Όλα ξεκίνησαν όταν είδαμε την αναγνωστική πρόκληση του βιβλιόφιλου μπλογκ So little sleeping so much reading. Oπως το 2016 έτσι και το 2017 το ομώνυμο μπλογκ που είναι από τα πιο δημοφιλή μπλογκ για το βιβλίο στην Ελλάδα κάλεσε τους φίλους του να διαβάσουν συγκεκριμένο αριθμό βιβλίων μέσα στο 2017 (από 13 εως 80 βιβλία). Ο θεσμός των reading challenges δεν είναι εξάλλου κάτι καινούργιο. Σε έναν όλο και πιο τρελό, συνδεδεμένο κόσμο οπού είμαστε συνέχεια κολλημένοι σε μια οθόνη χρειάζεται προσπάθεια για να θυμάται κανείς την απόλαυση του διαβάσματος.
Ακολουθώντας το παράδειγμα τους λοιπόν αποφασίσαμε κι εμείς εδώ να ξεκινήσουμε το #Huffpostreadingchallenge, για να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον (και τους αναγνώστες) να διαβάζουμε περισσότερο τους επόμενους τρεις μήνες. Ο βασικός κανόνας είναι ένας: Tο διάβασμα είναι απόλαυση και όχι αγγαρεία. Στις λίστες μας (από 5 έως 20 βιβλία) βρίσκονται κλασική λογοτεχνία, μπεστ-σέλερ, ιστορία, διηγήματα, αστυνομική λογοτεχνία και ότι άλλο μας ευχαριστεί. Όταν τελειώσουμε το διάβασμα γράφουμε λίγα λόγια- όχι κάποια σοβαρή βιβλιοκριτική αλλά κάποια στοιχεία για την πλοκή τον συγγραφέα και την εμπειρία του διαβάσματος. Bάλαμε μόνο τρεις κανόνες σχετικά με τη λίστα των βιβλίων μας: ένα από τα βιβλία να ανήκει στην ελληνική λογοτεχνία, ένα να είναι γραμμένο από γυναίκα, και ένα να το έχει διαλέξει για εμάς κάποιος συνάδελφος.
Η Δέσποινα Τριβόλη είναι σκουπιδοφάγος βιβλίων
Τον τελευταίο ενάμισι χρόνο έχω παρατήσει πάνω από δέκα βιβλία. Τα τρία που μπορώ να θυμηθώ τώρα είναι η «Χλωμή Φωτιά» του Ναμπόκοφ, το «Αναζητώντας τον Χαμένο χρόνο» του Προυστ, και το Emotionally Weird της αγαπημένης μου Αγγλίδας μπεστ-σελερίστριας Kate Atkinson. Κάποτε το θεωρούσα ιεροσυλία να παρατήσω βιβλίο. Ακόμα κι αν βαριόμουν βασανιζόμουν να τελειώσω σχεδόν σαν να τιμωρούσα τον εαυτό μου.
Ως παιδί ήμουν βιβλιοφάγος, αν και ο πιο σωστός χαρακτηρισμός θα ήταν σκουπιδοφάγος λέξεων. Διάβαζα τα πάντα: φτηνιάρικες εκδόσεις μυθιστορημάτων της Αγκάθα Κρίστι αγορασμένα από περίπτερα (το έντονο κίτρινο μου θυμίζει ακόμα τις εκδόσεις Λυχνάρι), βιβλία λογοτεχνίας, τις οδηγίες χρήσεων στις συσκευασίες σαμπουάν, ποίηση την οποία μάλιστα απήγγειλα μόνη μου με πάθος (ας όψεται το μελόδραμα της εφηβείας).Τέτοια ήταν η δίψα μου για διάβασμα που είχα φτάσει στο σημείο να αποστηθίζω τις απαντήσεις του Trivial Pursuit ή να διαβάζω λήμματα από εγκυκλοπαίδειες. Όταν μεγάλωσα πέρασα έναν παραπάνω χρόνο στο πανεπιστήμιο έτσι ώστε να καταφέρω να κάνω διπλό πτυχίο και έτσι να σπουδάσω και Αγγλική Λογοτεχνία. Τα χρόνια του πανεπιστημίου μαζί με το Paradise Lost και τη λογοτεχνία γυναικών του Β' Παγκοσμίου πολέμου (ναι υπήρχε τέτοιο μάθημα) έφτιαξα και μια ωραιότατη βιβλιοθήκη με «βιβλία αεροπλάνου», όπως τα ονόμασα: Μπεστ-σέλερ της σειράς από Dan Brown μέχρι Jane Green, που διάβαζα συνήθως σε τρένα και αεροπλάνα. Δεν πολυδιαφήμιζα τη μανία μου για «βιβλία αεροπλάνου», μάλλον από ντροπή.
Αυτό άλλαξε οριστικά όταν διάβασα ένα μεγάλο κείμενο του Nick Hornby για την κουλτούρα της ανάγνωσης στη Daily Telegraph. Ο Hornby επιχειρηματολογούσε πως δεν υπάρχει «ελαφριά» λογοτεχνία, και πως δεν έχει σημασία αν κανείς θέλει να διαβάσει τα απομνημονεύματα της Jordan (πρόκειται για ένα μοντέλο που έγινε γνωστό στην Αγγλία χάρη στις γυμνόστηθες φωτογραφίσεις της, αλλά στην πορεία έγραψε και 2-3 ξεγυρισμένα μπεστ-σέλερ) ή τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις. Το επιχείρημά του ήταν πως το διάβασμα πρέπει να είναι πάνω απ' όλα απόλαυση.
Τώρα πια «δίνω» σε κάθε βιβλίο 150 σελίδες. Αν δω πως βαριέμαι φριχτά ή δεν με ενδιαφέρει το αφήνω στην άκρη χωρίς τύψεις. Το διάβασμα είναι για μένα η φτηνότερη ψυχοθεραπεία και δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μη διαβάζει. Προσπαθώ τα βιβλία μου να είναι ένα μείγμα από μπεστ-σέλερ, κλασική λογοτεχνία, και αγγλικά βιβλία στα πρωτότυπο. Δεν ξέρω πόσα βιβλία διαβάζω το χρόνο-πάνω από 60 σίγουρα αλλά δεν τα έχω μετρήσει ποτέ. To #huffpostreadingchallenge το βλέπω σαν μια ευκαιρία να τιθασεύσω το διάβασμα μου που είναι μάλλον ακατάστατο και να προκαλέσω τον εαυτό μου να διαβάσω πράγματα που ίσως να μη διάλεγα αρχικά καθώς έχω μια μανία με Έλληνες και Αγγλοσάξωνες συγγραφείς και συχνά-πυκνά πρέπει να πιέσω στον εαυτό μου για να διαβάσω συγγραφείς από άλλες χώρες- πιθανόν γιατί μου αρέσει να διαβάζω στο πρωτότυπο και όχι με μετάφραση.
Στόχος: 20 βιβλία
Λίστα (αρχική καθώς στη συνέχεια θα προστεθούν και άλλα βιβλία)
On Writers and writing, Margaret Atwood
Ο παραστρατημένος εφημέριος και άλλες ιστορίες, Τόμας Χάρντυ
Το βιβλίο των φανταστικών όντων, Χόρχε Λούις Μπόρχες
Ακόμα και τα Άγρια σκυλιά, Ian Rankin
***
Η Βασιλική Ζιώγα αγαπά τα σοβαρά αναγνώσματα, τα βαμπίρ και τους κατά συρροήν δολοφόνους
Μερικές φορές ξεχνάω πόσο υπέροχο είναι ένα βιβλίο μέχρι να αρχίσω να διαβάζω ξανά. Μην με παρεξηγείτε, δεν είναι πώς διαβάζω σπάνια, απλώς υπάρχουν αυτά τα διαλείμματα μερικών μηνών όπου με καταπίνει η μουσική του Mp3, όταν στο μυαλό μου είναι τόσο ανακατεμένα όλα που το μόνο που θέλω είναι να ακούσω τέρμα ήχους και όχι να διαβάσω λέξεις.
Ή όπως είπα και πιο πάνω, έτσι νομίζω μέχρι να πιάσω στα χέρια μου και πάλι αυτές τις λέξεις και φράσεις. Για μένα καθοριστική στιγμή στο πόσα βιβλία διαβάζω ήταν το 2010, όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στο Newcastle της Αγγλίας. Και αυτό επειδή τότε αποφάσισα να αποκτήσω ένα Kindle, το e-reader της Amazon δηλαδή. Ξέρω, πώς μπορεί να συγκριθεί η εθιστική μυρωδιά του χαρτιού με μία ψυχρή οθόνη; Για μένα, που λατρεύω την τεχνολογία και λαχταρούσα να διαβάσω όλα αυτά τα βιβλία, αλλά δεν είχα λεφτά για να τα αγοράσω, το Kindle ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μου.
Και έτσι άνοιξαν για μένα ξανά οι πύλες της ανάγνωσης. Ανά πάσα στιγμή κουβαλούσα μαζί όσα βιβλία ήθελα, χωρίς πρόσθετο βάρος, τα διάβαζα όπου ήθελα και είχα στη διάθεσή μου μια ατέλειωτη ποικιλία αγγλόφωνων επιλογών.
Επτά χρόνια μετά, έχω διαβάσει μέσα από αυτή τη μαγική οθόνη που μοιάζει τόσο θεαματικά με χαρτί -μεταξύ πολλών άλλων- όλα σχεδόν τα βιβλία του Jo Nesbo, την τριλογία του Stieg Larsson, τους τελευταίους τόμους του Harry Potter, τον κλασικό «Δράκουλα» του Bram Stoker, την «Ελευθερία» του Jonathan Franzen και το «Άνθρωπος στον Άρη» του Andy Weir. Όπως ίσως θα καταλαβαίνει κανείς, δεν μου αρέσει να τραβάω καμιά γραμμή ανάμεσα σε «σοβαρά» και ελαφριά «αναγνώσματα». Όπως τα αυτιά μου απολαμβάνουν εξίσου Beyonce και National, έτσι και τα μάτια χαϊδεύουν με τον ίδιο σεβασμό λέξεις που αφορούν την τρομοκρατία, τα βαμπίρ και τους κατά συρροήν δολοφόνους.
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν «Η Καρδερίνα» της Donna Tartt. Καθώς κάνω τουλάχιστον μια ώρα για να πάω στη δουλειά και άλλη μια ώρα για επιστρέψω, αυτό το βιβλίο μου κράτησε συντροφιά στα μέσα μαζικής μεταφοράς και πολλές φορές με έκανε σχεδόν να κλάψω μπροστά σε αγνώστους ή να φαίνομαι σαν τρελή στα μάτια τους επειδή χαμογελούσα μόνη μου. Έχει πάνω από ένα μήνα που το τελείωσα και η ιστορία του, αυτό το σπαρακτικό χρονικό της βίαιης ενηλικίωσης ενός αγοριού που χάνει τα πάντα και για αυτό ακριβώς κρατάει το ένα και μοναδικό αντικείμενο που δεν είναι δικό του, με ακολουθεί ακόμα.
Και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να συμμετέχω στο #Huffpostreadingchallenge. Για να αναγκάσω τον εαυτό μου να διεισδύσει σε ολοένα και περισσότερες γραμμές που κρύβουν ανάμεσά τους ζωές ολόκληρες, μαθαίνοντας έτσι περισσότερα για τη δική μου. Επειδή καμιά φορά χρειάζεται να κοιτάξεις κάπου «εκεί έξω» για να καταλάβεις τι συμβαίνει «εδώ μέσα». Ας αρχίσει το ταξίδι στο άγνωστο λοιπόν.
Στόχος: 5 βιβλία (και ναι, θα παραδεχθώ ότι μόνο το ένα θα διαβαστεί στο Kindle)
Η Πόρτα στη Σκάλα, Lorrie Moore
H Κάθοδος των Τεσσάρων, Νικ Χόρνμπυ
Behind the Scenes at the Museum, Kate Atkinson
Φύλακας στη Σίκαλη, J.D. Salinger
H Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής,Philip Roth
***
Η Aθηνά Παπακώστα είναι μια ταξιδιάρα ψυχή- όσο κι αν θέλει είναι δύσκολο να μένει
Τις περισσότερες ημέρες είμαι κλεισμένη σε ένα γραφείο. Τον κόσμο τον συναντώ συνήθως τα μεσάνυχτα όταν σβήνω την οθόνη του υπολογιστή και «κλείνω» τις ειδήσεις. Έτσι πολύ συχνά σκέφτομαι πόσο μου λείπουν τα ταξίδια εκείνα που δεν έχουν επιστροφή, εκείνα που τα κουβαλάς μετά μαζί σου σχεδόν παντού. Το πάρκο Γκουέλ για παράδειγμα το έχω χωρέσει σε ένα σπίτι μόλις λίγων τετραγωνικών πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Την ίδια όμως στιγμή σε αυτό δεν μπορώ να χωρέσω εκείνους τους ανθρώπους που ζήσαμε μαζί σε αυτούς τους προορισμούς. Δεν χωρούν οι ζωές σε διαμερίσματα, ζουν μονάχα στιγμές τους αποτυπωμένες σε μία φωτογραφία, σε ένα εισιτήριο, σε μία ετικέτα που ξεκόλλησα από μία παγωμένη μπύρα. Έτσι, όταν θέλω, μπορούν και τρυπώνουν στην τσάντα μου εδώ στην Αθήνα.
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι φιγούρες, τις οποίες όταν συναντώ, καταφέρνουν πράγματι να μου δοθούν γενναιόδωρα. Δεν έχουν ούτε σώμα, ούτε φωνή. Τα αποκτούν σελίδα τη σελίδα, λέξη τη λέξη. Είναι εκείνα τα πρόσωπα που κοιμούνται μέσα σε βιβλία. Ξυπνούν μονάχα όταν τους διαβάσει κανείς για να γίνουν ήρωες μίας ιστορίας, της δικής τους.
Τότε ζω μαζί τους. Μπορεί να μην είναι πάντοτε ευχάριστη η συμβίωση όμως μπορεί να συμβεί και το αναπάντεχο. Πρόκειται για τη στιγμή που δεν μπορώ να τους αποχωριστώ. Τότε τους επιμηκύνω τη ζωή γυρνώντας πιο αργά τις σελίδες, διαβάζοντας μία πρόταση την ημέρα γιατί δεν αντέχω να τους χάσω. Γυρνώ επίμονα πίσω για να βρω σελίδες να έχουμε να ζήσουμε λίγο ακόμη μαζί.
To #huffpostreadingchallenge είναι ένα ακόμη ταξίδι για εμένα.
Θα κάτσω αρχικά οριζοντίως στον καναπέ μου, μετά θα βρω, λογικά, τρόπους να κουλουριαστώ. Πρώτα όμως θα έχω γεμίσει μέχρι επάνω το φλιτζάνι μου με καφέ και κάπως έτσι θα έχω ξεκινήσει για χωρίς επιστροφή.
Στόχος: 8 βιβλία
Οι «προορισμοί»:
Το Κήτος, Ούρσουλα Φώσκολου, Εκδ. Κίχλη
Μενεξεδένια Πολιτεία, Άγγελος Τερζάκης, Εκδ. Εστία
Άβυσσος, Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Εκδ. Χατζηνικολή
Η επιστροφή, Τζόζεφ Κόνραντ, Εκδ. Πατάκη
Το βιβλίο της Κατερίνας, Αύγουστος Κορτώ, Εκδ. Πατάκη
Confiteor, Ζάουμε Καμπρέ, Εκδ. Πόλις
Μαύρος Ουρανός, Μαύρη Θάλασσα, Izzet Celasin, Εκδ. Πόλις
Κάτω από το Ηφαίστειο, Malcolm Lowry, Εκδ. Αστάρτη
***
H Νάγια Κωστιάνη δεν θυμάται τίποτα εκτός από βιβλία
Η μεγαλύτερη απογοήτευση που βίωσα πρόσφατα ήταν όταν, μια μέρα, διάφορα μεμονωμένα περιστατικά πήραν τη μορφή ενός πολύ ενοχλητικού, αδιάσειστου γεγονότος: πως στα, μόλις, 29 μου χρόνια, θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα από την παιδική μου ηλικία.
Το μόνο ανακουφιστικό στοιχείο σε αυτό, είναι πως οι περισσότερες στιγμές που διατηρώ ακόμα ανέπαφες από την παιδική/νεανική μου ηλικία, οι πιο ζωντανές αναμνήσεις που επιστρέφουν με το πρώτο ανεπαίσθητο ερέθισμα, έχουν να κάνουν με ένα βιβλίο: Είμαι 6-7 χρονών, ξεφυλλίζω έναν τόμο για την Αίγυπτο και διαβάζω τα πάντα για τον Τουταγχαμών (μεγάλο παιδικό κόλλημα ο αιγυπτιακός πολιτισμός, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο). Ταυτόχρονα διαβάζω οτιδήποτε έχει να κάνει με ελληνική μυθολογία, τα πάντα, από φυλλάδια μέχρι την πλέον αγαπημένη μου σειρά τόμων, αυτή των εκδόσεων Στεφανίδη (η οποία και με έκανε να αγαπήσω το σχέδιο και την εικονογράφηση). Είμαι 8, μόλις έχω βγει από το νοσοκομείο έπειτα από χειρουργείο στο μάτι, βλέπω μόνο χρώματα και θολές φιγούρες, και η μητέρα μου με έχει πάει σε ένα βιβλιοπωλείο για να μου πάρει «Το Δώρο των Μάγων» του O. Henry, για να έχω κάτι να περιμένω μόλις επανέλθει η όρασή μου. Είμαι 10-11 και ξεκοκαλίζω τους δύο τόμους «Ελληνικά Παραμύθια» των εκδόσεων ΕΣΤΙΑ, σε επιμέλεια Γ.Α. Μέγα, τις πιο τρομακτικές, συγκινητικές, τρομερές από κάθε δυνατή άποψη ιστορίες που έχω διαβάσει ποτέ μου, που κάνουν τα σημερινά θρίλερ να μοιάζουν με romcom, τόμους που έχω σήμερα σε περίοπτη θέση στα ράφια μου. Είμαι 12 και διαβάζω την «Αστραδενή» της Ευγενίας Φακίνου και μετά διαβάζω εμμονικά τα αγαπημένα μου αποσπάσματα, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Στην ίδια ηλικία και μέχρι το Γυμνάσιο, πηγαινοέρχομαι κάθε τρίτη μέρα στη Δανειστική Βιβλιοθήκη της Πετρούπολης, ένα υπέροχο, παλιό κτίριο απέναντι από το σχολείο μου, και παίρνω ένα σκασμό βιβλία κάθε είδους, από την αγαπημένη μου σειρά «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι Τρεις Ντετέκτιβ» μέχρι τις «Μεγάλες Προσδοκίες» του Dickens.
Αργότερα ήρθαν, φυσικά, τα πιο «σημαντικά» ονόματα: ο Melville, ο Tolstoy, ο Fitzgerald, ο Nabokov, ο London, ο Kerouac, ο Kafka, η J.K. Rowling (όποιος θεωρεί πως η σειρά βιβλίων Harry Potter, στο πρωτότυπο, δεν είναι σοβαρή και άκρως σημαντική λογοτεχνία, είτε δεν έχει ασχοληθεί με τα βιβλία είτε δεν ξέρει από λογοτεχνία, είμαι κάθετη σε αυτό) και τα λοιπά και τα λοιπά. Η γνωριμία μου με την λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας εξελίχθηκε σε σχέση πάθους και η συνάντησή μου με τον Douglas Adams σε σχέση ζωής, ο Nick Hornby με βοήθησε να περάσω την εφηβεία χωρίς δράμα και θεατρικότητες, ο Jonathan Coe με πέρασε από την εφηβεία στην ενηλικίωση και ο Jonathan Franzen μου έμαθε πως οι καθημερινές φρικαλεότητες του ενήλικου ψυχισμού πρέπει να αντιμετωπίζονται με αγέρωχο σαρκασμό και πως μπορείς να μισείς και να λατρεύεις έναν άνθρωπο ταυτόχρονα, και αυτό να είναι OK, γιατί όλοι μας είμαστε δυνητικά τόσο απαίσιοι χαρακτήρες όσο και υπέροχα πλάσματα.
Παρόλα αυτά, μέχρι και σήμερα, θεωρώ πως οι πιο καθοριστικές στιγμές στη διαμόρφωση της λογοτεχνικής μου παιδείας, ήταν εκείνες οι δεκάδες, εκατοντάδες φορές που διάβασα το «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι Τρεις Ντετέκτιβ στο Μυστήριο του Πορφυρού Πειρατή» και όλα τα βράδια που αποκοιμήθηκα διαβάζοντας 3 διαφορετικά τεύχη του «Αστερίξ και Οβελίξ», επειδή δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Γιατί ήταν τότε που έμαθα να αγαπώ τις λέξεις όταν μπαίνουν στην κατάλληλη σειρά, να αγαπώ φανταστικούς χαρακτήρες που στην πορεία γίνονταν πιο αληθινοί από τους ανθρώπους γύρω μου και, κυρίως, να αγαπώ μια καλή ιστορία.
Στο #HuffPostReadingChallenge παίρνω μέρος για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω γίνει αυτό το είδος ανθρώπου που μισώ, ο «μωρέ δεν βρίσκω χρόνο να διαβάζω». Λίγο η ξέφρενη καθημερινότητα, λίγο οι δεκάδες σειρές, λίγο η βαρεμάρα, διαβάζω πλέον γύρω στα 4-5 βιβλία το χρόνο και πραγματικά δεν υπάρχει δικαιολογία για αυτή τη κατάντια. Οπότε θα χρησιμοποιήσω το challenge ως το χαστούκι που θα με κάνει πάλι σωστό άνθρωπο. Ο δεύτερος λόγος είναι, πραγματικά, πολύ απλός: είναι τόσο εκκωφαντικός ο θόρυβος που κάνουν κάθε βράδυ οι δεκάδες μικροί κόσμοι που βρίσκονται στοιβαγμένοι στη βιβλιοθήκη μου, που ο μόνος τρόπος να τον κάνω να σταματήσει είναι να τους ανοίξω και να τους περπατήσω όλους, έναν προς έναν.
Στόχος: 5 βιβλία (με την ελπίδα να βγάλω τα διπλάσια, στοκ υπάρχει, ζωή να 'χει)
Purity, Jonathan Franzen
Station Eleven, Emily St. John Mandel
The Handmaid's Tale, Margaret Atwood
The Girls, Emma Cline
Γκιακ, Δημοσθένης Παπαμάρκου
***
Ο Κώστας Μαυραγάνης βροντοφωνάζει «Λευτεριά sτους e-readers»
Όταν μιλήσεις για e-readers, πολλοί βιβλιόφιλοι αντιδρούν λέγοντας ότι μέρος της απόλαυσης ενός βιβλίου είναι το να μπορείς να νιώθεις και να μυρίζεις το χαρτί. Διαφωνώ κάθετα, καθώς από τότε που απέκτησα reader, πριν από μερικά χρόνια, πολύ απλά το διάβασμα έγινε πιο άνετο, πιο εύκολο και με μεγαλύτερη πρόσβαση στους τομείς ενδιαφέροντος μου, καθώς εκ των πραγμάτων διαβάζω πολλά βιβλία στα αγγλικά (φίλος της Επιστημονικής Φαντασίας και του fantasy από αμνημονεύτων ετών, γαρ), τα οποία είναι εύκολα διαθέσιμα και προσβάσιμα μέσω Ίντερνετ. Στην κατηγορία της Επιστημονικής Φαντασίας περιλαμβάνεται και αυτό με το οποίο αρχίζω τη συμμετοχή στο reading challenge: Το «Cibola Burn» (James S.A. Corey) της σειράς «The Expanse» (έχει μεταφερθεί και στην τηλεόραση, στην ομώνυμη σειρά). Πρόκειται για μια σειρά βιβλίων που, κατά την άποψή μου, επιτυγχάνει τη «χρυσή τομή» μεταξύ του «space opera» (δηλαδή της περιπετειώδους, ολίγον τι «ό,τι να' ναι» πλευράς της ΕΦ, όπου οι νόμοι της Φυσικής και ο ρεαλισμός εν γένει υποχωρούν μπροστά σε μια ωραία ιστορία) και το αποκαλούμενο «hard sci-fi», όπου η ιστορία πρέπει να έχει ένα ρεαλιστικό πλαίσιο όσον αφορά στην τεχνολογία, τους νόμους της Φυσικής κ.α.
Οι αναγνωστικές μου προτιμήσεις κινούνται περισσότερο μεταξύ Επιστημονικής Φαντασίας (περισσότερο σε σχέση με το fantasy) και ιστορίας (τόσο βιβλία ιστορικών και ερευνητών του χώρου, όσο και πιο εύπεπτα ιστορικά μυθιστορήματα, με την απαραίτητη προϋπόθεση να τηρούν κάποιες προδιαγραφές ιστορικής έρευνας και ποιότητας γραψίματος, ώστε να καλύπτονται οι απαιτήσεις και τα γούστα ενός φιλίστορα). Γενικότερα, η Ιστορία (ειδικά η στρατιωτική) και η ΕΦ είναι οι δύο μεγάλες μου αγάπες από πολύ παλιά, καθώς, ως γνωστόν, αφ' ενός όποιος δεν γνωρίζει ιστορία είναι καταδικασμένος να την επαναλαμβάνει και αφ' ετέρου το μέλλον είναι πάντα ένα συναρπαστικό πεδίο αναζήτησης και προβληματισμού. Κατά μέσο όρο διαβάζω 2-3 βιβλία τον μήνα, αν και αυτό μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί, ανάλογα με τα βιβλία, τον χρόνο και τη διάθεση ανά χρονική περίοδο. Όπως ανέφερα προηγουμένως πάντως, το e-reader αποτελεί μεγάλη διευκόλυνση, καθώς μπορείς να διαβάζεις οτιδήποτε, παντού, ανά πάσα στιγμή καθώς σε μια ελαφριά πλακέτα με οθονίτσα έχεις τη δυνατότητα να φέρεις εκατοντάδες βιβλία- άρα τα τελευταία 4-5 χρόνια θα έλεγα ότι οι ρυθμοί «κατανάλωσης» βιβλίων μου είναι σε λογικά επίπεδα, καθώς το μειονέκτημα της έλλειψης χρόνου συχνά αντισταθμίζεται από την ευχέρεια/ ευκολία ανάγνωσης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι έχω εγκαταλείψει τα έντυπα, καθώς τα περισσότερα των Ελλήνων συγγραφέων (παλαιότερων και νεότερων) βρίσκονται αυτή τη μορφή- ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για βιβλία με θέματα ιστορίας, πολιτικής κ.ο.κ.
Το #huffpostreadingchallenge για εμένα είναι μια καλή ευκαιρία συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων με άλλους βιβλιόφιλους που μοιράζονται τα ίδια αναγνωστικά γούστα με εμένα: Είναι πάντα ωραίο να μιλάς για κοινά ενδιαφέροντα, καθώς, όσο και να έχεις ψάξει μόνος σου έναν τομέα, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι μπορεί να σου έχει διαφύγει και να έχει βρει κάποιος άλλος.
Στόχος: 8 βιβλία (+1 που αναζητείται)
Λίστα
Cibola Burn,James Corey
Θωρηκτό Αβέρωφ: Κεραυνός στο Αιγαίο, John Carr
Αλεξιάς, Άννα Κομνηνή
Ghost Fleet - Α Novel of the Next World War, PW Singer και August Cole
Μιθριδάτης Στ' ο Ευπάτωρ, Περικλής Ροδάκης
Αποστολή Εξετελέσθη, Νίκος Κουρής
STARISSE: H Έλευση του Βράχου,, Ιωάννης Αργυρός- Ιωάννης Χριστοδούλου
The Lost Fleet: Beyond the Frontier- Leviathan, Jack Campbell
Ευελπιστώ επίσης να καταφέρω να βρω το «Η Ρώμη πρέπει να καταστραφεί» του Περικλή Δεληγιάννη
***
Η Κατερίνα Νανοπούλου θα αφοσιωθεί στον Jonathan Coe
Δεν είχαμε ποτέ χωριό να πηγαίνω τα καλοκαίρια ή το Πάσχα, οι γονείς μου μπορούσαν να παίρνουν μόνο 15 μέρες άδεια το καλοκαίρι και μεγάλωσα σε μία γειτονιά με πολύ λίγα παιδιά. Όταν λοιπόν, έκλειναν τα σχολεία και αποχαιρετούσα τους φίλους μου που πήγαιναν σε χωριά και εξοχικά, έμενα στην Αθήνα μόνη με τα αδέρφια μου, που έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας ώστε να μην μπορούμε να κάνουμε παρέα, η μοναδική μου συντροφιά ήταν τα βιβλία μου. Η αγάπη μου για τα βιβλία ξεκίνησε με την Ζωρζ Σαρή, την Άλκη Ζέη και τον Roald Dahl και καθώς μεγάλωνα μετατρεπόταν σε αγάπη για τον Καζαντζάκη, τον J. D. Salinger, τον Jonathan Coe και τον Patrick Süskind. Διάβασα τον «Τελευταίο των Μοϊκανών» στην τετάρτη δημοτικού, έπιασα στα χέρια μου για πρώτη φορά τα «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς» όταν ήμουν στις αρχές Γυμνασίου (ευτυχώς το ξανάπιασα για τα καλά στα 18 μου) και ξεφύλλισα το «Εκκρεμές του Φουκώ» από την βιβλιοθήκη του πατέρα μου όταν ήμουν 14 χρονών. Η σχέση μου με τα βιβλία ήταν πάντοτε σταθερή. Απολάμβανα να ανοίγω τα βιβλία και να μυρίζω το χαρτί και να τα ξεφυλλίζω λίγο πριν τα ξεκινήσω. Κάθε βιβλίο ένας νέος κόσμος, ένα ταξίδι, μία νέα ιστορία. Μερικές φορές καλή και άλλοτε όχι και τόσο. Το καλοκαίρι το δωμάτιο γέμιζε με μία στοίβα με νέα βιβλία, η οποία σύντομα έδινε την θέση της σε μία νέα στοίβα με τα βιβλία που είχα διαβάσει.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, λίγο οι σπουδές, λίγο η δουλειά, λίγο που μπήκαν στην ζωή μου για τα καλά οι τηλεοπτικές σειρές, οι στοίβες με τα βιβλία που ήθελα να διαβάσω γίνονταν όλο και μικρότερες. Μόλις με κατάπιε αυτή η μαύρη τρύπα και τα βιβλία μπήκαν πίσω στα ράφια, ήταν πολύ δύσκολο να πάρω την απόφαση να ξεκινήσω ένα βιβλίο. Πνιγόμουν από την δέσμευση που μου προκαλούσαν 350 σελίδες και μετά από 8 (και) ώρες μπροστά στον υπολογιστή, γράφοντας και διαβάζοντας, τα περισσότερα βράδια γυρνούσα σπίτι και δεν ήθελα να κάνω τίποτα, πέρα από το να κοιτάξω την οθόνη του υπολογιστή μου βλέποντας σειρές. Μοναδική όαση διαβάσματος τα καλοκαίρια, τα ταξίδια και οι λίγες μέρες άδειας, έτσι αυτό το reading challenge ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να με τραβήξει από αυτή την μαύρη τρύπα και να με επαναφέρει στον παλιό αναγνωστικό εαυτό μου. Να με ωθήσει να ξεκινήσω- και πάλι- πολλά και διαφορετικά ταξίδια και να επιστρέψω από αυτά γεμάτη εμπειρίες.
Αν και ο αρχικός μου στόχος ήταν τα 5 βιβλία, είπα να προκαλέσω τον εαυτό μου με ένα βιβλίο παραπάνω. Προς το παρόν έχω αποφασίσει μόνο τα 4 από τα 6 βιβλία που θα διαβάσω, αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις!
Στόχος: 6 βιβλία
Το σπίτι του ύπνου, Jonathan Coe
Τι ωραίο πλιάτσικο, Jonathan Coe
Καρδερίνα, Donna Tartt
Η μεγάλη χίμαιρα, M. Καραγάτσης