Το νέο σύνταγμα της Τουρκίας που «εγκρίθηκε» από τον Τουρκικό λαό με το νοθευμένο δημοψήφισμα της 16 Απριλίου 2017 και οι «εκλογές» με την σημαδεμένη τράπουλα που ανέδειξαν τον Ρ. Τ. Ερντογάν ουσιαστικό δικτάτορα με απεριόριστες εξουσίες, μετατρέπει πλέον και επίσημα, ολόκληρη την Τουρκία σε μια γιγαντιαία, οικογενειακή επιχείρηση της «Φαμίλιας Ερντογάν».
Η αναγγελθείσα «άρση» της άχρηστης πλέον κατάστασης «έκτακτης ανάγκης» (οι νέες, επίσημες εξουσίες του «Προέδρου» είναι υπεραρκετές), δεν βοηθάει καθόλου στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία κατεξευτελίζονται στην σημερινή Τουρκία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αρπαγή δύο Ελλήνων στρατιωτικών την 1η Μαρτίου 2018 και η επίσημη αιχμαλωσία τους, χωρίς την απαγγελία καμιάς εναντίον τους κατηγορίας! Ό,τι δηλαδή κάνουν οι Σομαλοί πειρατές καταλαμβάνοντας πλοία και εκβιάζοντας πλοιοκτήτες, το κάνει η μαφιόζικη «Φαμίλια Ερντογάν», εκβιάζοντας την Ελλάδα να αγνοήσει τους νόμους της – όπως δηλαδή θεωρεί αυτονόητο να πράττει η ίδια η «Φαμίλια» μέσα στην Τουρκία!
Η διάσημη πλέον διαφθορά της «Φαμίλιας Ερντογάν» και ο αμύθητος πλούτος που συσσωρεύουν τα μέλη της, γίνονται το επίσημο «σήμα κατατεθέν» της σημερινής Τουρκίας. Η Τουρκία του 2018, αποτελεί και επίσημα πια, την οικογενειακή επιχείρηση μιας χούφτας ανθρώπων που ζουν σε ανείπωτη χλιδή και παλάτια, απολαμβάνοντας τον μόχθο εκατομμυρίων Τούρκων πολιτών με απροκάλυπτο φασισμό.
Εάν κάποιος (δημοσιογράφος, δικαστής, στρατιωτικός, ακαδημαϊκός, κληρικός, καλλιτέχνης, αθλητής κ.α.) τολμήσει να καταγγείλει την απίστευτη οικογενειακή διαφθορά της «Φαμίλιας Ερντογάν» χαρακτηρίζεται πάραυτα «τρομοκράτης», «εχθρός της Τουρκίας», «πράκτορας των ξένων» και συνήθως κλείνεται με συνοπτικές διαδικασίες στις τουρκικές φυλακές που παραμένουν, στην μεγαλύτερη έκτασή τους, στα χάλια που παρακολουθούμε στο «Εξπρές του μεσονυχτίου».
Στην σημερινή Τουρκία είναι αδύνατο να καταγραφούν οι «εχθροί της φαμίλιας», οι οποίοι χάνουν την ζωή τους μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες των τουρκικών φυλακών όπου κρατούνται και βασανίζονται. Ειδικά όμως οι θάνατοι από «καρδιακές προσβολές», «αυτοκτονίες» ή άλλες ύποπτες συνθήκες, παρά την απόλυτη συσκότιση, καταγράφονται από το ανεξάρτητο, Σουηδικό Stockholm Center for Freedom και αναρτώνται σε ένα αναλυτικό κατάλογο εκατοντάδων περιπτώσεων με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Όπως ακριβώς καταγράφονται σε ένα αναλυτικό κατάλογο και οι «απαγωγές» καθώς και η ύποπτη «εξαφάνιση» ανεπιθύμητων για το καθεστώς προσώπων.
Στην σημερινή Τουρκία, η οικογενειακή επιχείρηση της «Φαμίλιας Ερντογάν», λειτουργεί όπως ακριβώς μια ιδιωτική, ψυχρά κερδοσκοπική επιχείρηση που δεν σέβεται κανένα νομικό ή κοινωνικό πλαίσιο – ακόμα και αν το «νομοθετεί» για όλους τους άλλους «υπηκόους» της.
Τα φαραωνικά έργα είναι η αδυναμία της «Φαμίλιας». Εκεί υπάρχουν τεράστιοι προϋπολογισμοί που αφήνουν τεράστια κέρδη στην «οικογένεια». Αεροδρόμια, γέφυρες, λιμάνια, πυρηνικά εργοστάσια, υπόγειες σήραγγες – όλα με μεγάλα περιθώρια «κερδών» για την διεφθαρμένη «Φαμίλια».
Για να φιμωθούν οι φωνές διαμαρτυρίας και να δημιουργηθεί κλίμα τρομοκρατίας, απολύονται από τον δημόσιο τομέα κατά το δοκούν, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι από την Δικαιοσύνη, τον Στρατό, τα Πανεπιστήμια, τα Σώματα Ασφαλείας, τις διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες κ.π.α., με τελικό στόχο να παραμείνουν μόνον οι αναμφισβήτητα «πιστοί» και «εργατικοί» για την οικογενειακή ευημερία. Σύμφωνα με Τούρκο αναλυτή στρατιωτικών θεμάτων (Μετίν Γκιουρτσάν) το 40% των Τούρκων στρατηγών και το 20% των αξιωματικών του Τουρκικού στρατού, έχουν απολυθεί από την «Φαμίλια Ερντογάν»!
Το αξιόμαχο των Τουρκικών ενόπλων δυνάμεων δεν φαίνεται να ενδιαφέρει ιδιαίτερα την «Φαμίλια». Δίνει όμως μεγάλη προτεραιότητα στις στρατιωτικές προμήθειες για το μεγάλο «οικονομικό ενδιαφέρον» που παρουσιάζουν και πάνω από όλα, νοιάζεται για την ασφάλεια της και τα κεφάλια της.
Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι όλα τα μέλη της «Φαμίλιας» θα κατέληγαν στην κρεμάλα, αν τύχαινε και έχαναν τον έλεγχο της εξουσίας. Θα είχαν την τύχη του πρωθυπουργού Αντνάν Μεντερές, του Υπουργού Άμυνας Χασάν Πολατκάν και του Υπουργού Εξωτερικών Φατιν Ρουστού Ζορλού που απαγχονίστηκαν το 1961 για την μεγάλη διαφθορά του καθεστώτος που είχαν εγκαταστήσει στην Τουρκία την δεκαετία του 1950.
Έχοντας λοιπόν πλήρη συναίσθηση των κινδύνων που αντιμετωπίζουν στην προσωπική τους ασφάλεια, αλλά και την ακόρεστη δίψα για πλούτη, νεόπλουτη επίδειξη και νέο-οθωμανική μεγαλομανία, ο αρχηγός και τα μέλη της «Φαμίλιας» φρόντισαν να οδηγήσουν την Τουρκία μέσα από εικονικές «δημοκρατικές διαδικασίες» (δημοψήφισμα, Προεδρικές εκλογές, Βουλευτικές εκλογές»), χρησιμοποιώντας βία, νοθεία και τρομοκρατία, ώστε με σχετική ασφάλεια να καταφέρουν να μετατρέψουν την Τουρκία σε μια γιγαντιαία οικογενειακή επιχείρηση.
Έτσι, αμέσως μετά τις «εκλογές» με την σημαδεμένη τράπουλα και την επίσημη συγκέντρωση υπερεξουσιών στον Τούρκο δικτάτορα, ανακοινώθηκε η ολιγομελής σύνθεση (μόλις 16 άτομα) της νέας Τουρκικής κυβέρνησης η οποία θυμίζει διορισμό διευθυντών σε κρίσιμα πόστα, προκειμένου να υπηρετούν καλύτερα την «Φαμίλια Ερντογάν»!
Όλοι ανεξαιρέτως πρόσωπα εμπιστοσύνης – μεταξύ τους ο τέως αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων που δήλωσε έμπρακτα απεριόριστη υποταγή σαν Υπουργός Εθνικής Άμυνας και ο γαμπρός του, Μπεράτ Αλμπαϊράκ ο οποίος διορίστηκε σαν Υπουργός Οικονομικών. Ο πιτσιρικάς που είχε παντρευτεί την μεγάλη κόρη του Ερντογάν πριν από δεκατέσσερα χρόνια, είδε το μέλλον του να φαντάζει λαμπερό και να «επιβραβεύεται» με ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή στις «επιχειρήσεις» της Φαμίλιας. Το άστρο του έλαμψε, σύμφωνα με αποκαλύψεις των Wikileaks (Δεκέμβριος 2016), όταν είχε εξαιρετικές «επιδόσεις» στο λαθρεμπόριο πετρελαίου με την αγαστή συνεργασία του ISIS: Μαζική κλοπή πετρελαίου από το Ιράκ και τη Συρία μέσω της εταιρείας Powertrans, που φυσικά ανήκε στην «Φαμίλια»!
Δεν είναι άλλωστε συμπτωματικό ότι ο γαμπρός υπηρέτησε σαν Υπουργός Πετρελαίου σε προηγούμενη Τουρκική κυβέρνηση – το παιδί είχε αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία από το λαθρεμπόριο πετρελαίου ολόκληρης της οικογένειας. Ούτε φυσικά είναι τυχαίο πως οι δύο ξυπόλυτοι γιοί του Τούρκου δικτάτορα έγιναν ξαφνικά μεγάλοι εφοπλιστές – όπως μεγάλος εφοπλιστής ήταν και ο πρωθυπουργός – μαριονέτα Μπιναλί Γιλντιρίμ μέχρι την αυτοκατάργηση του και τον «διορισμό» του σαν Προέδρου του Τουρκικού κοινοβουλίου. Το εκτεταμένο λαθρεμπόριο πετρελαίου της «Φαμίλιας» χρειαζόταν ιδιόκτητα πλοία της «οικογένειας» ώστε να κάνει απρόσκοπτα τις μεταφορές των κλοπιμαίων!
Τα οικονομικά προβλήματα όμως της Τουρκίας, σε αντίθεση με την οικονομική άνθηση και την πληθωρική εξασφάλιση των επόμενων γενεών όλων ανεξαιρέτως των μελών της «Φαμίλιας Ερντογάν», είναι μεγάλα και σοβαρά.
Η ανακοίνωση του διορισμού του γαμπρού και μέλους της «Φαμίλιας» Μπεράτ Αλμπαιράκ σαν «Υπουργού Οικονομικών» της Τουρκίας, οδήγησε στην μαζική αποχώρηση ξένων επενδυτών αποσταθεροποιώντας την Τουρκική οικονομία και συμπαρασύροντας Τουρκικά ομόλογα (τα δεκαετή ομόλογα σκαρφάλωσαν κοντά στο 19%) , μετοχές (το χρηματιστήριο υποχώρησε μέσα σε δύο μέρες κατά 6%, οι τραπεζικές μετοχές κατά 9%) και το νόμισμα (Τουρκική λίρα), έφθασε να χάνει μέχρι 5% (20% σε ετήσια βάση) πλησιάζοντας πλέον σε απόσταση αναπνοής το φράγμα των 5 λιρών προς 1 δολάριο!
Ο ξένος τύπος σχολιάζει με καυστικό τρόπο τις εξελίξεις, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την Frankfurter Allgemeine Zeitung (τίτλος: «Επάγγελμα γαμπρός και Υπουργός Οικονομικών») και την Neue Zürcher Zeitung (τίτλος: «Ο Ερντογάν ανακηρύσσει την Τουρκία σε οικογενειακή επιχείρηση»).
Οι «παρεμβάσεις» στην Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας (ο δικτάτορας έδωσε στον εαυτό του το δικαίωμα να διορίζει υποδιοικητή στην Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας χωρίς την σύμφωνη γνώμη του διοικητή της), η λαϊκίστικη «αλλεργία» στην αύξηση των επιτοκίων και την λήψη σκληρών μέτρων προσαρμογής, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν την Τουρκία στην «αγκαλιά» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πολύ πιο σύντομα από όσο υπολογίζουν οι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές.
Συμπέρασμα: Η «Φαμίλια Ερντογάν» προσπαθεί να εδραιώσει την εξουσία της επιβάλλοντας σε κάθε κατεύθυνση την τεράστια, οικογενειακή επιχείρηση που έχει εγκαταστήσει μέσα στην Τουρκική «Δημοκρατία». Η μακροημέρευση της όμως είναι εντελώς αβέβαιη. Το μόνο βέβαιο είναι το τέλος της, το οποίο δεν θα διαφέρει καθόλου από το τέλος όλων των αυταρχικών καθεστώτων και των δικτατοριών που έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί στον κόσμο. Και η μόνη αβεβαιότητα που υπάρχει ακόμα, είναι το πότε…