Πολιτική, κατά βάση, ίσως απλώς να είναι η δημιουργία ομορφιάς και ασφάλειας για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Στις μέρες μας όμως, αν και θά ’πρεπε λόγω της τεράστιας τεχνολογικής προόδου και της εκπληκτικής δυνατότητας άμεσης διάδοσης της παγκόσμιας γνώσης και εμπειρίας, η πολιτική αποδεικνύεται πως ούτε ομορφιά δημιουργεί ούτε εμπιστοσύνη εμπνέει.
Σημαντικότερο όμως, ίσως να είναι το γεγονός ότι δεν αποπνέει πια ούτε καν εκείνο το μαγικό άρωμα αλλά και την αίσθηση της ισχυρής δύναμης που είναι ικανή να μετουσιώσει τα εμπόδια σε ευκαιρίες και τα όρια σε δυνατότητες ανάπτυξης.
Η πολιτική στην Ελλάδα των ημερών μας μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την τηλεοπτική της εικόνα και την επιτυχημένη διείσδυσή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να επενδύει επί της ουσίας, ως οφείλει, στην ισχυροποίηση της θέσης ενός εκάστου εκ των πολιτών μα και της ίδιας της χώρας σ’ αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Ατυχώς δε, εσχάτως αυτοπροσδιορίζει το μέγεθος των σφαλμάτων και των λαθών της κάνοντας αυθαίρετη και αμετροεπή χρήση τής, χωρίς νόημα πια, «πολιτικής ευθύνης», η οποία έχει υποβιβαστεί από ένα ισχυρό εργαλείο πολιτικού ελέγχου σε μια απλή δήλωση αποποίησης υποχρεώσεων και καθηκόντων.
Είναι αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε ορθά και σωστά δομημένη πολιτεία να λειτουργούν οι θεσμοί της ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι σκέφτονται λογικά ή όχι, ακόμα κι εκείνοι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τους θεσμούς. Τούτο όμως, για ακόμα μία φορά, φάνηκε περίτρανα πως δεν ισχύει στη σύγχρονη Ελλάδα των πρόσφατων χιονοπτώσεων, κατά τις οποίες η πρωτεύουσά της, και όχι μόνο, παραδόθηκε αμαχητί στην ολιγωρία και την ασυνεννοησία θεσμών και κρατικών μηχανισμών.
Το ίδιο είχε συμβεί μερικούς μήνες πριν στις καταστροφικές πυρκαγιές και πιο πριν σε άλλα έντονα καιρικά φαινόμενα και άλλες πυρκαγιές, ενδεχομένως δε, αν και είναι απευκταίο, να συμβεί και πάλι στο μέλλον.
Οι προσχηματικές ανακοινώσεις, οι κυβερνητικές συγγνώμες αλλά και η αντιπολιτευτική κριτική τής αντιγραφής κι επικόλλησης συνθημάτων, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν ικανές προϋποθέσεις διευθέτησης του σύνθετου αυτού ζητήματος που εδώ και χρόνια αναζητεί λύση.
Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν αναγνωρίζεται από κανέναν αυτή η λανθάνουσα εσωτερική ανικανότητα της πολιτικής να πολεμήσει την ίδια την αδυναμία της να διδαχτεί από τα λάθη της.
Ο μεγάλος ίσκιος που αφήνει πίσω της κάθε φορά η αναζήτηση άλλοθι και δικαιολογίας για την αποτυχία, οδηγεί τους πολίτες ολοένα και πιο βαθιά μέσα στο σκοτεινό τούνελ της απογοήτευσης.
Το κοινό περί ματαίου αίσθημα είναι πλέον διάχυτο στην κοινωνία. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς πως καθιστά κάθε προσπάθεια ορθολογικής σκέψης περιττή αφού και την επόμενη φορά πάλι θα συζητάμε για τα αυτονόητα και κανείς δε θα έχει την πολιτική ευθιξία να παραιτηθεί από την καρέκλα του, διαιωνίζοντας έτσι την έλλειψη ικανότητας και καθιστώντας τη αυτονόητο ‘προσόν’ για κάθε επίδοξο κυβερνητικό αλλά και αυτοδιοικητικό στέλεχος!
Η αναζήτηση τού χρήσιμου στη εποχή μας άλλωστε, δεν περνά μέσα από την εμπειρία, την εκπαίδευση και την αντικειμενική αξιολόγηση αλλά από την εικόνα και τον ψυχαναγκασμό ορισμένων πολιτικών με αχαλιναγώγητη ματαιοδοξία.
Οι αποκλεισμένοι στα χιόνια, οι κατεστραμμένοι από τις πλημμύρες, οι ξεσπιτωμένοι από τις πυρκαγιές, συνειδητοποίησαν ότι είναι άνθρωποι μόνοι σε έναν κόσμο επικίνδυνο. Σε έναν κόσμο που ελάχιστα γίνονται για να νιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι. Σε έναν κόσμο που η ανάληψη ευθύνης σημαίνει απλώς ένα συγγνώμη και την επόμενη στιγμή γυρίζει σελίδα η ιστορία χωρίς η διδαχή του λάθους να καταγράφεται πουθενά για να μην επαναληφθεί.
Προφανώς, λάθος μάς δίδαξαν οι φιλόσοφοι, δεν είναι οι λέξεις που βάζουν σε τάξη την πραγματικότητα ολόγυρά μας αλλά οι πράξεις. Οι πολιτικές. Άξιες και μη!
Κώστας Θερμογιάννης