Ο Μαχάτμα Γκάντι κάποτε είχε πει, το εξής. «Ο φόβος έχει κάποια χρησιμότητα, η δειλία όμως δεν έχει καμία».
Στο δείπνο που παρέθεσε ο Γκουτέρες στις δεκαπέντε Οκτωβρίου στη Νέα Υόρκη, προς τους δύο ηγέτες, τον πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη και τον Ερσιν Τατάρ, διαφάνηκε ότι εξακολουθεί να υπάρχει η ατολμία ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι τα πράγματα ήδη έχουν αλλάξει μετά από εφτά χρόνια και η άλλη πλευρά δεν τολμάει να επιστρέψει πίσω.
Ο πρόεδρος Χριστοδουλίδης στην προσπάθεια του να σώσει οτιδήποτε και αν σώζεται, επιμένει να θέλει να συνεχίσει από το σημείο που μείναμε πριν εφτά χρόνια στο Κραν Μοντανά, γεγονός το οποίο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την άλλη πλευρά μιας και ο Τατάρ εξακολουθεί να παραμένει κάθετος στην δική του νέα πρόταση περί κυριαρχικής ισότητας, δηλαδή να αποτελείται η χώρα από δύο κράτη, γεγονός που ούτε και αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό από την ΕΕ.
Από την άλλη, ο ΓΓ των ΗΕ, Αντονιο Γκουτέρες μέσω του άτυπου δείπνου, δηλαδή ενός δείπνου δίχως κάποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των δύο ηγετών, όπου ο ένας λέει άλλα και ο άλλος άλλα, εντούτοις, κάνει τα αδύνατα δυνατά για να γεφυρωθεί το χάσμα μέσω των άτυπων συναντήσεων που θα γίνουν στο εγγύς μέλλον, με κάποια επιπρόσθετα ανοίγματα οδοφραγμάτων.
Ίσως τα ανοίγματα των οδοφραγμάτων να τέθηκαν στο τραπέζι για να χαϊδέψουν κάποιων τα αυτιά και για να γίνει πιο ομαλή η όποια περαιτέρω διαπραγμάτευση στις επερχόμενες άτυπες συναντήσεις.
Όλοι ευχόμαστε να γεφυρωθεί το χάσμα και να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο αλλά. . ας είμαστε ειλικρινείς.
Έχουμε φτάσει πλέον σε ένα τούνελ χωρίς κάποια ουσιαστική εξέλιξη.
Ένα τούνελ στο οποίο, για να λάμψει το φως στην άκρη του, και για να μην μας πατήσει το τρένο της οριστικής διχοτόμησης, θα πρέπει να γίνει μια πραγματιαλλαγή ηγεσίας στην τουρκοκυπριακή πλευρά.