Σε πρόσφατη συνέντευξή της στη βρετανική Vogue, κατά τη διάρκεια της οποίας ανακοίνωσε ότι διαγνώστηκε από αυτισμό στα γυρίσματα της δραματικής σειράς του HBO The Last Of Us στην οποία πρωταγωνιστεί, η ηθοποιός Μπέλα Ράμσεϊ δήλωσε ότι επρόκειτο για μια «απελευθερωτική» διάγνωση. Παρόλο που ανέκαθεν αναρωτιόταν αν ήταν αυτιστική, η ώθηση για την επίσημη αξιολόγηση προήλθε από ένα μέλος του τηλεοπτικού συνεργείου της σειράς, το οποίο είχε παιδί με αυτισμό και υπέθεσε ότι και η ίδια ήταν αυτιστική.
Η ίδια ανέφερε στο άρθρο ότι πάντα ένιωθε «μοναχική» και «περίεργη».
Η Vogue ανέφερε ότι ο αυτισμός της Μπέλα τους οδήγησε σε «οδυνηρή υπερεπίγνωση των μικροεκφράσεων και της γλώσσας του σώματος των άλλων ανθρώπων», ένα κοινό σημάδι του αυτισμού.
Δεδομένου ότι ο αυτισμός εξακολουθεί να υποδιαγιγνώσκεται, και ιδιαίτερα μεταξύ των γυναικών, η HuffPost UK μίλησε με την δρ Μίκι Λι Ελεμπέιμπι, Psy.D, ψυχολόγο από την Clarity Therapy NYC που ειδικεύεται στην αξιολόγηση και διάγνωση του αυτισμού, για ορισμένα σημάδια αυτισμού μεταξύ των αδιάγνωστων ενηλίκων που μπορεί να εμφανιστούν στις σχέσεις τους.
«Υπάρχουν σίγουρα κάποια σημάδια που πρέπει να αναζητήσουμε αν υποψιαζόμαστε ότι εμείς ή κάποιος που αγαπάμε έχει αυτισμό»
Η ψυχολόγος είπε ότι, αν και δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο όλα τα άτομα με αυτισμό, υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά σχέσεων που βλέπει συχνά μεταξύ των, διαγνωσμένων με αυτισμό, πελατών της.
«Πρώτον, μπορεί να παρατηρήσουμε κάποια κοινωνικά μοτίβα, όπως ότι στο παρελθόν έχουμε νιώσει ως παρείσακτοι» (όπως η Μπέλα Ράμσεϊ) λόγω του ότι δεν ταιριάζουμε (σε όλα τα περιβάλλοντα), ότι έχουμε δυσκολία στη διατήρηση φιλικών σχέσεων παρόλο που επιθυμούμε την κοινωνική σύνδεση, και γενικά νιώθουμε ότι όλοι οι άλλοι φαίνεται να “καταλαβαίνουν” τα πράγματα και εμείς όχι», δηλώνει στη HuffPost UK.
«Στο κοινωνικό επίπεδο μπορεί να δυσκολευόμαστε να αναπτύξουμε ή να διατηρήσουμε φιλίες εκτός ενός δομημένου περιβάλλοντος, όπως το σχολείο ή τα χόμπι».
Επιπλέον, όπως λέει, τα αυτιστικά άτομα μπορεί μερικές φορές να δυσκολεύονται με τις ανοιχτές και μη δομημένες συζητήσεις και ερωτήσεις, όπως η απάντηση (στην ερώτηση) «Πώς είσαι;»
Το να ερμηνεύουμε τη γλώσσα πολύ κυριολεκτικά και να αγωνιζόμαστε (να αντιληφθούμε) μη λεκτικές κοινωνικές ενδείξεις μπορεί επίσης να είναι ένα σημάδι. «Επιπλέον, μπορεί να αισθανόμαστε εξαντλημένοι ή ”στεγνοί” μετά τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις», καταλήγει.
«Αυτή η εξάντληση μπορεί επίσης να οφείλεται εν μέρει σε συμπεριφορές συγκάλυψης, οι οποίες αναφέρονται στη συνειδητή ή ασυνείδητη μίμηση νευροτυπικών (σ.σ. ένα άτομο του οποίου η νευρολογική ανάπτυξη και κατάσταση είναι τυπική) συμπεριφορών για να μην είμαστε διαφορετικοί από το «καλούπι».
«Ένα παράδειγμα συγκάλυψης είναι η επιβολή της οπτικής επαφής κατά τη διάρκεια συζήτησης παρά το γεγονός ότι αισθανόμαστε άβολα ή η ”πρόβα” (κλασσικών) σεναρίων κοινωνικής συμπεριφοράς για συνηθισμένες καταστάσεις».
Ας κάνουμε στον εαυτό μας τρεις ερωτήσεις αν υποψιαζόμαστε ότι μπορεί να έχουμε αυτισμό
«Πολλά αυτιστικά άτομα διατηρούν βαθιές κι ουσιαστικές φιλίες (αλλά) και εξιδανικευμένες συνεργασίες», δηλώνει η δρ Ελεμπέιμπι.
«Ωστόσο, οι προκλήσεις στην κατανόηση των κοινωνικών κανόνων και των συνθημάτων μπορεί να οδηγήσουν σε πιθανές παρεξηγήσεις ή παρερμηνείες».
Τρεις ερωτήσεις που θα μπορούσαν να κάνουν στον εαυτό τους όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να είναι αυτιστικοί είναι οι εξής:
- Αισθανόμαστε ότι πρέπει να «δίνεται παράσταση» σε κοινωνικό επίπεδο;
- Αισθανόμαστε εξαντλημένοι ή «στεγνοί» στο να διατηρήσουμε σχέσεις;
- Μας έχουν πει ότι φαινόμαστε πολύ άμεσοι, ωμοί ή αναίσθητοι;
Το να πούμε «ναι» σε κάποιο ή σε όλα αυτά απέχει φυσικά πολύ από το να αποτελεί διάγνωση.
Αλλά αν πιστεύουμε ότι μπορεί να έχουμε αδιάγνωστο αυτισμό και επιθυμούμε να το εξετάσουμε περαιτέρω με επαγγελματική καθοδήγηση, μπορούν να αποτελέσουν ένα καλό σημείο εκκίνησης.