Ένα από τα πιο βασικά μέτρα κατά της τρομοκρατίας είναι η παρακολούθηση της ροής χρήματος ανά τον κόσμο.
Η τρομοκρατία ως φαινόμενο έχει πολλές φορές οργανωμένη μορφή. Η οργάνωση για να διατηρηθεί πρέπει να έχει βιωσιμότητα. Η βιωσιμότητά της εξασφαλίζεται διά των πράξεων ατόμων που ασπάζονται τα κίνητρα της (ιδεολογικά, πολιτικής και θρησκευτικής φύσης).
Για να προχωρήσουν σε αυτές τις πράξεις, χρειάζονται διάφορα μέσα που μπορεί να είναι από πλαστά έγγραφα και ενοικίαση χώρων για προσωρινή διαμονή ή έξοδα μετακίνησης, ως και έξοδα για αγορά αντικειμένων που θα χρησιμοποιήσουν σε κάποιες επιθέσεις τους.
Είναι προφανές πώς όλα αυτά κοστίζουν χρήματα που θα πρέπει να εξοικονομηθούν με διάφορους τρόπους. Αυτό μπορεί να γίνεται με διάφορες παράνομες πράξεις, όπως είναι για παράδειγμα η αρχαιοκαπηλία, απομιμήσεις προϊόντων, το λαθρεμπόριο με ναρκωτικά και όπλα, το δουλεμπόριο με μετανάστες ως και εμπόριο οργάνων ή εκδούλευση προς πλειοδότες με μορφή «συμβολαίων θανάτου».
Μπορεί να προέρχεται επίσης από δωρεές οργανισμών «βιτρίνα» που δραστηριοποιούνται στον πλανήτη με φόντο μια «συμπαθή δραστηριότητα» (π.χ. φροντίδα ιστορίας και κουλτούρας) δημιουργώντας στη συνέχεια μια ροή χορηγιών με bitcoin (που δεν ανιχνεύονται) σε μέρη ή αντίστοιχες χώρες με ροή προς ταμεία τρομοκρατών.
Τελευταίο, αν και ίσως πιο σημαντικό, είναι οι χορηγίες από διάφορα κράτη που έχουν ως μοχλό εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους την τρομοκρατία.
Η συγκέντρωση αυτών των ροών χρημάτων προφανώς και δημιουργεί συνήθως ένα αξιοσέβαστο όγκο πλούτου.
Ένα σημείο αναφοράς, που πολλές φορές επίσης αναφέρεται και ως μια ρεαλιστική παραδοξότητα, καθώς η συνήθης ιδεολογία και εικόνα που προωθείται είναι αυτή του «μαχητή» που είναι ικανός να απαρνηθεί «συστημικές και υλικές απολαύσεις».
Δεν είναι λοιπόν περίεργες οι εικόνες με αρχηγούς ή αξιωματικούς των τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίοι έχουν μεγάλες προσωπικές περιουσίες και ζουν με πολυτελή τρόπο. Ούτε φυσικά εικόνες οι οποίες δείχνουν έναν τρόπο ζωής που δεν συμβαδίζει με όσα υποτίθεται πώς πρεσβεύουν οι ίδιοι ως ιδεολογικοί επαναστάτες, όπως συνήθως τους αρέσει να αποκαλούνται.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα στα παραπάνω αποτελούν οι περιπτώσεις του Bin Laden, όπως και του διαδόχου του, Al-Zawahiri. Σε αυτούς μπορεί να προστεθεί και ο ηγέτης της οργάνωσης Hezbollah, Hassan Nashrallah, του οποίου η περιουσία ανέρχεται περίπου στα 250.000.000$.
Αντίστοιχα, φυσικά, μπορεί να βρει κάποιος πρόσωπα με σημαντική περιουσιακή αξία στην Ευρώπη, όπως o αρχηγός της ΕΤΑ στην Ισπανία, Josu Urrutikoetxea.
Ο Renato Curcio που θεωρείται ιδρυτικό μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία επίσης φέρεται να είχε ως εκτίμηση τα 5.000.000$ προσωπικής περιουσίας, ενώ και στη δική μας χώρα τρομοκράτες, όπως ο Κουφοντίνας, φαίνεται να έχουν περιουσιακά στοιχεία συνδεόμενα με το παρελθόν τους που προφανώς δεν συνάδουν με φανερά εισοδήματα.
Τι συμβαίνει όμως αντίστοιχα με τα «στελέχη-στρατιώτες» των τρομοκρατικών οργανώσεων; Ισχύει το ίδιο μέγεθος τάξης για προσωπικά οικονομικά οφέλη;
Η πραγματικότητα φυσικά δείχνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχουν στοιχεία που αναφέρονται για μισθοδοσίες τζιχαντιστών της τάξης των 400-500$ τον μήνα, κυρίως για όσους ήταν υπό τις διαταγές των αρχηγών του DAESH και της Al Qaeda.
Υπάρχουν επίσης αναφορές για πληρωμές της τάξης των 100-200$ στο Αφγανιστάν σε στρατιώτες των Ταλιμπάν.
Δεν είναι πολύ μακρινές οι αναφορές στον πόλεμο του NKR, όπου βετεράνοι τρομοκράτες τζιχαντιστές πήγαν εκεί με διαταγές της Tουρκικής κυβέρνησης με ποσά των 1200-2000€, που όμως στην συνέχεια δεν πληρώθηκαν ποτέ ή πήραν το 1/3 αυτών που τους είχαν υποσχεθεί.
Εκείνο όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι πώς όλοι αυτοί οι φανατικοί της θρησκευτικής και πολιτικής ιδεολογίας, επειδή ακριβώς πρέπει και αυτοί να επιβιώσουν εντός ενός κοινωνικού συνόλου όπου κάθετι έχει ένα κόστος, κάνουν χρήση τακτικών εγκληματικών πράξεων. Ληστείες, απαγωγές, εμπόριο ναρκωτικών και διαφόρων αγαθών είναι μια πλευρά που αποδίδει και σε αυτούς κάποια χρήματα. Ποτέ όμως στο επίπεδο πλούτου που απολαμβάνουν οι διοικητές τους.
Εκείνο, λοιπόν, που έχει ίσως αξία και σημασία για μια προσέγγιση τακτικής και πολιτικής αντιτρομοκρατίας είναι να στοχευθεί αυτή η «παραδοξότητα» που δείχνει και το υποκριτικό πλαίσιο λειτουργίας τέτοιων οργανώσεων από πάνω προς τα κάτω, όσον αφορά την ιεραρχία τους.
Μια λειτουργία που περισσότερο μοιάζει με μια εγκληματική οργάνωση που δεν έχει κανένα κώδικα τιμής και ηθικό υπόβαθρο, όπως αρέσκονται να λένε οι τρομοκράτες. Μια οντότητα που προφανώς έχει αντικείμενο να περάσει περισσότερο μια εικόνα και μια ιδεολογία που ευνοεί λίγους και κάνει υποχείρια πολλούς, μετατρέποντας τους σε απλά πιόνια που εκτελούν εντολές κάποιων. Ακριβώς δηλαδή αυτό που υποτίθεται ότι οι ίδιοι μάχονται.
Πρώτη δημοσίευση στο Geopolitics and Daily News