Κάθε φορά το σχέδιο είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου σχεδίου και αυτό ενός άλλου με στοιχεία σκοτεινά, ασαφή και ανερμήνευτα που ίσως ποτέ δεν θα φωτιστούν επαρκώς. Δεδομένου ότι η δημοκρατία πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε από τις εξουσίες για να απαξιώσει τη δημοκρατία, μοιάζει αρκετά αμφισβητούμενο και βαθιά απαξιωμένο το παγκόσμιο σκηνικό στα μάτια των απλών ανθρώπων τουλάχιστον από την πλευρά των ειλικρινών προθέσεων.
Στιγμή με τη στιγμή παρακολουθούμε ”την Τροία να καίγεται” και τη ζωή να μικραίνει σε σημασία και να υποθηκεύεται στα βάθη των ερειπίων. Με δεδομένο ότι η εξουσία δεν υποτίθεται αλλά συμβαίνει, οι αποσαφηνίσεις ως προς τα νοήματα και τις πράξεις συνιστούν ένα αίτημα διαρκές.
Η υποτιθέμενη πλευρά των πραγμάτων άλλωστε τείνει να προσλάβει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολύ ενδιαφέροντος παιχνιδιού που εκτός των άλλων οξύνει την ικανότητα της διαισθητικής προσέγγισης, την φαντασία, την αντιληπτικότητα, την συνδυαστική σκέψη αλλά και την δυνατότητα πρόβλεψης και καλής μνήμης.
Ο Ευδαιμονισμός που επεκράτησε σε πολλές χώρες όπως και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια θεωρώ πως οδήγησε στην πραγματικότητα σε μια μετάλλαξη των ανθρώπων.
Οι σημερινοί άνθρωποι δεν νοιάζονται για τα κοινά αφιλοκερδώς αλλά προηγείται συνήθως γι αυτούς το προσωπικό συμφέρον. Με την Παγκοσμιοποίηση χάθηκαν τα σύνορα και οι έννοιες Πολίτης, Κράτος, Έθνος πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, σχεδόν ξεθώριασαν και δείχνουν να μη μετρούν εμπρός σε έναν κακώς εννοούμενο ατομικισμό, ξεχνώντας όλοι ότι ποτέ δεν σώζεται κανείς μόνος του.
Από την άλλη άνθρωποι από διάφορες χώρες που βρίσκονται π.χ στην Αμερική και φαίνονται λόγω της ξενικής προφοράς τους, απαντούν ότι είναι Αμερικάνοι, χρησιμοποιώντας τη δύναμη των ισχυρών.
Οι ιθύνοντες συνήθως περιορίζονται σε αόριστες ανακοινώσεις σχετικά με σοβαρά γεγονότα που απειλούν να μεταβάλλουν τις παγκόσμιες ισορροπίες, διότι αν πουν κάτι σαφέστερο και αποκαλύψουν κομμάτια από το μεγαλύτερο σχέδιο μπορεί να δολοφονηθούν πολιτικά.
Σκέφτομαι ότι η αποχριστιανοποίηση π.χ πού έχει συμβεί στη Γαλλία την ”πρωτότοκη κόρη ” του Καθολικισμού, όπως και σε άλλα κράτη είναι ένας ακόμα παράγοντας που διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη.
Στην Αρχαιότητα επικρατούσε η άποψη ότι η Σωτηρία, δηλαδή ό,τι καταγράφεται ανεξίτηλα στη μνημοσύνη, προέρχεται από την δημιουργία μεγάλων έργων που έμειναν ως Μνημεία και αξεπέραστα έργα τέχνης για όλη την ανθρωπότητα.
Αργότερα επικράτησε ότι η σωτηρία είναι μέρος σκληρής δουλειάς και προσπάθειας για το καλό του κοινωνικού συνόλου για να ακολουθήσει στις μέρες μας ο αποδημοκρατισμός και ο άκρατος ατομικισμός.
Μέτρα έκτακτης ανάγκης, αποφάσεις ιθυνόντων για την ανθρωπότητα που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι εκλεγμένοι, κατάργηση της αλληλεγγύης των λαών, μπορεί να οδηγήσουν σε εκρήξεις βαρβαρότητας.
Πάντως η βία που ανταλλάσσεται με βία, ελάχιστα ενισχύει τη θέση των αδυνάτων.