Έχω την εντύπωση ότι το παρατράβηξε ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ με την Ευρώπη. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η Ευρώπη δεν έχει ισχυρότατο, όχι απλώς ισχυρό, αλλά πράγματι ισχυρότατο πρόβλημα με το μεταναστευτικό. Και πόσο μάλλον συνοριακές χώρες, πύλες εισόδου, όπως η Ελλάδα.
Αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιούται συλλήβδην να αποκαλεί την Ευρώπη ότι έχει γίνει φωλιά από «συμμορίες μεταναστών βιαστών, εμπόρους ναρκωτικών, φονιάδες και άτομα από ψυχιατρεία». Γιατί αυτά έγραψε σήμερα στο αγαπημένο του Truth Social. Δεν είναι έτσι η πλειοψηφία των μεταναστών που ψάχνουν για μια καλύτερη ζωή. Και να μην ξεχνά ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν αυτές που έγιναν, από μετανάστες που πήγαν εκεί.
Παιδιά μεταναστών ήταν και οι πρώτοι σερίφηδες, ίσως και πρώτης γενιάς μετανάστες. Δεν γνωρίζω τις ρίζες του σημερινού «νέου σερίφη στην πόλη». Άλλη μία επίθεση υπερατλαντική εναντίον της ευρωπαϊκής οικογένειας, η οποία σαφώς πλέον μπαίνει στο στόχαστρο του. Και δεν το αποκλείω αυτή η αντίδραση να προκλήθηκε ως απάντηση Τραμπ στην συσπείρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλευρό της Ουκρανίας, όπως καταγράφηκε και με το σχέδιο που εκφωνούν Βρετανία – Γαλλία και με την Σύνοδο των 15 χθες στο Λονδίνο και με την επερχόμενη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. την Πέμπτη.
Έγραψε ακόμα ο Αμερικανός πρόεδρος, σε σχέση με τα όσα στολίζει τους μετανάστες και την Ευρώπη, ότι «θα έπρεπε να ανησυχούμε λιγότερο για τον Πούτιν».
Άλλη μία βολή εναντίον των ευρωπαίων εταίρων, που άρχισαν να παίρνουν στα σοβαρά την αναθεώρηση, προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης, της αμυντικής πολιτικής της Ε.Ε. Με εξαίρεση τους φιλορώσους Ούγγρους και Σλοβάκους.
Είναι σαφές ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να βρει τις ισορροπίες του με τον ρωσικό παράγοντα. Η ένταση, το ράλι των εξοπλισμών, και οι εκατέρωθεν απειλές, δεν είναι ότι και το καλύτερο. Και πόσο μάλλον για τον Αμερικανό Πρόεδρο που θέλει ηρεμία με τους έξω, για να κοιτάξει απερίσπαστος την οικονομία προς τα μέσα. Για τους δικούς του πολίτες. Καλά κάνει και πάνω απ’ όλα υποστηρίζει την χώρα του. Τα συμφέροντα της. Και κανένας δεν μπορεί σε αυτό να τον αδικήσει.
Αλλά βεβαίως αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με την πολιτική του στο ουκρανικό, όπου επί της ουσίας επιβραβεύει την εισβολή Πούτιν και την κατοχή του 20% του ουκρανικού εδάφους ως μη διαπραγματεύσιμη για επιστροφή στην Ουκρανία. (Υπάρχει καταγεγραμμένη η σχετική δήλωση του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας, ο οποίος σαφώς δεν τα σκέφθηκε από μόνος του). Μην ξεχνάμε κάθε φορά που μιλάμε για Ουκρανία και εισβολή Ρωσίας , την Κύπρο και την εισβολή Ρουρκιάς. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδεχθούμε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και προς αυτή την κατεύθυνση πολύ ορθά κινείται η ελληνική κυβέρνηση στηρίζοντας Ουκρανία. Με βάση και τις διεθνείς συνθήκες.
Από δω και πέρα οι νέες βολές Τραμπ προς την Ευρώπη όχι απλά θα πρέπει να μας προβληματίζουν, αλλά είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία και να πάρουμε επιτέλους στα σοβαρά την υποχρεώσή μας για διεθνή ενισχυμένη υπόσταση σε κάθε τομέα, σε κάθε επίπεδο, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανεξάρτητα με το εάν έχουμε ένα εμφανέστατο έλλειμμα ηγετών παντού. Σε κάθε χώρα.