Δεν ήταν ο Κάτων ο πρεσβύτερος που μιλούσε στη Ρωμαϊκή σύγκλητο. Μήτε η Καρχηδών, εκείνη που πρόσταζε πως «έπρεπε να καταστραφεί».
Είναι ο Ρώσος δικτάτορας, που με την ανοχή, τη συνενοχή ή τη συνδιαλλαγή του αμερικανού «μπάρμπα Σαμ» εισβάλλει στην πολύπαθη Ουκρανία και απειλεί εκ παραλλήλου να αιματοκυλήσει την ημιθανή οικονομικά Ευρώπη.
Το σύγχρονο ζατρίκιον της γεωπολιτικής επικυριαρχίας, είναι «στημένο» κι από πριν ξεπουλημένο. Παρά την ελεεινή προπαγάνδα, τους αυτόκλητους «ουκρανολόγους» και τη στοχευμένη παραπληροφόρηση, γίνεται πασιφανές πως ο πραγματικός «πόλεμος» έχει γίνει σε διπλωματικό επίπεδο, κρυφίως. Ξαναζεσταμένο το δόγμα Κίσινγκερ, που μιλούσε για «σεβασμό προς τη Ρωσία και συνύπαρξη με αυτήν, ώστε να μη συμμαχήσει με την Κίνα», αφήνει στη φωτιά του πολέμου τον Ουκρανικό λαό προσφέροντας ως στήριξη, μόνο… λόγια!
«Vae victis!» (ουαί τοις ηττημένοις) και η ιστορία εν τέλει αποφαίνεται. Κι όλοι μας παρακολουθούμε, με τρόμο, το θάνατο των συνθηκών και την αναγέννηση της επικυριαρχίας των όπλων. Σε ένα καλοπαιγμένο τεστ τρόπου επιβολής που καθιστά όλους τους Ευρωπαίους πειθήνιους, «για να μην πάθουμε τα ίδια» και την μετα-ήττα, μια απειλή διαρκείας για τους λαούς των αδύναμων οικονομικά χωρών του νότου.
Ξαφνικά, με έναν πόλεμο εκ προοιμίου «πολυδιαφημιζόμενο» ένθεν κακείθεν, ως δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια των αγανακτισμένων, των παροδηγημένων, των απελπισμένων, της γης των κολασμένων, όλοι «κερδίζουν»: Οι ΗΠΑ τη μερίδα του λέοντος από τα υγροποιημένα καύσιμα. Η Ρωσία μια θέση μεγάλης ισχύος στην Ευρώπη.
Η Γερμανία, βρήκε ξαφνικά την αφορμή να εξοπλιστεί για πρώτη φορά μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αβρόχοις ποσίν. Η Γαλλία, ισχυροποιεί την διαπραγματευτική της διπλωματική δεινότητα κι η Αγγλία μοιάζει σα να ξανακουμπά στην Ενωμένη Ευρώπη. Οι μόνοι που χάνουν είναι οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα…
Η Ελλάδα; Παρακολουθεί σκιαγμένη τις εξελίξεις και τις τιμές να εκτοξεύονται στα ουράνια. Με σοβαροφανείς αερολογίες και όψιμη εθνικοφροσύνη, οι αναλυτές σαν τους «κατασκευαστές πλυντηρίων» ξε-πλένουν βιολογικά όλες τις εθνικές μας ευθύνες, την για δεκαετίες ανύπαρκτη εξωτερική μας πολιτική –παρότι τελευταία δείχνει να ανδρώνεται επαρκώς έναντι της φαιάς γείτονος- και μιλούν για μια Τουρκία που πατάει μονίμως σε «δύο βάρκες». Σα να μας λένε, «σκάσε και λούφαζε, μη γίνουμε Ουκρανία» καθώς ο απέναντι, θέλει αυτές τις δύο βάρκες να τις ελλιμενίζει στα νησιά μας, με έναν επιθετικό επεκτατισμό διαρκείας και ουσιαστικό προσδιορισμό την κυριαρχία στο Αιγαίο.
Ζούμε, μια σταλινικού τύπου ιδεολογική ανάγνωση της ιστορίας. Μόνο που, σε αυτήν τη χρονική και ιστορική συγκυρία, η προπαγάνδα δεν αφορά στα κατά δοκούν συμφέροντα του ενός ή του άλλου πόλου εξουσίας των εθνών και μόνο. Στοχεύει στην αποϊδεολογοποίηση των λαών, στην υποταγή τους στα κελεύσματα των ισχυρών, τους τρόπους και τους στόχους της «Νέας Τάξης πραγμάτων» που για μια ακόμη φορά μοιράζει φέουδα και ορίζει φεουδάρχες, παράγοντας ηττημένους και σκιαγμένους, υπηκόους και ραγιάδες.
Όλα τα άλλα, είναι προς κατανάλωσιν από εμάς, τους «μοιραίους κι άβουλους αντάμα»…
Σ αυτήν τη «ρώσικη ρουλέτα» μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, κάθε θαλάμη κρύβει κι από μια σφαίρα. Μόνο που αυτή σφηνώνεται στον κρόταφο ενός λαού αφήνοντας περιχαρείς και κερδισμένους βρέξει-χιονίσει αυτούς που παίζουν επί μακρόν το αιμοσταγές παιχνίδι…
“Ukrania delenda est”*
*(Η Ουκρανία πρέπει να καταστραφεί από τη λατινική φράση “delenda est Carthago” που σημαίνει ”καταστρεπτέα η Καρχηδών (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί).