Στην αρχή επικράτησε αμηχανία. Ζούμε στην εποχή των social media, όπου ένα βίντεο αποκτά τεράστια βαρύτητα ως «αποδεικτικό στοιχείο», αλλά και ως πολιτικό επιχείρημα.
Και το βίντεο της περασμένης Κυριακής από την πλατεία της Νέας Σμύρνης ήταν ένα τέτοιο ντοκουμέντο, ώστε στο μέσο άνθρωπο, στο μέσο θέατή - ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων - ξύπνησε αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης.
Προσωπικά, το διαπίστωσα στα μάτια κοντινών μου προσώπων, όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για αυτό που αντίκρισαν. Στη δεύτερη ερώτηση που έκανα για να καταλάβω τη σκέψη πίσω από την ανθρώπινη αντίδραση, ήταν ήδη σαφές ότι στη θέση του θύματος έβαζε καθένας τον εαυτό του.
Το ένστικτο λειτούργησε κάπως έτσι: Με έχουν κλεισμένο μέσα, η δουλειά μου καταστρέφεται (είναι κοινή διαπίστωση για αμέτρητους ελεύθερους επαγγελματίες, όπως δικηγόροι, μηχανικοί, αρχιτέκτονες - αλλά και για αμέτρητους ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων του λιανεμπορίου, όλων των ειδών) και με βάζουν να πληρώνω ταυτόχρονα λογαριασμούς, ενοίκια και δόσεις φόρων για ένα κράτος που δεν μου δίνει δικαίωμα στην εργασία.
Και, ναι, καταλαβαίνω πως η πανδημία είναι υπαρκτό και τεράστιο πρόβλημα δημόσιας υγείας, όμως αν τα δικαστήρια, οι οικοδομές, τα καταστήματα παραμένουν υποχρεωτικά κλειστά, τότε πως εγώ υποχρεωτικά πρέπει να πληρώνω τα πάντα ανελλιπώς; Και τί είδους βοήθεια είναι αυτή που εισπράττω με το σταγονόμετρο - βλέπε επιστρεπτέα προκαταβολή - που στο τέλος θα πρέπει να την επιστρέψω και πάλι;
Θα μας δείρετε κι από πάνω, επειδή βγήκαμε σε μία πλατεία κυριακάτικα;
Κάπως έτσι σκέφτονται και λειτουργούν οι άνθρωποι.
Μπορεί σε επόμενο χρόνο να βάλουν κάτω τη λογική και να ακούσουν πολλά επιχειρήματα, σχετικά με την τήρηση των μέτρων για τον κορονοϊό. Όχι όμως όταν η δύναμη της εικόνας τους εξοργίζει και τους θυμώνει.
Η κυβέρνηση έκανε ένα απλό, αλλά τεράστιο λάθος: απάντησε στην οργή που ξεχείλιζε τις πρώτες ώρες ειδικά στα social media, με όρους social media.
Ακούστηκαν υπερβολές κατά της αστυνομίας και του κράτους; Ακούστηκαν και υπερβολές.
Πως απαντάς σε αυτές; Με αντίστοιχες υπερβολές ώστε να δαιμονοποιήσεις ένα πολίτη που έφαγε ξύλο μπροστά στο πανελλήνιο και να τον δείξεις ως οπαδό του Κουφοντίνα; Με το να ισχυριστείς ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιζάρει πάνω στους νεο-αγανακτισμένους του κορονοϊού;
Αν το θέμα είναι τα social media και ο αλληλοσπαραγμός σε επίπεδο αναρτήσεων στο Facebook και στο Twitter, ίσως αυτό είναι λογικό.
Όταν όμως θεωρείς ότι εκπροσωπείς μία ευνομούμενη Πολιτεία και ένα δημοκρατικό κράτος, τότε τα πράγματα γίνονται απλά: Είναι παράνομο και αδιανόητο να χτυπάς έναν Έλληνα πολίτη, επειδή δεν σου γουστάρουν οι ιδέες του.
Ακόμα και αν είναι φαν του Κουφοντίνα.
Ακόμα και αν βρίζει τη μητέρα του αστυνομικού.
Ακόμα και αν βρίσει τη μητέρα του Πρωθυπουργού.
Το πρώτο είναι δικαίωμά του, έστω και αν εγώ ή εσύ το βρίσκουμε γελοίο.
Το ξύλο για το δεύτερο και το τρίτο είναι παράνομο και, γενικώς, εμπίπτει στην κατηγορία χούλιγκαν. Υπάρχει ένας νόμιμος τρόπος: λέγεται σύλληψη.
Αν ο αστυνομικός μετατραπεί σε χούλιγκαν, τότε το λάθος δεν θα είναι μόνο πολιτικό. Θα είναι εγκληματικό. Και ποιός θα αναλάβει την ασήκωτη ευθύνη, αν εξακολουθήσουμε να μετατρέπουμε αστυνομικούς σε στόχους, όπως ο μοτοσυκλετιστής που βρέθηκε ποδοπατημένος και λιντσαρισμένος χθες βράδυ στην άσφαλτο;