Πολλά έχουν γραφτεί για την προκλητική στάση της Τουρκίας στο ζήτημα της Κυπριακής ΑΟΖ και την πλήρη απαξίωση που δείχνει στις αρχές του διεθνούς δικαίου αλλά και την διαχρονική έλλειψη σεβασμού στις εκκλήσεις, έντονες αλλά και μη, σημαντικών παικτών της διεθνούς κοινότητας όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό που δεν έχει αναζητηθεί, είναι το ιδεολογικό περιτύλιγμα με το οποίο η γειτονική μας χώρα προσπαθεί να κινητοποιήσει την Τουρκική Κοινωνία για να στοιχισθεί πίσω από την ηγεσία σε αυτό το νέο μέτωπο που έχει κατασκευάσει ο Ταγίπ Ερντογάν.
Οι επίσημες ανακοινώσεις, οι ομιλίες αλλά και η πλειοψηφία των αρθογράφων στην Τουρκία συνηγορούν ότι η γειτονική μας χώρα είναι για άλλη μια φορά η περιφερειακή δύναμη της περιοχής που δίνει ασφάλεια , σταθερότητα και σοβαρότητα σε μια ασταθή περιοχή, μια περιφεριακή δύναμη όμως που δεν τυγχάνει του σεβασμού και της αναγνώρισης που της αξίζει από τις μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ειδικά στα ζητήματα που αφορούν το Κυπριακό, η γειτονική μας χώρα θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, και ο διεθνής παράγοντας στο σύνολο του, δεν εκτίμησαν τις προσπάθειες που κατέβαλλαν οι Τουρκοκύπρικοι και οι Τούρκοι που είχαν ως σκοπό την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος, ξεχνούν με θρασύτητα σε ποια χώρα ανήκουν οι κατοχικές δυνάμεις που βρίσκονται στο πονεμένο αυτό νησί, είτε μέσω διαπραγματεύσεων είτε την περίοδο που το σχέδιο Άναν ήταν στο τραπέζι του διαλόγου.
Η ρητορική του θύματος μιας χώρας με σημαντική παρουσία στο διεθνές γίγνεσθαι και με ρόλο ισορροπητικό σε ένα περιβάλλον ασταθές, αποτελεί το κυρίαρχο αφήγημα του Τούρκου ηγέτη που προσπαθεί με αυτό τον τρόπο να κινητοποιήσει τους γείτονες μας γύρω από ένα κοινό αφήγημα που θα τους κάνει να ξεχάσουν , για ένα ορισμένο έστω χρονικό διάστημα, τα σημαντικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν και την πολιτική αβεβαιότητα που ξεκίνησε από το αποτυχημένο πραξικόπημα και κατέληξε στην εκλογή του Ιμάμογλου στον δημαρχιακό θώκο της Κωνσταντινούπολης.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι την ρητορική αυτή την ασπάζεται και η αντιπολίτευση, κυρίως η αξιωματική, που ποντάρει στον ίδιο μεγαλοϊδεατισμό με τον οποίο πορεύεται πολιτικά και ο Ταγίπ Ερντογάν.
Αυτό το στοιχείο θα πρέπει να προβληματίσει τους νέους ιθύνοντες της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και να αναθεωρήσει την στρατηγική της εξωτερικής μας πολιτικής προς μια κατεύθυνση που θα έχει ως στόχευση μια μακρόπνοη στρατηγική που δεν θα άγεται και θα φέρεται με βάση τους πολιτικούς συσχετισμούς της γειτονικής μας χώρας αλλά θα έχει ως προσανατολισμό το προς τα πού εμείς θέλουμε να πορευτούμε.