Πάλι σουρουπώνει.
Σιγά σιγά, έρχεται η νύχτα κι η ανάσα μου αρχίζει ν’ αδυνατίζει.
Όσο βαθιά κι αν προσπαθήσω ν’ ανασάνω, ο αέρας δεν μου φτάνει.
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποσό καιρό έχω να πάρω μια χορταστική εισπνοή!
Σηκώνομαι να περπατήσω. Δεν αλλάζει τίποτα! Να μην σου πω χειρότερα…Τώρα ζαλίζομαι κιόλας. Κρατιέμαι… κάθομαι. Η ζαλάδα λίγο ηρεμεί, όμως τώρα αρχίζουν να ιδρώνουν τα χέρια μου!
Νιώθω μια εξάντληση, μια κούραση, ένα σβήσιμο.
Τι μου συμβαίνει; Τρελαίνομαι; Μήπως πεθαίνω;
Θέλω να βάλω τις φωνές, να ουρλιάξω… και τι μ’ αυτό. Ποιος θα μ’ ακούσει;
Θέλω να βάλω τα κλάματα.
Δακρύζω, κλαίω… κλαίω γοερά. Φοβάμαι!
Τρέμω στην ιδέα πως κάτι μου συμβαίνει και δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω, τι είναι αυτό.
Πίνω λίγο νερό, γουλιά, γουλιά. Αρχίζω να συνέρχομαι λίγο λίγο.
Ανοίγω το κινητό μου. Κανένα μήνυμα, καμία κλήση. Δακρύζω πάλι.
Η δύσπνοια μπερδεύεται με τ’ αναφιλητά.
Υποφέρω και δεν ξέρω και γιατί;
Κρίσεις πανικού και κατάθλιψη διάβασα κάπου. Ε και;!
Εγώ δεν μπορώ ν΄ ανασάνω και νιώθω και τόσο χάλια… δεν με νοιάζει πως το λένε. Τ’ ακούς;
Μ’ ακούει κανείς;
Ποιος να μ’ ακούσει και πώς, εδώ μέσα κλεισμένη.
Δεν έχω κορονοϊό … μοναξιά έχω!
Οι ώρες περνάνε, οι μέρες περνάνε… η ζωή μου ολάκερη περνάει από μπροστά μου.
Αναρωτιέμαι, γιατί έμεινα τόσο μόνη;
Σιωπή.
Ο εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής μου τρυπάει τα τύμπανα.
Μπορεί να φταίνε οι επιλογές μου, μπορεί και όχι.
Ποιος ξέρει να μου απαντήσει με σιγουριά;
Αν δεν είχα κόψει το τσιγάρο, τώρα σίγουρα θα άναβα ένα… μπορεί και δύο!
Έκοψα το τσιγάρο… για να μην αρρωστήσω.
Σταμάτησα να βγαίνω έξω… για να μην αρρωστήσω.
Μέσα σ’ αυτή την φρίκη της μοναξιάς μου όμως νιώθω την αρρώστια να με περιτριγυρίζει.
Χορεύει γύρω μου, έναν μεθυστικό χορό που αποκοιμίζει όλες μου τις αισθήσεις.
Θέλω να κλείσω τα μάτια μου, να ταξιδέψω σε μια άλλη πραγματικότητα… μα δεν μπορώ.
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου η δύσπνοια επιστρέφει δριμύτερη.
Προσπαθώ να πάρω ρυθμικές ανάσες. Χάνω το τέμπο εύκολα. Με πιάνει τρέλα. Όχι, όχι δεν είναι τρέλα… πανικός είναι.
Κι αν είναι τα πρώτα συμπτώματα της ίωσης;
Ωχ! το μυαλό μου, μου παίζει περίεργα παιχνίδια.
Μόνο τρομακτικά και δυσοίωνα σενάρια. Κανένα happy end πουθενά.
Πώς έφτασα ως εδώ;
Πού να βρίσκεται άραγε η αρχή του νήματος;
Έτσι γεννήθηκα ή μήπως κάποια στιγμή άρχισα να χάνω τον έλεγχο;
Δεν θυμάμαι! Δεν μπορώ να θυμηθώ! Δεν μπορώ να με θυμηθώ!
Πού έχεις κρυφτεί μικρό μου κοριτσάκι;
Ποιος σε απογοήτευσε;
Ποιος σε έβαλε τιμωρία;
Έλα δώσε μου το χεράκι σου. Κρατήσου και μην φοβάσαι. Μαζί θα βγούμε από αυτή την φρίκη. Μαζί, χέρι-χέρι, βήμα-βήμα.
Το ’χούμε ξανακάνει άλλωστε… θυμάσαι;
Ακούμπησε λίγο την πλάτη σου και θα τ’ αγγίξεις.
Ναι…. είναι σπασμένα, είναι κομματιασμένα… αλλά είναι εκεί!
Θα τα φροντίσουμε, θα τα χαϊδέψουμε, θα τ’ αγαπήσουμε ξανά κι αυτά θ’ ανοίξουν!
Άκου! Άκου! Αρχίζουν να ξετυλίγονται.
ΥΓ: Οι κρίσεις πανικού και η κατάθλιψη είναι α-σθένειες. Όσοι υποφέρουν από αυτές έχουν χάσει το σθένος τους. Το 2020 υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις αντιμετωπίσει κανείς. Αν πάσχετε από αυτές το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να επιλέξετε με ποιο τρόπο θα ξαναβρείτε το σθένος σας. Ζητήστε βοήθεια χωρίς ντροπή.