς τσεκούρι και πτυοσκάπανο δεν σβήνει η φωτιά στα δάση.
Μήπως είναι καιρός να ξαναγίνει ένα σώμα φύλαξης υπαίθρου και δασοπροστασίας; Με ταυτόχρονη οργάνωση για την ενημέρωση και ενεργοποίηση των πολιτών από την πολιτική προστασία;
Θα ακούσουμε πολλές ανοησίες στο τέλος αυτών των πυρκαγιών. Πάντα πολιτικάντικα για την πυρόσβεση ενώ το ουσιώδες είναι η πρόληψη στα δάση και στον περιαστικό χώρο.
Τα κομπολόγια που έπαιζαν στα χέρια τους οι κάτοικοι έξω από τα καφενεία, ενώ απέναντι έκαιγε η πυρκαγιά, έχουν αντικατασταθεί με κάτι ακόμα χειρότερο: από τηλεοράσεις.
Και τα μεγάφωνα που καλούσαν σε βοήθεια έχουν γίνει πλέον εκκλήσεις αδράνειας από το 112.
Ακόμα παλιότερα όμως ήταν αλλιώς: οι κάτοικοι έκαναν πρόληψη και συμμετείχαν πάνδημα. Αυτή είναι η παράδοσή μας και αυτήν πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά.
Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβουμε την ανεπάρκειά μας, αλλά και στα τρία μαζί:
-Ανεπάρκεια των πολιτικών – Ανεπάρκεια της πυροσβεστικής -Ανεπάρκεια της κοινωνίας, καθώς οι πολίτες εξωθούνται, δεκαετίες τώρα αλλά σήμερα σχεδόν μεθοδικά, στον φόβο και την παθητικότητα.