Για πολλούς το 2017 αποτέλεσε την χρόνια της Τουρκίας και πιο συγκεκριμένα του Τούρκου πρόεδρου Ταγιπ Ερντογαν. Η Τουρκία και ο ηγέτης της απασχόλησαν στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα πρωτοσέλιδα του διεθνή τύπου με αρνητικό πρόσημο. Από το αποτυχημένο πραξικόπημα και το πογκρόμ διώξεων που ακολουθήσε σε όλες τις βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού και τις δομές του κράτους δικαίου μέχρι της αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας στρατηγικής στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής , με σημείο αναφοράς την αντιμετώπιση του Συριακού και την στάση που κρατάει απέναντι στους Κούρδους.
Το 2017 η διαχρονική ρητορική του πατέρα της Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ για μηδέν προβλήματα με τους γείτονες ( μετά βεβαίως από εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες), φαίνεται ότι έχει αντικατασταθεί με ένα μοντέλο νεοθωμανικού πολιτiκού τσαμπουκά, με λεκτικές όμως εκφάνσεις, χωρίς να έχει διαφανεί μέχρι και σήμερα κάποια σημαντική αλλαγή στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής.
Η Τουρκία καλωσορίζει το 2018 βρισκόμενη στην χειρότερη ίσως περίοδο από την εποχή που ανέλαβε την εξουσία ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν. Πέρα από το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής η Τουρκία έχει να αντιμετωπίσει και τα ολοένα και αυξανόμενα προβλήματα στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής με πρώτο στη λίστα το ζήτημα της οικονομίας που από ότι φαίνεται θα απασχολήσει την Τουρκική κοινωνία αφού θα αποτελέσει σίγουρα πεδίο όχι μόνο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση αλλά θα αναγκάσει και την Κυβέρνηση της γειτονικής μας χώρας να λάβει τα μέτρα εκείνα που θα αποτρέψουν την ολοένα και εντονότερη διολίσθηση της οικονομίας.
Επιπροσθέτως, η Τουρκία το 2018 μπαίνει στην τελική ευθεία για την μετατροπή της από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική με τελικό σταθμό στην αλλαγή αυτή τον Νοέμβριο του 2019 που έχει προγραμματιστεί και η κατάργηση του θεσμού του Πρωθυπουργού αλλά και η παράλληλη διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη μελών στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση αλλά και προέδρου. Ο δρόμος προς τις εκλογές αλλά και στην αλλαγή της ουσίας και της φύσης του πολιτεύματος της γειτονικής μας χώρας ενδέχεται να μην είναι χωρίς αγκάθια αν συνυπολογίσει κανείς και την έναρξη ενός αντάρτικου από την πρώην Πρόεδρο Αμπουλαχ Γκιουλ που αντέδρασε με δημόσιες τοποθετήσεις του στην μη αναστολή του μέτρου της έκτακτης ανάγκης που βρίσκεται η Τουρκία τους τελευταίους μήνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αντίδραση αυτή έρχεται σε μια περίοδο που δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την Τουρκική κοινωνία να έχει αναγάγει σε ποσοστό 74% σημαντικά τα ζητήματα της δικαιοσύνης.
Από ότι φαίνεται το 2018 θα είναι διαφορετικό για τον Τούρκο Πρόεδρο από το 2017 αφού τα ζέοντα ζητήματα που απασχολούν την Τουρκική Κοινωνία και φτάνουν στον πυρήνα της ίδιας της ύπαρξης του Τουρκικού πολιτικού κατεστημένου όπως η δικαιοσύνη αλλά και οι αντοχές της οικονομίας θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Το αρνητικό με τα ζητήματα αυτά είναι ότι οι πολιτικοί ελιγμοί δεν επαρκούν αλλά απαιτείται και διαχειριστική ικανότητα με πρακτικά αποτελέσματα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Και ίσως αυτό να είναι το δυσκολότερο στοίχημα του Τούρκου Προέδρου από την αναρρίχηση του στην εξουσία. Το αν θα το κερδίσει θα κρίνει όχι μόνο το μέλλον του αλλά και την μορφή της Τουρκίας τα επόμενα χρόνια. Η τύχη μέχρι και σήμερα ήταν με το μέρος του όπως και το χαμηλό επίπεδο των πολιτικών του αντιπάλων του.