Αγαπημένη φίλη εργαζόμενη στο δημόσιο εδώ και 3 μέρες είναι άρρωστη με χαμηλό πυρετό, βήχα και καταρροή. Όπως αναμενόταν, μόλις εμφάνισε τα πρώτα συμπτώματα θορυβήθηκε και άρχισε να ψάχνει τι εναλλακτικές έχει α. για να ελεχθεί για κορωνοϊό, β. για να μην πάει στη δουλειά της μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, ώστε να μην ρισκάρει να κολλήσει τους συναδέλφους της. Μια θαυμάσια άσκηση υπευθυνότητας και απόδειξη σοβαρότητας, πράγματι... Ή μήπως μια τρύπα στο νερό;
Αναφορικά με τις οδηγίες προς πιθανώς μολυσμένους, κατάφερε τελικά να επικοινωνήσει με τον ΕΟΔΥ μετά από 3 μέρες και με 58 (μόλις) λεπτά αναμονή. Της συστάθηκε να μην κάνει τεστ εφόσον έχει ήπια συμπτώματα και να εξεταστεί από ιδιώτη γιατρό.
Πάμε τώρα στο καυτό ζήτημα της άδειας από την εργασία... Για να μην πάει στο γραφείο της θα έπρεπε να της γράψει άδεια γιατρός, ο οποίος ή θα την επισκεπτόταν κατοίκον (με μεγάλο οικονομικό κόστος) ή θα τον επισκεπτόταν εκείνη (από Δευτέρα). Με το όποιο ρίσκο της μετακίνησης φυσικά προς το ιατρείο, διότι η γενική οδηγία είναι αν εμφανίσεις έστω και ήπια συμπτώματα, κάτσε σπίτι σου. Η αντίδραση της Διεύθυνσης στην υπηρεσία της ήταν δε, «έλα πως κάνεις έτσι, έχεις να πάρεις κανονική άδεια».
Εδώ βλέπω μάλλον πολλές τρύπες στο νερό.
Παρά τα λουκέτα στις καφετέριες, τα εστιατόρια, τα σχολεία, κλπ. δεν έχει ανασταλεί ακόμα η εργασία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που σημαίνει ότι καθημερινά μετακινούνται με τα ΜΜΜ εργαζόμενοι που συνυπάρχουν (συχνά μαζικά) στο ίδιο γραφείο/κτήριο. Άρα αποτρέπουμε κάποιους συνωστισμούς. Επιτρέπουμε άλλους. Παράλογο.
Σήμερα ανακοινώθηκε, ότι ο αριθμός των τεστ κορονοϊού θα περιοριστεί, ώστε να ελέγχονται μόνο ομάδες υψηλού κινδύνου, χωρίς όμως να θεσπίζεται οι λοιποί εργαζόμενοι με ήπια συμτπώματα να κάθονται σπίτι για να αναρρώσουν. Αντίθετα, οι εργοδότες τους περιμένουν κανονικά στη θέση τους, εκτός αν πάρουν άδεια με ιατρική γνωμάτευση... από ιδιώτη. Παράλογο.
Οι άδειες ειδικού σκοπού εξυπηρετούν τη δυνατότητα να μην ανακατεύονται οι παππούδες/γιαγιάδες με τα παιδιά και αυτό έχει σαφέστατα λογική. Ωστόσο ο νόμος μεριμνά (για όσους δεν εργάζονται σε εταιρείες που ενθαρρύνουν την τηλε-εργασία) αποκλειστικά για τους γονείς, αφήνοντας στους λοιπούς εργαζόμενους την όχι και τόσο ελκυστική εναλλακτική του ρίσκου της καθημερινής μετακίνησης/εργασίας ή της χρήσης κανονικής άδειας. Παράλογο.
Έχω παιδί και εργάζομαι σε χώρο που έχει αναστείλει τη λειτουργία του, ενώ ασκεί την πρακτική της τηλε-εργασίας. Ανήκω με άλλα λόγια στους προνομιούχους αυτής της κρίσης. Δε μπορώ όμως να μην απογοητεύομαι και να θυμώνω για όσους όχι μόνο δεν έχουν αντίστοιχα προνόμια, αλλά αντιμετωπίζουν πρόσθετα προβλήματα: όσους μετακινούνται σε αυτές τις συνθήκες, εργάζονται καθημερινά το κανονικό τους ωράριο γιατί...δεν έχουν παιδιά, αρρωσταίνουν και δεν έχουν να κάνουν χρήση καμίας ευνοϊκής ρύθμισης για άδειες. Φοβάμαι δε ότι αυτός ο διαχωρισμός σε εργαζόμενους και πολίτες δύο ταχυτήτων (με βάση την οικογενειακή κατάσταση) θα λειτουργήσει διχαστικά επιτείνοντας το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας για μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας. Και αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο.