Ο Γιώργος Μπαλταδώρος υπήρξε αυτό που λέμε «δημόσιος λειτουργός» με όλη την σημασία της λέξης, που σήμερα την έχουμε ξεχάσει. Το λειτούργημά του, είχε να κάνει με την διαφύλαξη του υπέρτατου δημόσιου αγαθού της ελληνικής πολιτείας, κάθε πολιτείας γενικότερα: Την άμυνά της, δηλαδή, της ελευθερίας και της ακεραιότητάς της.
Πολλοί αντιδρούν αλλεργικά σε αυτές τις λέξεις. Αξίζει να τους υπενθυμίσει κανείς, ότι είναι η ίδια η εθνική ελευθερία που τους παρέχει την δυνατότητα να αντιδράσουν αλλεργικά, κάτι που για παράδειγμα στα υπό διάλυση κράτη όπως είναι η Συρία φαντάζει μια άφταστη πολυτέλεια. Ιδού το δίλημμα που θέτει η ίδια η πραγματικότητα σήμερα, ας επιλέξουν ειλικρινώς σε τι τόπο θέλουν να ζήσουν.
Άλλοι πάλι πιστεύουν πως, επειδή το κράτος απέτυχε, επειδή στον δημόσιο βίο κυριαρχούν οι τελευταίοι, επειδή ο κοινωνικός βίος έχει καταντήσει εντελώς ασυνάρτητος, ή επειδή δεν αντέχουν τον τρόπο ζωής, τις νοοτροπίες και τις συμπεριφορές που ακολουθούν οι περισσότεροι συμπολίτες τους ή/και οι γείτονές τους, ότι αυτή η εθνική ελευθερία είναι μια «απάτη», μια αντανάκλαση, ένας αντικατοπτρισμός. «Τι κοινό έχω εγώ με όλα αυτά;», σκέφτονται.
Μπερδεύονται. Είναι άλλο να την κατακτάς ως έθνος αυτήν την ελευθερία, και να την υπερασπίζεσαι, κι άλλο τι θα την κάνεις στην συνέχεια. Αν εσύ (εμείς) τα έκανες σκατά τις τελευταίες δεκαετίες στον τρόπο που επέλεξες να ζήσεις, δεν σου φταίει σε τίποτα η Ελλάδα για να την εκδικείσαι κακολογώντας την, ότι δεν σημαίνει τάχα τίποτα. Κι αν έφτασε να σημαίνει ελάχιστα, αυτό συνέβη διότι υπήρξε δικός σου (μας) καθρέφτης...
Αυτά είναι διλήμματα και σκέψεις που μπορεί να αντιμετωπίσει μια δοσμένη κοινωνία καθώς έχει συνηθίσει να τις παραδίδεται ένα επίπεδο ανέσεων και καλοζωΐας, καταλήγοντας ξιπαζόμενη με τους μικρόκοσμούς της λες και αυτοί καλύπτουν ολόκληρο το σύμπαν... «Φυτά εσωτερικού χώρου», συνήθιζε να λέει κάποιος...
Αρκετά όμως με την στεναχώρια της ομφαλοσκόπησης. Στα ύψη που υπεράσπισε ο Μπαλταδώρος με την ζωή του αυτήν ακριβώς την ελευθερία και την ακεραιότητα, αέρας είναι πολύ πιο καθαρός κι η διαύγεια μεγαλύτερη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πετάνε δοκιμάζοντας τους εαυτούς τους σε οριακές συνθήκες για τα δεκατρία - δεκαπέντε κατοστάρικα· ξέρουν πολύ καλά τι υπερασπίζονται.
Το θυσιαστικό παράδειγμα του πιλότου της Π.Α., είναι προϊόν αυτής της διαύγειας, και είναι ύψιστη πράξη αλτρουϊσμού προς το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας: Έπεσε αντιστεκόμενος στις καθημερινές μικροεισβολές μιας επεκτατικής σκοταδιστικής στρατοκρατίας, που κατατρέχει αυτόν τον λαό κι αυτόν τον τόπο από το 1071, 1000 σχεδόν χρόνια, σε όλες τις φάσεις που διήλθε από τότε.
Αξίζει, λοιπόν, να του υποκλιθούμε.
Υ.Γ. Πολλοί απορούν με χυδαίες αντιδράσεις όπως π.χ. της Ακριβοπούλου, το κυβερνητικό παπαγαλάκι. Τα ‘χει εξηγήσει ο Σαββόπουλος σαράντα χρόνια πριν στο Μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Νίκο, της Ρεζέρβας: «Η σύμβασή τους διαισθάνθηκε σ’ αυτόν μιαν άλλη απειλή». Όταν τέτοια παραδείγματα συστήνουν το μέτρο, άνθρωποι σαν κι αυτήν φαντάζουν νανοσκοπικοί...