Το μικρό "κοινωνικό" ποντίκι Γκουλντ εμφανίστηκε ξανά μετά από 150 χρόνια που είχε εξαφανιστεί

Πώς οι Ευρωπαίοι άποικοι στην Αυστραλία το εκδίωξαν και το οδήγησαν στον αφανισμό.
Open Image Modal
Wayne Lawler/Australian Wildlife Conservancy
Wayne Lawler/Australian Wildlife Conservancy

Εεπιστήμονες ανακάλυψαν ότι ένα είδος ποντικιού που θεωρούσαν πως είχε εξαφανιστεί εδώ και 150 χρόνια ευδοκιμεί σήμερα σε νησιά της Δυτικής Αυστραλίας.

Οι ερευνητές συνέκριναν δείγματα DNA από οκτώ εξαφανισμένα γηγενή  τρωκτικά και 42 από τους εν ζωή συγγενείς τους για να μελετήσουν τη μείωση των φυσικών ειδών από την άφιξη των Ευρωπαίων στην Αυστραλία.

Τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τον Guadrian, έδειξαν ότι το ”εξαφανισμένο” ποντίκι του Γκουλντ δεν μπορούσε να διακριθεί από το ποντίκι του Σαρκ Μπέι, το οποίο βρίσκεται σε αρκετά μικρά νησιά στα ανοικτά των ακτών της Δυτικής Αυστραλίας.

«Η ”ανάσταση” αυτού του είδους φέρνει καλά νέα ενόψει του δυσανάλογα υψηλού ποσοστού εξαφάνισης των αυτόχθονων τρωκτικών», δήλωσε η εξελικτική βιολόγος του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας, Έμιλι Ρόικροφτ. 

Όπως λέει, γηγενή ποντίκια αντιπροσώπευαν το 41% του συνόλου αυστραλιανών θηλαστικών που είχαν εξαφανιστεί από τότε που ξεκίνησε ο ευρωπαϊκός αποικισμός το 1788. «Είναι συναρπαστικό το ότι το ποντίκι του Γκουλντ εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά η εξαφάνισή του από την ηπειρωτική χώρα υπογραμμίζει πόσο γρήγορα αυτό το είδος που  το απαντούσε κανείς σε όλη την Αυστραλία περιορίστηκε να επιβιώνει μόνο στα υπεράκετια νησιά της Δυτικής Αυστραλίας...Πρόκειται για μια τεράστια κατάρρευση του πληθυσμού τους».

Το ποντίκι του Γκουλντ το απαντόυσε κανείς παντού στην ενδοχώρα της Αυστραλίας πριν τον ευρωπαϊκό αποικισμό σύμφωνα με το τμήμα περιβάλλοντος της ΝΝΟ.

Πήρε το όνομά του από τη γυναίκα του Άγγλου ορνιθολόγου Τζον Γκούλντ, Ελίζαμπεθ, και εξαφανίστηκε γρήγορα μετά τη δεκαετία του 1840, πιθανότατα λόγω της εισαγωγής γατιών στην Αυστραλία. 

Το συγκεκριμένο ποντίκι ήταν ελαφρώς μικρότερο από έναν μαύρο αρουραίο και αρκετά κοινωνικό, ζούσε σε μικρές οικογενειακές ομάδες που τη μέρα προφυλασσόταν μένοντας σε  φωλιά από μαλακό, ξηρό γρασίδι, μέσα σε λαγούμια.

Συνήθως έσκαβε λαγούμια σε βάθος 15 εκατοστών κάτω από θάμνους.

Η σχετική μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America ή PNAS.