Στη χώρα μας, από τη δολοφονία του Καποδίστρια και μετά, μας έπεισαν και αυτοπαραμυθιαζόμαστε, πως δεν υπήρχε/υπάρχει άλλος δρόμος, πλην αυτού που πήραμε υπό Μοναρχία/ Βασιλεία και κόμματα ελεγχόμενα από τις προστάτιδες δυνάμεις.
Όμως, ήδη από το 19ο αι. και τις αρχές του 20ου αι. μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες προσπάθησαν να χαράξουν άλλες πορείες ( πχ ενδεικτικά: Παπαναστασίου, Καραβίδας κ.ά ) και να πείσουν την εκάστοτε εξουσία και το λαό γι′ αυτό, πλην όμως φεύ !
Μια από τις χώρες που τράβηξε το δικό της δρόμο από το 19ο αι. είναι η Ελβετία. Μιλώντας σ ένα γεύμα που παρέθεσε η Ένωση ξένων ανταποκριτών, ο Αλέν Μπερσέ, Πρόεδρος της Ελβετίας τόνισε ότι: «Είναι δύσκολο για τους ξένους να καταλάβουν το Ελβετικό πολιτικό σύστημα. Ένας πρόεδρος που δεν μπορεί να πάρει μόνος του αποφάσεις και που η θητεία του διαρκεί ένα χρόνο; Σύμφωνοι, για κάποιους από εσάς αυτό ίσως να ακούγεται ως μια πραγματικά καλή ιδέα», είπε ο Μπερσέ και συνέχισε: «Το Ελβετικό σύστημα άμεσης δημοκρατίας σημαίνει τη διεξαγωγή ψηφοφορίας για σχεδόν τα πάντα. Έως το 2034 θα διεξαχθούν στη χώρα 64 δημοψηφίσματα και εκλογές. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορείτε καν αυτό να το μεταφέρετε στις πατρίδες σας. Προφανώς υπάρχουν χώρες όπου ένα και μόνο δημοψήφισμα είναι αρκετό να βυθίσει τη χώρα σε χρόνια αβεβαιότητας και χάους. Ευτυχώς, εμείς στην Ελβετία έχουμε ήδη διευθετήσει τη σχέση μας με την ΕΕ. Σε μια έρευνα πόλεων με την καλύτερη ποιότητα ζωής το BBC χαρακτήρισε τη Ζυρίχη “βαρετή” και την Γενεύη “απίστευτα πληκτική”, τόνισε ο Ελβετός πρόεδρος και αστειευόμενος είπε: «Εργαζόμαστε πολύ σκληρά για να είμαστε τόσο βαρετοί».
Αυτού του είδους η προσβολή ηχεί σαν μουσική στα αυτιά μας. «Το βαρετό μπορεί να είναι καλό», ανέφερε, επικαλούμενος «την σταθερότητα, τη συνέχεια και την αξιοπιστία».
Σύμφωνα μ′ έρευνα των καθηγητών τού Παν. Ζυρίχης Μπρούνο Φρέϊ & Αλόϊς Στούτσερ. (Economic Journal,Οκτ. 2000): «η άμεση δημοκρατία κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Η άμεση δημοκρατία πρέπει να προτιμάται όχι μόνο επειδή αναγκάζει τους πολιτικούς ν′ ακολουθούν τις επιθυμίες των πολιτών, αλλά και επειδή οι άνθρωποι ευεργετούνται από την άμεση συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία».
Πώς είμαστε εμείς στην Ελλάδα επί σχεδόν 200 χρόνια; Ε , καμία σχέση. Τι δυστυχία να έχει ξεκινήσει η άμεση δημοκρατία από εδώ, κι′ εμείς να επιμένουμε στην αγγλική εφεύρεση του Parliamentary/Κοινοβουλευτισμού και του νεοκοτζαμπασισμού με το μανδύα της κομματοκρατίας, που κάνει νομή εξουσίας με την ψήφο συγκατάθεσης, όπου με το ένζυμο που λέγεται διχόνοια, βγάζουμε αυτό το μείγμα που ασφυκτικά βιώνουμε όλοι.
Η χώρα που θα μπορούσε να είναι το πρότυπο της άμεσης δημοκρατίας και της Ελευθερίας, (με δεύτερη την Ελβετία), ν′ ακροβατεί παθογενώς επί αιώνες, σαν το τρελοβάπορο του Ελύτη. Χώρα με ”παίκτες ” εξαιρετικούς ως μονάδες, που δεν γίνεται ομάδα και δεν έχει προπονητή να την εμπνεύσει να βάλει γκολ, αντιθέτως βάζει αυτογκόλ.
Σήμερα με την ψήφο μας απαλλάσσουμε τις προηγούμενες πολιτικές που μας οδήγησαν εδώ. Προεγκρίνουμε αυτά που θα έρθουν. Ανεχόμαστε τη νομή εξουσίας, την κομματοκρατία, το νεποτισμό, γνωρίζουμε πως δεν έχουμε ελεύθερη επιλογή, αλλά επιλογή ανάμεσα σε προαποφασισμένες πολιτικές και διαχείριση μέχρι το 2060 που ήδη επί 10 χρόνια μας έχουν καταστρέψει περισσότερο και θα συνεχίσουν να επικρεμώνται πάνω από τα παιδιά και τα εγγόνια μας, σ′ ένα λαό που έχει τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και χρέος.
Αυτά εν κατακλείδι δεν οδηγούν πουθενά. Όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαξαν το νόημα των λέξεων, ή όπως θα έλεγε ο Μακιαβέλι στο έργο του ”Ηγεμών”: Η υπόσχεση που δόθηκε ήταν μια ανάγκη του παρελθόντος, ο λόγος που δεν κρατήθηκε ( η υπόσχεση) είναι μια ανάγκη του παρόντος. Οι έννοιες Δημοκρατία, συμμετοχή, ψήφος, Σύνταγμα, ατομικά δικαιώματα, που κερδήθηκαν με χρονοβόρους αγώνες και διδασκόμαστε στα πανεπιστήμια, πλέον είναι θεωρητικές έννοιες, αφού η παγκόσμια πραγματικότητα τους έχει δώσει άλλο, στρεβλό νόημα. Με την ψήφο μας στην εποχή μας, δεν συμμετέχουμε σε κάτι, τουναντίον επικυρώνουμε και απαλλάσσουμε ευθυνών τα όσα εις βάρος μας γίνονται. Αυτό πρέπει ν′ αλλάξει διότι είναι στρέβλωση. Η αλλαγή αρχίζει από το στιγμή που συνειδητοποιούμε το πρόβλημα.