Βουβή στιγμή. Αδεια ζωή. Η στιγμή πριν το τέλος του 2020 σε έχει αφήσει συναισθηματικά μετέωρη. Βυθίζεσαι λίγο πιο πολύ στην μοναξιά σου. Ζεις μόνο για το αναγκαίο. Τι απέγινε το αυθόρμητο, το απρογραμμάτιστο, το ενστικτώδες; Ανακινείς τα συναισθήματα μέσα σου, γράφεις σε φίλους μακροσκελή ηλεκτρονικά μηνύματα και συζητάτε για ελπίδα. Χρονιάρες μέρες, επίκαιρο το θέμα. Ο ένας λέει πως η νέα γενιά θα αλλάξει τον κόσμο, ο άλλος πως το εμβόλιο θα μας κάνει να αναπνεύσουμε, ο τρίτος πως η τεχνολογία θα ξορκίσει το επερχόμενο κακό. Δεν είσαι τόσο σίγουρη. Η ιδέα πως η ελπίδα ανήκει στη νέα γενιά, εκτός από στερεοτυπική, σου δημιουργεί θλίψη κυρίως γιατί αφαιρεί από την εξίσωση της αισιοδοξίας τη δική σου γενιά, τη γενιά των late 40s. Και εσύ δεν θέλεις να μείνεις εκτός παιχνιδιού. Είναι νωρίς ακόμη. Στην τεχνολογία δεν πίστεψες ποτέ έστω κι αν με μαγικό τρόπο κάνει το δύσκολο εύκολο, πολλές φορές της φόρτωσες κομμάτια της ανθρώπινης επαφής που χάνονται. Όσο για το εμβόλιο, αμφιβάλεις αν θα είναι η σωτήρια λύση του ιού.
Για σένα η ελπίδα, η όποια ελπίδα, υπάρχει μέσα σου και δεν είναι προνόμιο της νεολαίας, της καλπάζουσας τεχνολογίας ή του εμβολιασμού. Για σένα η ελπίδα είναι εσωτερική υπόθεση, είναι επανάσταση που ξεκινάει από τα έγκατα του είναι σου. Είναι συναίσθημα που χτίζεις αλλά και δυνατή πεποίθηση πως αυτή η πανδημία θα περάσει.Θα αλλάξει τον κόσμο, θα αλλάξει και σένα αλλά θα το κάνει για να δεις το φως σου, για να σε κάνει καλύτερη από αυτή που ήσουν χθες, γιατί η αποξένωση και το βάρος της μοναξιάς που έχουν σηκώσει οι ώμοι σου δεν σου αφήνουν περιθώριο να συνεχίσεις στον ίδιο βηματισμό. Χρειάζεται να αλλάξεις βηματισμό, να νιώσεις τη συμπόνια, να καλλιεργήσεις την ευγένια και να σκορπίσεις την αγάπη σε αυτό, το δικό σου μικρό σύμπαν, όπου κι αν βρίσκεσαι πάνω στη γη. Και το πιο σημαντικό απ’όλα να ξεκινήσεις να μοιράζεις το αναμμένο φως της ελπίδας απλόχερα και στο διπλανό σου. Η ελπίδα είναι απλή υπόθεση. Δεν θέλει πολλά, λίγα θέλει για να την αναστήσεις.