Επί τη ευκαιρία δεν κάνουμε μια υπόθεση να δούμε που θα μας βγάλει; Πες πως η ζωή είναι ένα άθλημα κι ένα πρωτάθλημα. Πες πως είναι ένα life championship. Το πρωτάθλημα της ζωής φέρνει περιοδικά, ανά game, ανά παιχνίδι παρόμοια γνωστά στοιχεία ή καταστάσεις όπου κάθε παίκτης καλείται να εφαρμόσει όσα έμαθε από προηγούμενες προκλήσεις και ενδεχομένως αποτυχίες ή δοκιμές αυτοδιαχειριζόμενης μάθησης. Επιπλέον κανείς δεν παίζει μόνος του. Αλλά και σε ομάδα να παίζει, η ομάδα δεν παίζει μόνη της.
Οι περισσότεροι ανθρώπινοι χαρακτήρες λόγω της συνθετότητας αυτής όταν δεν κερδίζουν ή όταν χάνουν, τα ”παίζουν”. Χάνουν την ψυχραιμία τους και κάνουν σπασμωδικές κινήσεις αντί να παραμείνουν στην πορεία που έχουν σχεδιάσει και χαράξει στο μυαλό και τη ψυχή τους. Αντί να βελτιώσουν απλά τον σχεδιασμό με βάση τα καινούργια δεδομένα ή να επιμείνουν στην συγκέντρωση, όταν παραμένει ζήτημα υλοποίησης κι εκτέλεσης του σχεδιασμού και όχι ζήτημα επανασχεδιασμού.
Ή μήπως μπορεί να φτάσει κανείς κάπου τυχαία; Μήπως μπορεί να φτάσει κανείς κάπου χωρίς να συμμετέχει στο αντίστοιχο παιχνίδι; Μπορεί να συμμετέχει για να χάνει; Μπορεί να κερδίζει ενώ χάνει η ομάδα του; μπορεί κανείς να κερδίζει χωρίς να είναι καλός, χωρίς καλούς συμπαίκτες; μπορεί κανείς να είναι καλός χωρίς προσόντα; χωρίς προπόνηση; χωρίς άπειρες - όπου έχει χαθεί το μέτρημα - επαναλήψεις από ρουτίνες που φτιάχνουν και σώμα, και καρδιά, και ψυχισμό, και μυαλό, κατάλληλα για να κερδίζεις στο παιχνίδι που φέρνει το αποτέλεσμα που θες στη ζωή σου; Κοινώς τη ζωή που θες, αλλιώς το life style που θες.
Υπάρχει τελικά διαφορά ανάμεσα στο πως ζεις καθημερινά με το ζήτημα των προπονήσεων και του παιχνιδιού και του αποτελέσματος;
Υπάρχει τελικά διαφορά ανάμεσα στην καθημερινότητα και στο παιχνίδι που παίζει κανείς; Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο αποτέλεσμα και στο life style ή τρόπο ζωής του καθενός;
Υπάρχει παιχνίδι χωρίς αγώνες; Υπάρχουν αγώνες χωρίς αγωνία;
Απλά, ξεκάθαρα πράγματα που καθαρίζουν την αντίληψη για το πεδίο της ζωής. Δεν θα πω μάχης. Όταν έχεις γίνει παίχτης στο κατάλληλο παιχνίδι, κοντά στα όρια των δυνατοτήτων σου τότε τίποτα δεν είναι πια δυσάρεστο. Ίσα-ίσα το παιχνίδι είναι ευχάριστο και νιώθεις ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό που υπάρχει ένα παιχνίδι, που το βρήκες και μπορείς να το παίζεις με όλη σου την ψυχή για να πετύχεις τη ζωή που θέλεις. Όποιος και να είναι ο σκοπός που γεμίζει τον καθένα.
Υπάρχει τελικά διαφορά ανάμεσα στο παιχνίδι που παίζει κανείς και στη συμπεριφορά του;
Υπάρχει τελικά διαφορά στη σταθερή συμπεριφορά κάποιου και στον χαρακτήρα του; Μήπως έχει δίκιο ο Ηράκλειτος που είπε, σε σύγχρονα ελληνικά, πως αυτό που πραγματικά είναι κανείς φαίνεται στο πως συμπεριφέρεται και καθορίζει ουσιαστικά την ζωή που θα έχει. Αυτός χρησιμοποίησε την λέξη ”δαίμων” της εποχής του.
Μένει να κοιτάξει, όποιος θέλει και μπορεί, εάν υφίσταται αιτιολογική σχέση ανάμεσα στη φιλοσοφία, τη νοοτροπία, στον χαρακτήρα που ”είναι” και την ζωή που ”άγει” οποιοσδήποτε γύρω μας. Και στα αποτελέσματα. Ακόμα και σε εμάς τους ίδιους.
Εύγε σε κάθε Εθνική! Είναι μέρος της φιλοσοφίας του πρωταθλήματος.