Για να μην έχουμε αυταπάτες σε σχέση με τη Λιβύη.
1.Η Λιβύη είναι ένα failed state.
2. Η Τουρκία δε χρειάζεται νομικό έγγραφο για να πολιτευτεί. Λειτουργεί ως rogue state. (αυτό θεωρητικά και πρακτικά σημαίνει πως στόχος της είναι η υπονόμευση του υφιστάμενου περιφερειακού status quo).
3. Το ψευδο-Μνημόνιο μπορεί να το κρατά σε γκρίζα νομική ζώνη καθώς το υπέγραψε με αξιωματούχο που έχει αναγνωρίσει η Δύση.
4. Το πρόβλημα που έχει -ας την πούμε έτσι- αντιπολίτευση της Λιβύης με τη συμφωνία, είναι ότι δεν την υπέγραψε εκείνη. Σε περίπτωση αλλαγής φρουράς στην εξουσία, δεν είναι εύκολο να ανατραπεί μια τέτοια συμφωνία.
5. Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ευρώπη δε θέλουν να αγγίζουν πλέον εσωτερικά άλλων χωρών της ΜΕΝΑ.
6. Οι μόνες χώρες που μπορούν να ακυρώσουν εν τοις πράγμασιν τις πρακτικές που καθορίζονται από το ψευδο-Μνημόνιο είναι η Γαλλία, η Ιταλία, η Ελλάδα και η Αίγυπτος.
7. Στόχος της Τουρκίας είναι ο εξής: Να ανοίγει άλλο μέτωπο όταν επιθυμεί να διατηρεί προσδοκώμενα οφέλη σε ένα άλλο μέτωπο. Άνοιξε το ζήτημα της Κρήτης για να μιλήσουμε για Κύπρο και Αιγαίο. Επομένως χυδαία, λέει ″Διαλέξτε″.
8. Σύμμαχος της Τουρκίας είναι η τρωτότητα της αποτρεπτικής φήμης της Ελλάδας η οποία υπέστη τεράστιο πλήγμα από το δίδυμο Τσίπρα-Κοτζιά με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τι χρειάζεται να κάνουμε; Ενημέρωση σε όσους συμμάχους σε πιθανό τέλος θερμού επεισοδίου θα παρέμβουν για αποσόβηση πολέμου ότι η Ελλάδα θα πράξει τα δέοντα με αποφασιστικότητα και το Διεθνές Δίκαιο μας παρέχει τη νομιμοποίηση. Αμέσως, η πίεση θα φύγει από την πλευρά της Ελλάδας. Η απειλή είναι αυτή που εκτονώνει κρίσεις και όχι η ″αγάπη″. Αρκεί, να είναι αξιόπιστη η απειλή. Με άλλα λόγια, να έχουμε πολιτική βούληση εφάμιλλη της Τουρκίας.