«Ξύπνησα υγιής και κοιμήθηκα ξέροντας ότι έχω καρκίνο»...
Με αυτή τη φράση η Σοφία περιγράφει, χρησιμοποιώντας μόνο οκτώ λέξεις, μια βάρβαρη πτυχή της σκληρής πραγματικότητας που βιώνουν οι καρκινοπαθείς. Το αναπάντεχο και τον φόβο του θανάτου.
Η Σοφία έμαθε ότι έχει καρκίνο του μαστού στις 27 Ιουνίου του 2017, στα 39 της. «Γιατρέ θα ζήσω;» ήταν η πρώτη ερώτηση που έκανε.
«Κορίτσι μου, εγώ μπορεί σήμερα φεύγοντας από το νοσοκομείο να τρακάρω ή να με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και να σκοτωθώ. Δεν το ξέρεις αυτό. Θα το παλέψουμε», της απάντησε. Και έτσι έκανε. Έχει άλλωστε δύο παιδιά, πως γίνεται να μην το παλέψει.
“Στην αρχή έλεγα «γιατί σε μένα;». Μετά το φιλοσόφησα και είπα: «Και γιατί όχι σε μένα; Τι είμαι εγώ για να μην το πάθω; Εδώ το παθαίνουν παιδάκια. Τώρα ευχαριστώ τον Θεό που το έδωσες σε μένα, που μπορώ να το διαχειριστώ, και δεν το πήραν τα παιδιά μου. Θα πέθαινα”
Έκανε αμέσως μαστεκτομή, αφαίρεσε όλο τον αριστερό μαστό και συνέχισε με χημειοθεραπείες. Δύο μήνες μετά βρήκαν ότι είχε κάνει μετάσταση στα οστά, ενώ λόγω μιας σκιάς που είδε ο γιατρός στον πνεύμονα, προστέθηκαν άλλες τρεις χημειοθεραπείες στην αγωγή της.
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό, λίγους μήνες μετά τη διάγνωσή της, αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει τον πατέρα της, που έφυγε ξαφνικά από εγκεφαλικό.
Έχασε τα μαλλιά της, έπρεπε να εξηγήσει στα παιδιά της τι της συμβαίνει, όμως δεν το έβαλε κάτω. Και τώρα είναι καλά, ακόμη και αν σε κάθε επανεξέταση «τρέμει το φυλλοκάρδι της».
Όλη αυτή τη μάχη, τη μοιράστηκε στο Twitter.
Δεν ξέρει γιατί το έκανε, όπως θα μου πει. Έγινε εντελώς αυθόρμητα. Έκανε το πρώτο ποστ όταν ξύρισε τα μαλλιά της, γράφοντας: «Εγώ θα σε νικήσω....εγώ....μπορεί να μου πήρες τα μαλλιά αλλά όχι και την ζωή μου!!». Έκτοτε ανεβάζει φωτογραφίες από τις θεραπείες, τους φίλους της, την πορεία της μάχης της.
«Το έκανα εντελώς ασυναίσθητα. Μετά ξεκίνησε όλο αυτό. Ο κόσμος μου έλεγε ότι του δίνω μεγάλη δύναμη. Δεν μου έχουν γράψει ποτέ κάτι άσχημο. Και οπότε βλέπω ποστ κάποιου καρκινοπαθή, συνήθως απαντάω και τους λέω να μην το βάζουν κάτω», μου λέει.
«Έμαθα για τον καρκίνο στα τέλη Ιουνίου του 2017. Εμφανίστηκε στον αριστερό μαστό ένας όγκος έξι εκατοστών και δύο μήνες μετά έκανε μετάσταση στα οστά. Λόγω ηλικίας, επειδή διαγνωστικά στα 39 μου, ήταν καλπάζων επιθετικός», μου λέει.
Η πρώτη της σκέψη φυσικά ήταν αυτή που όλοι ίσως κάνουν όταν ακούν τη λέξη «καρκίνος»: Θα πεθάνω;
Ο γιατρός όμως την καθησύχασε. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς μάχη. Έτσι και έκανε.
Όσο μιλάμε, η κόρη της, η Αναστασία, ήταν δίπλα και έκανε τα μαθήματά της.
«Η Αναστασία είναι έξι και πάει πρώτη Δημοτικού και ο Λεωνίδας είναι τρεισήμισι ετών», μου λέει και χαμογελά. «Έπρεπε να κινηθώ άμεσα. Δεν είχα κανένα περιθώριο να το σκεφτώ, ούτε υπήρχε το περιθώριο να παραδώσω τα όπλα. Όταν έχεις δύο μικρά παιδιά, σκέφτεσαι ότι πρέπει να το καταπολεμήσεις. Και όταν ρώτησα τον γιατρό αν θα πεθάνω, δεν το έκανα για μένα. Ήθελα να ξέρω αν θα προλάβω να τα δω να μεγαλώνουν».
Η μαστεκτομή και ο «κόκκινος διάβολος»
Η μαστεκτομή έγινε στις 2 Αυγούστου 2017 στο ένα της στήθος και συνέχισε με τις χημειοθεραπείες.
-Μου βρήκαν και κάποια ευρήματα χιλιοστών στο άλλο μου στήθος, αλλά μου είπαν ότι δεν χρειάζεται ανησυχία γιατί με τις χημειοθεραπείες που κάνω θα εξαλειφθεί.
-Τα μαλλιά πότε άρχισες να τα χάνεις;
-Τα μαλλιά μου τα έχασα μετά τη δεύτερη χημειοθεραπεία.
-Κατευθείαν, ε;
-Ναι, είναι πολύ βαριές. Είναι το κόκκινο φάρμακο και στο νοσοκομείο το λέγαμε red devil (σ.σ κόκκινος διάβολος). Με είχε προετοιμάσει ο γιατρός, αλλά κι εγώ ήξερα τις επιπτώσεις που θα έχουν οι χημειοθεραπείες.
Και δεν ήταν μόνο τα μαλλιά. Όταν έκανε κάθε χημειοθεραπεία, για δύο 24ωρα μετά ήταν πτώμα, έκανε εμετούς, το στομάχι της ήταν χάλια, ενώ σε όλο τον κύκλο της θεραπείας, της είχε κοπεί η περίοδος.
Οι πρώτες ενδείξεις
«Πριν δεν είχες κάνει προληπτικές εξετάσεις» πήγα να ρωτήσω, αλλά πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση, μου απαντά αμέσως: «Όχι, τίποτα. Μη με ρωτήσεις. Δεν είχα κάνει τίποτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί δούλευα 12 ώρες την ημέρα και μετά είχα το σπίτι. Ήμουν πολύ ενεργητική, δεν ένιωθα κούραση, ούτε πόνο».
-Πως αποφάσισες να ψαχτείς;
-Ήμουν στο μπάνιο μια μέρα και είδα στο στήθος μου ότι όλη η θηλή ήταν προς τα μέσα. Σαν μια βεντούζα να την είχε τραβήξει. Και λέω «εδώ κάτι γίνεται». Πήγα, έκανα μαστογραφία και σε δύο μέρες που βγήκαν τ′ αποτελέσματα, ο γιατρός μου λέει «κορίτσι μου, είναι καρκίνος».
-Υπήρχαν στιγμές σε όλη αυτή τη διαδικασία που είπες «δεν θα τα καταφέρω»;
-Όχι ποτέ. Είχα πεισμώσει για τα παιδιά. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Στην αρχή έλεγα «γιατί σε μένα;». Μετά το φιλοσόφησα και είπα: «Και γιατί όχι σε μένα; Τι είμαι εγώ για να μην το πάθω; Εδώ το παθαίνουν παιδάκια. Τώρα ευχαριστώ τον Θεό που το έδωσες σε μένα, που μπορώ να το διαχειριστώ, και δεν το πήραν τα παιδιά μου. Θα πέθαινα.
Η ανακοίνωση στα παιδιά
-Στα παιδιά πως το είπατε;
-Ο Λεωνίδας ήταν μωρό, δυόμιση ετών, δεν καταλάβαινε. Η Αναστασία ήταν πέντε χρονών. Και επειδή είναι πολύ έξυπνο παιδί, δεν της κρύφτηκα σε τίποτα. Θα μου πεις, πως λες ένα τέτοιο πράγμα σε ένα μικρό παιδί… Εγώ της το είπα καμουφλαρισμένα. Της είπα ότι η μανούλα είναι λίγο άρρωστη, ότι πίνει κάτι φάρμακα, με τα οποία θα της πέσουν τα μαλλάκια, ότι το στήθος της το πήρε το πουλάκι για να το φτιάξει και να το κάνει καλύτερο. Δεν μπορείς να κρυφτείς από ένα παιδί. Όταν βλέπει τη μαμά με μαλλιά και ξαφνικά την βλέπει χωρίς μαλλιά, θα ρωτήσει «που πήγαν τα μαλλιά της μαμάς;». Όταν βλέπει ότι η μαμά έχει στήθος και ξαφνικά δεν έχει στήθος, θα ρωτήσει. Καταλάβαινε τα πάντα…
“Μαμά, δεν θέλω δώρα και παιχνίδια. Θα ζητήσω δύο πράγματα από τον Άγιο Βασίλη. Να στεγνώσουν τα δάκρυα απ’ τα ματάκια σου και ο Θεούλης να σου φέρει πίσω την υγεία σου”
-Πως το αντιμετώπισε;
-Τότε πήγαινε νηπιαγωγείο και μου έλεγε: «Μαμά, όταν θα έρχεσαι να με παίρνεις απ′ το σχολείο, αν σε κοροϊδεύουν οι φίλοι μου, εγώ θα τους μαλώνω και θα τους λέω ότι η μαμά μου είναι άρρωστη και πίνει κάτι χαπάκια, γι′ αυτό δεν έχεις μαλλιά. Δεν χρειάζεται μανούλα να ντρέπεσαι». Να σου πω και ένα περιστατικό να πάθεις. Πέρυσι, που ήταν πέντε χρονών, της λέω «Αναστασία, τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης;». Και τι μου απάντησε; «Μαμά, δεν θέλω δώρα και παιχνίδια. Θα ζητήσω δύο πράγματα. Να στεγνώσουν τα δάκρυα απ’ τα ματάκια σου και ο Θεούλης να σου φέρει πίσω την υγεία σου»…
«Τώρα είμαι καλά, δόξα τω Θεώ», μου λέει. Συνεχίζει όμως τα φάρμακα. Κάθε 21 ημέρες πηγαίνει στο Μεταξά, κάνει δύο μπουκαλάκια ενδοφλέβιας (τα αντισώματα) και μια ένεση στο πόδι (τη Herceptin), την οποία μάλλον θα κάνει εφ’ όρου ζωής.
«Κάνω κάθε έξι μήνες εξετάσεις. Οι τελευταίες ήταν καθαρές. Αλλά κάθε φορά τρέμει το φυλλοκάρδι μου, μην έχει γίνει καμιά μετάσταση».
Τρέμει το φυλλοκάρδι της γιατί τα ευρήματα δεν σταμάτησαν στο στήθος και τα οστά.
Οι φόβοι για τον πνεύμονα
«Έκανα οχτώ χημειοθεραπείες για το στήθος και στον πρώτο έλεγχο του εξαμήνου μου βρήκε ο γιατρό μια σκιά στον πνεύμονα. Και επειδή φοβήθηκε, μου έβαλε τρεις χημειοθεραπείες επιπλέον. Έτσι έχασα για δεύτερη φορά τα μαλλιά μου. Και τότε ήταν που πέθανε ο πατέρας μου», μου λέει.
Ο χαμός του πατέρα της
Τον πατέρα της τον έχασε ξαφνικά τον Δεκέμβριο του 2017, έξι μήνες μετά τη διάγνωσή της. Ήταν 75 ετών.
-Τον χάσαμε στις 23 Δεκεμβρίου, την επόμενη μέρα από τη γιορτή της Αναστασίας μου.
Ήμουν στο νοσοκομείο και επειδή ήταν το κλείσιμο του έτους και είχαν απογραφές, είχαν βάλει πάρα πολλές χημειοθεραπείες εκείνη την ημέρα. Ο πατέρας μου ήταν στο Σισμανόγλειο με εγκεφαλικό. Τους παρακάλεσα να με βάλουν γρήγορα για τη χημειοθεραπεία για να πάω στον πατέρα μου. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι πρέπει να πάω να τον δω. Ήταν σε καταστολή μετά το εγκεφαλικό. Φτάνω στο νοσοκομείο, πάω από πάνω του και του λέω «μπαμπά, η Σοφία είμαι». Δεν μίλαγε, δεν έκανε τίποτα. Τον ρωτάω ξανά «μπαμπά, με καταλαβαίνεις; Αν με καταλαβαίνεις, σφίξε μου το χέρι. Και μου το σφίγγει τόσο δυνατά που το θυμάμαι ακόμα. Μετά από μια ώρα πέθανε.
Η Σοφία ήταν από τις τυχερές γιατί πάντα είχε δίπλα της ανθρώπους που την αγαπούσαν και τη στήριζαν. Ο σύζυγός της, η οικογένειά της, οι φίλες της. Θεωρεί όμως ότι υπάρχει στίγμα με τον καρκίνο. «Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι πολλοί φοβούνται να το πουν, φοβούνται να ανακοινώσουν ότι έχουν καρκίνο, μην είναι δακτυλοδεικτούμενοι. Εγώ ήμουν από τις τυχερές, έχω φίλες, ανθρώπους που μου στάθηκαν με το παραπάνω. Και το άσχημο είναι ότι στο νοσοκομείο βλέπω συνέχεια καινούργιο κόσμο. Και νέο κόσμο, δυστυχώς».