Το καλοκαίρι έφυγε. Επιστρέφοντας από τις διακοπές μας στο γραφείο, στη δουλειά ή το σχολείο, την πιο γρήγορη νοερή απόδραση, αποτελούν οι αναμνήσεις από τις ημέρες στην παραλία. Και καθώς μνημονεύουμε τις βουτιές, τα παγωτά, τις μπυρίτσες ή τα ουζάκια με μεζέ και τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, το ηθικό μεμιάς αναπτερώνεται.
Κι όμως, στο δικό μου μυαλό ανάμεσα στις ηλιόλουστες στιγμές, ξαφνικά ξεπηδάει η εικόνα μιας δωδεκάχρονης από το Βιετνάμ, να υπηρετεί μια τρισχαριτωμένη πεντάχρονη Ελληνίδα, ενόσω οι γονείς της απολάμβαναν ένα άπερολ σπριτζ, στην ξαπλώστρα παραπέρα. Τότε, κατάλαβα ότι οι «Δυτικοί», μεταξύ άλλων, έχουμε κατοχυρώσει και το αποκλειστικό δικαίωμα στην παιδικότητα και την ξεγνοιασιά.
Στη σχέση δύο κοριτσιών δώδεκα και πέντε ετών, επικρατούσε ένας δεσμός γονέα-παιδιού, με τις ευθύνες που συνεπάγεται ο ένας ρόλος και τα προνόμια που προσφέρονται απλόχειρα στον άλλο. Η δική μου μαμά, κι ας είμαι είκοσι τριών ετών -κι όχι μόνο δώδεκα-, αμέσως μόλις με παρατήρησε να σκοτεινιάζω, έσπευσε να με παρηγορήσει: «Ίσως αυτή η ζωή να είναι καλύτερη από μια άλλη. Μπορεί να την προσέχουν και να την αγαπούν», μου είπε. Και στιγμιαία έπιασε. Οπότε, ήπια μονορούφι τον υπόλοιπο χυμό μου και έφυγα συναισθηματικά πλήρης για τη μεσημεριανή σιέστα μου.
Ωστόσο, επιστρέφοντας στην Αθήνα και παίρνοντας απόσταση από το περιστατικό, η θύμιση του πάντα μου προκαλεί θλίψη. Γιατί αποκλείεται να την προσέχουν όπως εμένα, που γέμιζαν το πίσω κάθισμα από πλαστικά κουβαδάκια και φρούτα, «μη τυχόν και πεινάσει το παιδί». Που έτρεχαν να μου αλλάξουν μαγιό «για να μην κρυώσει η κοιλίτσα μου με τα βρεγμένα». Που τα μπαγάζια μου για τις καλοκαιρινές διακοπές υπερέβαιναν τον όγκο των αποσκευών και των δύο γονιών μου μαζί.
Κι αν η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ προστάζει το τέλος των διακρίσεων, το καλύτερο συμφέρον του παιδιού, την ανάπτυξη και την προστασία του και την ελευθερία της γνώμης του, μαζί με αυτά, αν τύχαινε να βρεθώ στη Γενική Συνέλευση, θα προασπιζόμουν και το δικαίωμα για καστράκια στην άμμο.