Όλοι θα μιλήσουν για την απανθρωπιά του αστυνομικού, που συνέβαλε στην τελευταία γυναικοκτονία στους Αγίους Αναργύρους • έλλειψη ενσυναίσθησης, διετάχθη ΕΔΕ, θα του τρίξουν τα δόντια, θα τον ξηλώσουν, και άλλα, από αυτά που επιβάλλει ο κατευνασμός της κοινής γνώμης.
Καμία αντίρρηση ως εδώ. Να τον φάνε τα λιοντάρια, να φχαριστηθεί η ψυχούλα μας των πληβείων (χωρίς να αναπαυθεί η δική της περισσότερο από όσο αναπαύεται ήδη).
Κανείς δεν θα δώσει όμως και μία άλλη, απολύτως υπαρκτή διάσταση στο πρόβλημα: ότι η ΕΛΑΣ δεν έχει επαρκείς πιστώσεις για τα καύσιμα των περιπολικών (μεταξύ άλλων αναγκών). Φίλοι αστυνομικοί μού λένε ότι έχουν €50/εβδομάδα/περιπολικό. Τέλος. Ούτε να επιταχύνουν δεν μπορούν εύκολα, γιατί το αμάξι καίει περισσότερο. Ίσως το αναδείξουν δειλά οι συνδικαλιστές.
Ίδια κατάσταση με αυτήν που αντιμετωπίζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις και όλα τα Σώματα Ασφαλειας μετά το 2009. Την κατρακύλα του λειτουργικού τους προϋπολογισμού, με επιπτώσεις σε συντήρηση υλικού, διαθεσιμότητα μέσων, στρες αξιωματικών, μόνιμη γκρίνια, ατελείωτη πατέντα, κανιβαλισμό υλικών, γήρανση υλικού και αδύνατη προτεραιοποίηση αναγκών.
Η αντίφαση από το χάσμα αναγκών-πιστώσεων, να πρέπει να βάψεις αβγά με αερισμούς δηλαδή, μεγαλώνει.
Οι ευθύνες αυτές είναι πολιτικές και αφορούν όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν, ανεξαιρέτως. Οι ηγεσίες Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας απλώς εκτελούν τον προαποφασισμένο προϋπολογισμό, με το μόνο που μπορούν να κάνουν ως θεσμική αντίδραση να είναι η παραίτηση. Όμως, ακόμα και αν βρισκόταν στην ημεδαπή ο Γάλλος Α/ΓΕΕΘΑ του 2017, που παραιτήθηκε γιατί ο νεοεκλεγείς τότε Μακρόν τού έκοψε 35% τον προϋπολογισμό της Άμυνας, θα ερχόταν ο επόμενος, όπως και εκεί, πολύ απλά, για να τον εκτελέσει.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Στη δημοκρατία, την εξούσια και την ευθύνη (αυτά πάνε αγκαζέ) έχει η πολιτική ηγεσία.
Δεν μπορεί κανείς να πείσει ότι, πίσω από τη φράση ” το περιπολικό δεν είναι ταξί ” δεν είναι και αυτό. Αποκλείεται αυτός ο άνθρωπος να μην ήταν κυριαρχημένος από την σωρευμένη, ομαδική απόγνωση της υπηρεσιακής υποχρηματοδότησης. Από το μελάνι που δεν έχει ο εκτυπωτής, μέχρι την κατάρρευση των προσλήψεων, που οδηγεί σε γήρανση προσωπικού, αντιστροφή ηλικιακής πυραμίδας, απόγνωση των νεότερων και εν ολίγοις σε κυνικό ρεαλισμό.
Πίσω από την οδύνη μας για μια ακόμα γυναικοκτονία θα κρυφτεί πάλι το μείζον: η εγκατάλειψη της χρηματοδότησης των καθημερινών λειτουργικών αναγκών των δημοσίων υπηρεσιών, υπό πνεύμα ”μαζί με τα ξερά (σπατάλες) καίμε και τα χλωρά (λειτουργικές ανάγκες)”. Που τελικά στοιχίζει ζωές.
Αλλά τι σημασία έχει; Τα καύσιμα των περιπολικών δεν ”πουλάνε”. Οι μεγάλοι εξοπλισμοί πουλάνε. Α, και το ποιος τελικά έραψε τις στολές της Aegean.