Όπως έχει καταστεί γνωστό τοις πάσι κατόπιν των εσχάτων εξελίξεων, η υπογραφείσα Συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίζει την εν Σκοπίοις ομιλουμένη γλώσσα ως «μακεδονική», ανήκουσα στην ομάδα των νοτίων σλαβικών γλωσσών, ενώ επισημαίνεται στο γραπτό κείμενο της εν λόγω συμφωνίας ότι ουδεμία σχέση αυτής υφίσταται με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και κουλτούρα του βορείου τμήματος της Ελλάδος (ερώτημα απομένει το γιατί δεν διατυπώνεται ρητώς ο όρος «Μακεδονία» αντί της θολής και παραπλανητικής φράσεως περί βορείου τμήματος…). Οι περί ου ο λόγος καλή τη πίστει υποστηρικτές της Συμφωνίας ισχυρίζονται ότι η προαναφερθείσα διατύπωση σχετικώς με την «μακεδονική» γλώσσα βασίζεται στην προηγηθείσα αναγνώριση της γειτονικής γλώσσας από την Τρίτη (3η) Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων του 1977, με τους όρους «Macedonian Cyrillic Alphabet», ήτοι «Macedonian Language».
Το άτοπο και το πονηρό του γλωσσικού ζητήματος της «Μακεδονικής» Γλώσσας
Συμφώνως με τα λεγόμενα του γλωσσολόγου Κώστα Ντίνα, καθίσταται ευρέως γνωστό ότι η ευρυτέρα περιοχή της Μακεδονίας παρουσιάζει χρονικοϊστορικώς μία ιδιαιτέρα και πλουσία ποικιλία γλωσσών καθώς επίσης και διαλέκτων και ιδιωμάτων της ελληνικής γλώσσας εξαιτίας ιστορικών, κοινωνικών και γεωγραφικών παραγόντων (Ελένη Σελλά-Μάζη, 2016, σ.248). Εν συνεχεία, οι έννοιες της «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας αποτελούν δημιουργήματα/κατασκευάσματα συγκεκριμένων ιστορικών συγκυριών και ορισμένων πολιτικών σκοπιμοτήτων, με αρχή τον βουλγαρικό επεκτατισμό, με σκοπό την αυτονόμηση της περιοχής της «γεωγραφικής» Μακεδονίας και την ευκολοτέρα προσάρτηση αυτής στην βουλγαρική επικράτεια, κατά το παράδειγμα της Ανατολικής Ρωμυλίας. Η θεωρία περί «μακεδονικής» γλώσσας και έθνους διοχετεύθηκε και στην μετέπειτα Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με συνέπεια να έχουν γαλουχηθεί τοιουτοτρόπως γενεές κατοίκων της περιοχής έως και σήμερα οι οποίοι, όμως, χαρακτηρίζονται από εθνολογική ανομοιογένεια μεταξύ των (Ελένη Σελλά-Μάζη, 2016, σ.250).
Συνδυαστικώς με τα ανωτέρω, η καθηγήτρια Γλωσσολογίας Ελένη Σελλά-Μάζη αναφέρει ότι η «Μακεδονική» γλώσσα/Σλαβομακεδονική των κατοίκων της ΠΓΔΜ, ανήκει στο νοτιοσλαβικό διαλεκτικό συνεχές το οποίο εκτείνεται από την περιοχή της Σλοβενικής προς τα βορειοδυτικά μέχρι την περιοχή της Βουλγαρικής στα νοτιοανατολικά της Βαλκανικής και λογιζόταν μέχρι πρότινος ως διάλεκτος της Βουλγαρικής γλώσσας (Ελένη Σελλά-Μάζη, 2016, σ.253,254). Εντούτοις, με την δημιουργία του κράτους της ΠΓΔΜ η «Μακεδονική» θεωρείται ξεχωριστή γλώσσα από τους πολίτες του κράτους αυτού.. Παράλληλα, ο καθηγητής γλωσσολογίας Κώστας Ντίνας κατέστησε σαφές ήδη από το έτος 2002 ότι η «Μακεδονική» δεν αποτελεί ξεχωριστή γλώσσα που ανήκει στο νοτιοσλαβικό διαλεκτικό συνεχές αλλά, τουναντίον, συνιστά γλωσσική ποικιλία/διάλεκτο της Βουλγαρικής (Ελένη Σελλά-Μάζη, 2016, σ.254). Το γλωσσικό αυτό σύστημα, τέλος, εμπεριέχει πλήθος στοιχείων όχι μόνο της Σερβικής γλώσσας αλλά και, κυρίως, της Βουλγαρικής, όπως κοινά συντακτικά και γραμματικά σχήματα/φαινόμενα με αυτές τις γλώσσες.
Το γεγονός ότι η «μακεδονική» γλώσσα και εθνότητα είναι ένα κίβδηλο θεωρητικό κατασκεύασμα, το οποίο δημιουργήθηκε από πολιτικές ηγεσίες εκεινής της περιόδου με σκοπό την ίδρυση μακεδονικού κράτους, χωρίς να το ενστερνίζονται (εν αρχή, τουλάχιστον) οι κάτοικοι της περιοχής, αποδεικνύεται περιτράνως από την απογραφή που πραγματοποιήθηκε το 1921 και έλαβε χώρα σε όλη την έκταση του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας. Εξετάζοντας, λοιπόν, τα αποτελέσματα της παρατιθεμένης έρευνας μετ’ ευκολίας δύναται κανείς να παρατηρήσει ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας ο οποίος να δηλώνει «Μακεδόνας» και, εν συνεχεία, ούτε ένας ο οποίος να δηλώνει ότι ομιλεί την «μακεδονική» γλώσσα.
Όσον αφορά την αναγνώριση της «Μακεδονικής» γλώσσας από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών του 1977 για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων είναι πρέπον να επισημανθεί ότι η Ελλάδα ουδέποτε συμφώνησε, εδέχθη ή απεδέχθη διμερώς μετά την ανεξαρτησία της γείτονος χώρας (1991) την ύπαρξη «μακεδονικής» γλώσσας (Αλέξανδρος Μαλλιάς, 2018, σ.85). Συνεπώς, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία χρησιμοποιεί την αναγνώριση της «μακεδονικής» γλώσσας εκ μέρους της Ελλάδας από το έτος 1977 είναι τουλάχιστον άστοχη και άτοπη.
Προς επίρρωση των ανωτέρω, ο καθηγητής γλωσσολογίας, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, αναφέρει στην εκτενή συνέντευξή του σχετικά με την «μακεδονική» γλώσσα και την λανθασμένη επιχειρηματολογία εκ μέρους της ΠΓΔΜ για ήδη αναγνωρισμένη γλώσσα τα εξής:
«[…] το των Σκοπιανών διπλωματικό «επιχείρημα» πως τάχα η γλώσσα τους είναι η «μακεδονική», η χρήση δηλ. εκ μέρους των Σκοπιανών μιας ψευδώνυμης ονομασίας για μια γλώσσα η οποία δεν είναι παρά ένα βουλγαροσερβικό ιδίωμα, δηλ. μια σλαβική γλώσσα, που γι’ αυτό άλλωστε γράφεται με το σλαβικό κυριλλικό αλφάβητο όπως όλες οι σλαβικές γλώσσες, αναπαρήχθη κατά κόρον από γνωρίζοντες την αλήθεια και από άλλους μη έχοντες ιδέαν του θέματος ως μη ώφελον.[…] Εγώ να εξηγώ δημόσια τι συζητήθηκε το 1977, ένα τεχνικό θέμα πώς θα τυποποιηθούν αποκλειστικώς τα γεωγραφικά ονόματα χωρών με λατινικό αλφάβητο, να εξηγώ ως συμμετασχών ότι αυτό ήταν το θέμα της 3ης Διάσκεψης την Ηνωμένων Εθνών στην Αθήνα και κάποιοι επίσημοι να συνεχίζουν να μιλούν αυτοί -όχι οι Σκοπιανοί!- για δήθεν αναγνώριση εκ μέρους μας της γλώσσας των Σκοπίων ως «μακεδονικής»![…] Έλαμψε η αιτία επικλήσεως του 1977 και πολλών άλλων χρονολογιών: αναγνωρίστηκε επισήμως κατά τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια η βουλγαροσερβική σλαβική γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική». Δόθηκε επισήμως ένα όνομα με το οποίο η γλώσσα αυτή δεν έχει καμία σχέση[…] Είναι σοβαρό και πειστικό να επιχειρηματολογούμε ότι ο κόσμος που θα λέει τη γλώσσα των Σκοπίων «μακεδονική» θα σπεύδει εν συνεχεία να αναζητεί τη συμφωνία που θα έχει υπογραφεί και στην οποία θα πληροφορείται ποια είναι η καταγωγή και η υπόσταση αυτής της δήθεν «μακεδονικής»;[…]» (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2018).
Καταληκτικά, σε περίπτωση που γίνει αποδεκτό ότι η «μακεδονική» γλώσσα είναι ήδη αναγνωρισμένη από το 1977, τότε γεννάται ευλόγως στο νου κάθε σκεπτομένου και όχι αγκυλωμένου σε κομματικές «μεταφράσεις» της εκάστης υποκειμενικής πραγματικότητος το απλούστατο ερώτημα ποιός ο λόγος υπάρξεως του εδαφίου περί αναγνωρίσεως της ήδη αναγνωρισμένης «μακεδονικής» γλώσσας, και ιδίως ως μέρος μίας συμφωνίας της οποίας μοναδικός στόχος είχε εξ αρχής καταστεί η επίλυση του ονοματολογικού. Λογική απάντηση για μία γλώσσα η οποία γλωσσολογικώς και επιστημονικώς είναι βουλγαροσερβική, ανήκουσα στην οικογένεια των νοτιοσλαβικών γλωσσών, έχει κυριλλικό αλφάβητο (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2019) και συνάμα απαιτεί να αυτοαποκαλείται σφετεριστικώς «μακεδονική» θα ήτο αφελές να αναμένεται από οιονδήποτε… Εκτός εάν υποθέσουμε ότι η διδασκαλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Αριστοτέλη εγίνετο εις την… βουλγαροσερβική «μακεδονική», υιοθετώντας εθνικιστικές φαντασιώσεις και ονειρώξεις αξιοπροσέκτου τμήματος του γειτονικού λαού! Ας μην λησμονείται, άλλως τε, το υψηλό ποσοστό του γειτονικού εθνικιστικού κόμματος, VMRO-DPMNE, στις δημοσκοπήσεις (Republika English, 2019) και οι επικείμενες εκλογές, οι οποίες έτυχαν αναβολής ένεκα κορωνοϊού (Aleksandar Vasovic, 2020).
Προτίμηση ψήφου (Σεπτέμβριος 2019) εν όψει των επικειμένων εκλογών στα Σκόπια. (πηγή: Republika English, εδώ)
Η ύπουλη αλληλουχία των όρων και ο «μακεδονικός» μεγαλοϊδεατισμός
Όσον αφορά την ιθαγένεια/υπηκοότητα (nationality) των κατοίκων της ΠΓΔΜ, η οποία ορίζεται από την συμφωνία ως «Μακεδόνας/Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», είναι πρέπον να παρατεθούν εδώ οι εξής επισημάνσεις:
Σε ένα κράτος, όπως το εξεταζόμενο, του οποίου πρωταρχικό χαρακτηριστικό είναι η εθνολογική ανομοιογένεια, είναι άρα γε εφικτή η ευρεία αποδοχή της προαναφερθείσας ιθαγένειας; Σύμφωνα με την απογραφή που έλαβε χώρα στην γειτονική χώρα το έτος 2002 (Republic of Macedonia/State Statistical Office, 2002), ο συνολικός πληθυσμός της χώρας ήταν 2.022.547 άτομα, των οποίων η εθνικότητα κατανέμεται ως εξής:
α. 1.297.981 (64,2%) είναι «Σλαβομακεδόνες»,
β. 509.083 (25,2%) είναι Αλβανοί,
γ. 77.959 (3,9%) είναι Τούρκοι,
δ. 53.879 (2,7%) είναι Ρομά/Αθίγγανοι,
ε. 35.939 (1,8%) είναι Σέρβοι,
ς. 17.018 (0,8%) είναι Βόσνιοι,
ζ. 9.695 (0,5%) είναι Βλάχοι και
η. 20.993 δεν ανήκουν σε καμία από τις προηγούμενες πληθυσμιακές ομάδες.
Εθνολογική σύνθεση των Σκοπίων, κατά τα δεδομένα της απογραφής του 2002.(πηγή: Encyclopedia Britannica, εδώ)
Ερμηνεύοντας τα παραπάνω στατιστικά στοιχεία εξάγεται ευχερώς και δίχως το ίχνος ανουσίου πατριωτικού «παροξυσμού» παρά μόνο με σύμμαχο την στυγνή λογική το συμπέρασμα ότι μετά δυσκολίας θα αποδεχόταν την «μακεδονική» ιθαγένεια/υπηκοότητα σχεδόν ο μισός πληθυσμός στην γειτονική χώρα! Από την άλλη, το αλβανικό στοιχείο λόγου χάριν θα αποδεχόταν μετά περισσίας ευκολίας ως ιθαγένεια τον εθνικά ουδέτερο όρο «Βορειομακεδόνας» και, εν συνεχεία, ως επίσημη γλώσσα την «Βορειομακεδονική», κατ’ αντιστοιχία με το επίσημο όνομα του κράτους, όπως αποδίδεται από την συμφωνία (Σταύρος Λυγερός, 2018).
Παγκοσμίως, η ιθαγένεια καθορίζεται από την ονομασία του κράτους. Συνεπώς, η μετονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας σε «Βόρεια Μακεδονία» αποτελεί μία διεθνούς βεληνεκούς πρωτοτυπία, ήτοι χωρίς ιστορικό προηγούμενο στην διεθνοδικαϊκή ιστορία, καθώς η ιθαγένεια δεν αντιστοιχεί με την ονομασία του εθνοκράτους («Macedonian» έναντι «North-macedonian»).
Κατά το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του καθηγητή Γλωσσολογίας, Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ως ιθαγένεια ορίζεται ρητώς «ο νομικός δεσμός που συνδέει ένα πρόσωπο με ορισμένο κράτος, με βάση τον οποίο το πρόσωπο καθίσταται πολίτης του κράτους αυτού» (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2008, σ.775) και συνώνυμο του όρου αυτού ορίζεται η υπηκοότητα ως «ο νομικός δεσμός που συνδέει ορισμένο πρόσωπο με ορισμένο κράτος, ώστε το πρόσωπο να θεωρείται πολίτης της οικείας πολιτείας και στοιχείο του συνόλου που ονομάζεται λαός» (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2008, σ.1842). Προς δυσάρεστη έκπληξη των υποστηρικτών της Συμφωνίας, στο αγγλικό λεξικό Oxford Dictionary τόσο ο όρος ιθαγένεια όσο και όρος υπηκοότητα αποδίδεται με τη λέξη citizenship (D. N. Stavropoulos, 2011, σ.38). Στο ίδιο, ωστόσο, δύναται κανείς ανατρέχοντας να εντοπίσει ότι η σημασία που δίδεται στον όρο «nationality» είναι εθνικότητα (D. N. Stavropoulos, 2011, σ.143).
Γυρνώντας πίσω στα λεξικά της ελληνικής γραμματείας, με τον όρο εθνικότητα αποδίδεται «η ιδιότητα του μέλους ενός έθνους, το να ανήκει κανείς σε ένα έθνος (λόγω γεννήσεως, καταγωγής ή υπαγωγής σε αυτό), η καταγωγή από συγκεκριμένο έθνος» (Γεώργιος Μπαμπινιώτης, 2008, σ.551). Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, απορίας άξιο είναι γιατί στο κείμενο της συμφωνίας γίνεται χρήση του όρου «nationality» και όχι του όρου «citizenship», εφόσον γίνεται καθαρή αναφορά στο ελληνικό κείμενο για ιθαγένεια/υπηκοότητα και όχι για εθνικότητα!
Δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η από πλευράς της ιθυνούσης πολιτικής ελίτ των Σκοπίων μεθοδευμένη προσπάθεια για αναγνώριση «μακεδονικής» εθνότητας επετεύχθη και μέσω της αναγνωρίσεως της «μακεδονικής» γλώσσας! Ευστόχως, λοιπόν, ο καθηγητής Ι. Θ. Μάζης σε άρθρο του κάνει γνωστή την πλειοψηφική άποψη των βαλκανιολόγων σε διεθνές επίπεδο, η οποία συνοψίζεται από τους Goran Sekulovski, ο οποίος καθιστά σαφές ότι: «Κατά τη γέννεσιν των βαλκανικών εθνικών κρατών, η θρησκευτική ταυτότητα (αυτή του Rum-Millet ή millet orthodoxe) αντικατεστάθη από την γλωσσική ταυτότητα, η οποία σε τελευταία ανάλυση μετατρέπεται σε σύνορο εθνικής διαφοροποιήσεως» και Emmanuel de Martonne, διευκρινίζοντας ότι: «η γλώσσα έγινε το σύμβολο της εθνικότητος/nationalité» (Ιωάννης Θ. Μάζης, 2019).
Μήπως, λοιπόν, η προσπάθεια της γείτονος, μέσω της συμφωνίας, για δημιουργία αλληλουχίας μεταξύ των όρων «ιθαγένειας/υπηκοότητας» και «εθνικότητας» συγχέοντάς τους στοχεύει όχι μόνο στη διατήρηση και διαιώνιση του ιδεολογήματος του «Μακεδονισμού», που επί σειρά ετών δομείται, αλλά και στο συνειρμό για ύπαρξη νότιου τμήματος της, κατά την συμφωνία, «Βόρειας Μακεδονίας» με «Μακεδόνες ομοεθνείς», κατασκευάζοντας κατά αυτόν τον τρόπο το ιδεολόγημα της «διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας» (Σταύρος Λυγερός, 2018);
Αντί επιλόγου: μία θλιβερή παραδοχή για την Ελλάδα
Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι γεγονός και, μετά το πέρας δύο ετών από την διμερή υπογραφή της και κατόπιν της αλλαγής του εν Ελλάδι κυβερνητικού προσωπικού δίχως την ύπαρξη μίας κατ’ ουσίαν και κομβικής αλλαγής, οποιαδήποτε αντίρρηση επί της εδραιώσεως μίας χωλαινούσης μεν αλλά διεθνώς επικυρωμένης συμφωνίας δε με απτά αποτελέσματα, όπως η ένταξη της γείτονος στη Βορειοατλαντική Συμμαχία (Ivana Stradner, Max Frost, 2020) συνιστά, δυστυχώς, εθελοτυφλία και ηθελημένη άρνηση της πραγματικότητας. Εντούτοις, το απαιτούμενο και αναμενόμενο από όλους επ’ αυτού του καίριου ζητήματος είναι η συνεχής επαγρύπνηση της ελληνικής πολιτείας και διπλωματίας όσον αφορά όχι μόνο την πιστή τήρηση του γράμματος της υπάρχουσας συμφωνίας αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στο όμορο κράτος.
Τω όντι, η ελληνική κυβέρνηση ενδέχεται να έρθει αντιμέτωπη τόσο με την αλλαγή της σκοπιανής ηγεσίας όσο και με την άνοδο ενός εξαιρετικά ενδυναμωμένου κοινωνικώς εθνικιστικού κινήματος που απαντάται στην πιθανή εκλογική νίκη του VΜRO-DPMNE (Anja Vladisvljevic, Samir Kajosevic, Milica Stojanovic, Sinisa Jakov Marusic, 2020). Συνάμα, όπως έχω αναφέρει σχετικώς σε προηγουμένη ανάλυση, ο ελλοχεύων κίνδυνος της δυνητικής επικρατήσεως των εθνικιστών στις εκλογές των Σκοπίων δεν είναι άλλος από την τραγική εξέλιξη της παραπομπής της Συμφωνίας στις «ελληνικές καλένδες» με την ήδη όμως εντεταγμένη «Βόρεια Μακεδονία» στις δυτικές/αγγλοσαξονικών συμφερόντων συμμαχίες, με αρχή το ΝΑΤΟ. Επιπλέον, το σενάριο με το οποίο πρόκειται να έρθει αντιμέτωπη η Ελλάδα επιδέχεται περεταίρω «επιδεινώσεως», ιδίως εάν ευλόγως λογισθεί κανείς ότι σε μία τέτοια περίπτωση η Συμφωνία των Πρεσπών θα ήτο απλούστατα ένα κενό γράμμα. Και αυτό διότι ποιός, άρα γε, θα μπορούσε να πιστέψει ή και να διανοηθεί την συμμόρφωση του αξίου αντικαταστάτη και «βασιλικοτέρου του βασιλέως» Χριστιάν Μικόσκι σε ρόλο Πρωθυπουργού στα εν Πρέσπαις συμφωνηθέντα (M. Martens, 2019); Οι πιθανότητες είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Ας μην λησμονηθεί, τέλος, και ο συνδυασμός του εκ Τουρκίας νεοθωμανικού αναθεωρητισμού, καίριο και αναπόσπαστο τμήμα του οποίου είναι το περιβόητο «Μουσουλμανικό Τόξο» στη Νοτιοβαλκανική, της παρούσης ρωσοτουρκικής σχέσεως, η οποία τείνει να εξελιχθεί σε στρατηγική συμμαχία, και του αξιοπροσέκτου μουσουλμανικού πληθυσμού στην γειτονική χώρα (Loring Danforth, 2019).
Κατανομή των θρησκευμάτων στην κοινωνία των Σκοπίων. Αξιοσημείωτο είναι το ποσοστό του 32% που ασπάζεται το Σουνητικό Ισλάμ.(πηγή: Encyclopaedia Britannica, εδώ)
Εν κατακλείδι, η ελληνική πλευρά καλείται να μην εφησυχάζει σχετικώς και με τον εσωτερικό κίνδυνο, την λεγομένη εν πολλοίς «πέμπτη φάλαγγα», τον οποίο οφείλει η ιδία να αντιμετωπίσει επιτυχώς. Ειδικότερα, ο κίνδυνος αυτός παραμονεύει κυρίως από τις εκάστοτε δήθεν «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» και «Μακεδονικά Κέντρα/Ινστιτούτα» τα οποία ενδεχομένως δεν πρόκειται να παύσουν να ιδρύονται στο προσεχές μέλλον και να διενεργούν αποσταθεροποιητικές προσπάθειες στο εύρος της ελληνικής επικρατείας, διά της επικλήσεως του εθνοτικού και γλωσσικού όρου «Macedonian».
*Συν τοις άλλοις, καθίσταται ευρέως γνωστή και αξιοπρόσεκτη, εξαιτίας των απανωτών εξελίξεων που εσχάτως λαμβάνουν χώρα, η σχετική με την Συμφωνία των Πρεσπών δημοσίευση (24/05/2020) του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, ήτοι του εν πολλοίς και γνωστού τοις πάσι ΕΛΙΑΜΕΠ, εις το οποίο χρέη γενικού διευθυντή είχε τελέσει ο νυν Αναπληρωτής Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, κος Θάνος Ντόκος, ο οποίος είχε ταχθεί συχνάκις δημοσίως υπέρ της κατά γράμμα τηρήσεως των εν Πρέσπαις συμφωνηθέντων. Πλείστα, λοιπόν, είναι τα ερωτήματα που εγείρει η δημοσίευση, εις το όνομα του προαναφερομένου εγχωρίου think tank, μίας προδήλως αρνητικής (σε πρώτη, τουλάχιστον, ανάγνωση) αναλύσεως του επικεφαλής του Προγράμματος Νοτιοανατολικής Ευρώπης του ΕΛΙΑΜΕΠ, κου Ιωάννου Αρμακόλα, ιδίως σε μία τέτοια χρονική συγκυρία, εφόσον εξακριβώνεται διά της έρευνας αυτής επ’ ακριβώς και με τον πλέον σαφή προς όλους τρόπο η ανυπαρξία οφελών από την προ δύο ετών βεβιασμένη «επίλυση ενός χρονίζοντος προβλήματος στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στο οποίο δαπανήθηκε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο». Η βασικότερη και εύλογη, εν τούτοις, απορία η οποία και τίθεται είναι εμφανώς το γιατί προέβη ένα κέντρο σκέψεως εμφανώς φιλικό προς τους κυβερνητικούς κύκλους σε μία τέτοιας φύσεως έρευνα, η οποία εκ πρώτης όψεως διατυπώνει με ποσοτικά στοιχεία την διατήρηση της αρνητικής στάσεως στην πλειονότητα του ελληνικού λαού αλλά δευτερευόντως εκφράζει εκ νέου την υπεράσπιση του ΕΛΙΑΜΕΠ προς την Συμφωνία, καθώς κατά τους ιδίους «εξασφάλισε τα περισσότερα οφέλη για την ελληνική πλευρά από όλα τα σχέδια συμβιβασμού από το 1992 και μετά»...
Σε άλλα νέα, η Βουλγαρία απειλεί την κυβέρνηση των Σκοπίων με άσκηση veto σχετικά με την ένταξη της γείτονος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς δεν αναγνωρίζει ούτε το εθνολογικό σκέλος της Συμφωνίας. Μήπως, άρα γε, η προ ολίγων ημερών έρευνα του ΕΛΙΑΜΕΠ αντιπροσωπεύει κατ’ ουσίαν τη φωνή της ελληνικής κυβερνήσεως μετά την μακροπερίοδο σιγή ιχθύος την οποία και είχε ευλαβικώς τηρήσει επί του ζητήματος, αποδεχομένη σιωπηλώς την πολιτική κληρονομιά των τέως ιθυνόντων;
*το παρατιθέμενο απόσπασμα αποτελεί προσθήκη στο αρχικό κείμενο (26/05/2020).
Βιβλιογραφία-Αρθρογραφία
1.Ελένη Σελλά-Μάζη, «Διγλωσσία, εθνική ταυτότητα και μειονοτικές γλώσσες», Λειμών, Αθήνα 2016
2.Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς, «Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία: Η Αυτοψία της Δύσκολης Συμφωνίας των Πρεσπών», Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2018
3.Γεώργιος Μπαμπινιώτης (2018). Ο Μπαμπινιώτης απαντά για την «Μακεδονική» γλώσσα, Το Πρώτο Θέμα, 14 Ιουνίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
4.Γεώργιος Μπαμπινιώτης (2019). Η γλώσσα τους: «Νοτιοσλαβική», όχι «Μακεδονική», Protagon.gr, 22 Ιανουαρίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
5.Republic of Macedonia/State Statistical Office, Census of Population, Households and Dwellings in the Republic of Macedonia, 2002. Final Data by settlements. Total population according to the ethnic affiliation, mother tongue and religion. Book X., διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
6.Σταύρος Λυγερός (2018). Σκοπιανό: Τα 19 μαύρα σημεία της συμφωνίας των Πρεσπών, Το Πρώτο Θέμα, 28 Ιουνίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
7.Γεώργιος Δ. Μπαμπινιώτης, «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας», Κέντρο Λεξικολογίας Ε.Π.Ε., Αθήνα 2008 (Γ Έκδοση)
8.D.N. Stavropoulos, “Oxford Learner’s Pocket Dictionary: English-Greek, Greek-English”, Oxford University Press, Athens 2011
9.Ιωάννης Θ. Μάζης (2019). Ακυρώνεται η Συμφωνία των Πρεσπών μετά την κύρωσή της;, SLPrees.gr, Ιανουάριος, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
10.Ivana Stradner, Max Frost (2020). NATO has a new weak link for Russia to exploit, Foreign Policy, 22 Απριλίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
11.Anja Vladisvljevic, Samir Kajosevic, Milica Stojanovic, Sinisa Jakov Marusic (2020). Elections return to Balkan agenda as pandemic wanes, Balkan Insight, 05 Μαΐου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
12.Michael Martens (2019). Der Erweiterungsprozess ist klinisch tot, Frankfurter Allgemeine Zeitung, 21 Οκτωβρίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
13.Kraljevina Jugoslavija. Opšta Drźavna Statistika. Royaume de Yougoslavie. Statistique Générale d’ État (1932), Definitivni rezultati popisa stanovnistva od 31 januara 1921 god. Résultats definitifs du recensement de la population du 31 Janvier 1921. Sarajevo: Drzavna Stamparija
14.Republika English (2019). Mickoski with highest rating increase, VMRO-DPMNE in the lead over SDSM, Republika English.mk, 30 Σεπτεμβρίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
15.Loring Danforth (2020). North Macedonia, Encyclopaedia Britannica Inc., 18 Φεβρουαρίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
16.Aleksandar Vasovic (2020). North Macedonia postpones April 12 election over coronavirus, Reuters, 17 Μαρτίου, διαθέσιμο εδώ (πρόσβαση: 05/05/2020)
Πρώτη δημοσίευση στο https://thesafiablog.com/