Φεστιβάλ Ποντίων στην Ευρώπη, το ετήσιο ευλαβικό προσκύνημα, το 24ο, στο Λουντβισχάφεν της Γερμανίας, Ιούνιος του 2005. Πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και τον Αχιλλέα Βασιλειάδη, στο τραπέζι με Γιώργο και Άννα Νταλάρα, Νότη Παπαδόπουλο και Λάμπη Ταγματάρχη, βρίσκω χρόνο να τον ρωτήσω πότε θα επισκεφθεί το σχολείο μας για να μιλήσει για τα τραγούδια του παρέα με όποιον μουσικό επιθυμείι. «Να το πούμε στον Σπανό, να έρθει Αθήνα και να πάμε παρέα», ήταν η απάντησή του.
Συμφώνησα, άλλωστε με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο -τον πρωτογνώρισα σε αξέχαστο ταξίδι με τον Αντώνη Σαμαράκη- ήταν ασέβεια να διαφωνήσεις. Με το γνωστό του ύφος, απευθύνεται στον Γιώργο Νταλάρα και τον προτρέπει να σηκωθεί να τραγουδήσει την ”Αλάνα”. «Είδες τι κομμάτι του έδωσα του......... » Γελάω με τον λεκτικό του ακκισμό. Έχει όρεξη για κουβέντα. Στον δίσκο ″Οι Μάηδες οι ήλιοι μου″ ο Νταλάρας εγκαινιάζει την συνεργασία του, δισκογραφικά με τον Γιάννη Σπανό ο οποίος του έδωσε τέσσερα τραγούδια. «Στην ”Αλάνα” ο Σπανός μου είχε δώσει τη μελωδία για να γράψω τους στίχους.΄Εγραψα τα δικά μου, αλλά ο Σπανός μου έλεγε ότι μ’αυτούς τους στίχους η λογοκρισία των συνταγματαρχών θα γίνει θηρίο. ”Ας γίνει”, είπα». «Θα βγάλουμε το τραγούδι, όταν κάποτε θα αλλάξουν οι καιροί». Μου λέει μια μέρα η Μοσχολιού. «Θα καθαρίσω εγώ. Ο Λαδάς είναι κουμπάρος μου και η θέση του στην κυβέρνηση, όπως και η επιρροή του μεγάλη. Θα πάω να τον βρω, θα τον παρακαλέσω και ίσως γίνει κάτι”. Δεν είσαι καλά, της λέω, αυτό το τραγούδι θα λογοκριθεί». Όπως κι έγινε. Ο Λαδάς μόνο που δεν πλάκωσε στο ξύλο τη Μοσχολιού. Η ”Αλάνα” έμεινε στο ράφι και κυκλοφόρησε το 1978, στα δεκα χρόνια του Νταλάρα στο ελληνικό τραγούδι».
Τον Δεκέμβρη του 2010 ο Γιάννης Σπανός απόντος του Λευτέρη Παπαδόπουλου, επισκέφθηκε το σχολείο μας**. Ενθουσιασμένοι μαθητές και μαθήτριες, εκπαιδευτικοί και γονείς από την παρουσία του σπουδαίου μας μουσικού δημιουργού, της Πόπης Αστεριάδη και του Μιχάλη Βιολάρη ταξίδεψαν στην τρυφερή δύναμη των τραγουδιών του «Νέου Κύματος», σε μια αφιερωματική εκδήλωση που διοργανώθηκε με την ιδιαίτερη φροντίδα των εκπαιδευτικών: Φανής Αβρανά, Γιάννη Βογιατζή και Ζηνοβίας Κωτσοπούλου. Έξοχα σκηνογραφημένο το αμφιθέατρο, «απαξιωμένα σπίτια της Πλάκας», οι εμβληματικές μπουάτ, «Εσπερίδες», «Απανεμιά», «Ζυγός», με τραπεζάκια, κρασί και φρουτοσαλάτες, με δίσκους και νεανικές αφίσες -Αρλέτα, Χωματά, Μαυρουδής, Σπανός, Βιολάρης, Ρωμανός, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Πουλόπουλος, Καράλης, Λ. Παπάς, Λ. Κόκκοτος- σε ατμόσφαιρα συντροφικότητας.
Νοσταλγικές μελωδίες της άγουρης νιότης μας από τα παιδιά: «Ασπρα καράβια», «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», «Μια φορά θυμάμαι», «Σ’ αναζητώ», ακόμη και το «Σπασμένο καράβι», του Γιάννη Σκαρίμπα. Η εποχή, 1962-63, τότε που ο Γιάννης Σπανός άφηνε τη διεθνή καριέρα στο Παρίσι, ερχόταν στην Ελλάδα και μέσω του Γιώργου Παπαστεφάνου γνώριζε τον Αλέκο Πατσιφά της Lyra.
«Το νέο κύμα αγαπάει τη ζωή σε κάθε εκδοχή της», είχε τονίσει ο αείμνηστος Ανδρέας Κουλάδης, υπέροχος άνθρωπος και φωτισμένος εκπαιδευτικός. «Πρόκειται δηλαδή για μια βαθιά κατάφαση στη ζωή, που δίνει τη δύναμη σε οποιονδήποτε βιώνει τον κόσμο με τον τρόπο αυτό να αντιστέκεται».
Τότε, βεβαίως, δεν υπήρχε ο εικονικός τηλεοπτικός μηδενισμός, ούτε η ριάλιτι πεμπτουσία των χλευαστικών οντισιόν...
―――――――――――
** Το καταχάρηκε ο Γιάννης Σπανός. Τη θερμή υποδοχή, το ζεστό χειροκρότημα, την άδολη αγάπη των παιδιών. Ηταν σαν τον Σαμαράκη, γλυκός, ευγενικός, τρυφερός, χαμηλών τόνων ανθρωπος, χαιρόταν τη σεμνή χειρονομία του άλλου, την ανταπέδιδε, καθε φορά που που βρισκόταν με παιδιά ξανάνιωνε.
Μας δίδαξαν με την ευπρέπεια και το ήθος τους.
Γι΄αυτο δεν τους ξεχνάμε.
*Στίχοι Δημήτρη Ιατρόπουλου