Έχω την αίσθηση ότι κάθε ψυχαναλυτής την Ημέρα της Μητέρας θα γελάει, ίσως πικρά.
Τα πάντα γεμίζουν με λουλούδια και εικόνες στοργής, η ευγνωμοσύνη διαχέεται στο σύμπαν, η κάθε μητέρα γίνεται αντικείμενο λατρείας σαν να είναι η Παναγία.
Υποθέτω ότι οι άνθρωποι που έχουν δυσκολίες στις σχέσεις με τα παιδιά τους ή τη μητέρα τους θα νιώθουν τρομερά άσχημα. Θα νιώθουν σαν να είναι μόνοι, αποτυχημένοι και δυστυχείς μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο αγάπη και τριαντάφυλλα.
Θα ήθελα να πω πως αν τα παρακάτω ακούγονται ειρωνικά, δεν είναι επειδή έχω βιώσει με δυστυχία τη σχέση μου με τη μητέρα μου ή το παιδί μου. Ωστόσο πάντα το καθετί ωραιοποιημένο και ψεύτικο μου έφερνε απίστευτη δυστυχία.
Η μητρότητα είναι αναμφισβήτητα η αρχή της ζωής μας. Είναι ένα θαύμα και κάθε θαύμα στη ζωή ενέχει μέσα του κάτι το ιερό. Όμως, οι μητέρες δεν είναι θεοί για να λατρεύονται. Είναι άνθρωποι.
Άνθρωπος σημαίνει ατέλεια, σημαίνει αδυναμία, σημαίνει αμέτρητα λάθη, σημαίνει πόνος σε πολλές περιόδους της ζωής σου.
Η εξιδανίκευση της μητρότητας έχει κάνει αμέτρητο κακό σε κάθε μητέρα που νιώθει πως οφείλει να είναι τέλεια, ειδικά σε μια εποχή, στην οποία δεν μπορεί να λαμβάνει βοήθεια από άλλες μητέρες, από την κοινότητα και το κράτος.
Πώς νιώθουν λοιπόν την Ημέρα της Μητέρας οι μητέρες που μέσα στην πανδημία δεν μπορούν να διαχειριστούν τη σχέση τους με τα παιδιά τους;
Ή εκείνες που ακούνε μια ζωή παράπονα; Εκείνες που είχαν πολλές αποβολές ή έχασαν ένα παιδί;
Ή εκείνες που κλαίνε στο μπάνιο επειδή είχαν μεγάλα όνειρα και με τρία παιδιά δεν έχουν τον χρόνο να τα πραγματοποιήσουν;
Εκείνες που έχουν επιλόχειο κατάθλιψη ή κατάθλιψη στην εγκυμοσύνη;
Εκείνες που το παιδί τους παίρνει ναρκωτικά ή παλεύει με μια δύσκολη ζωή;
Εκείνες που δεν θα ακούσουν ποτέ τη λέξη «μαμά» από το παιδί τους γιατί το παιδί τους δεν έχει λόγο;
Πώς θα νιώθουν οι μητέρες που έκαναν σοβαρά λάθη στην ανατροφή των παιδιών τους και έχουν μετανιώσει;
Ή οι άνθρωποι που έκαναν σοβαρά λάθη στη σχέση τους με τη μητέρα τους και το κατάλαβαν αργά;
Πώς θα νιώθουν οι άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς μητέρα επειδή πέθανε ή τους άφησε;
Πώς θα νιώθουν οι γυναίκες που δεν έχουν παιδιά επειδή δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν ή δεν έτυχε να κάνουν;
Πώς θα νιώθουν όσοι είναι θυμωμένοι ή απογοητευμένοι από τη μητέρα τους;
Θα υπάρχουν σίγουρα κι άλλοι πολλοί που λόγω της προσωπικής τους ιστορίας
θα στέκονται την Ημέρα της Μητέρας αμήχανοι ή λυπημένοι μπροστά σε αυτή την ευτυχία που θα περιλούσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Δεν θέλω να χαλάσω τη χαρά κανενός. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια παιδική ζωγραφιά με μια καρδούλα που γράφει τη λέξη «μαμά». Όμως, η μητρότητα είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα.
Ο τρόπος που βιώνεται η μητρότητα σε μια κοινωνία επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό το είδος των πολιτών που θα έχει μετέπειτα αυτή η κοινωνία.
Η υπερπροστατευτική μητέρα, που δίνεται ολόψυχα στο παιδί της ελέγχοντάς το και ως ενήλικο είναι ένα πρότυπο πολύ αποδεκτό στην ελληνική κοινωνία.
Δυστυχώς οι πολίτες που έχει αποδώσει έχουν μεγάλο πρόβλημα στην αυτονομία τους και στην ανάληψη ευθυνών. Αυτό είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να έχουμε αν μη τι άλλο επίγνωση ως κοινωνία όχι για να κατηγορήσουμε αλλά για να βελτιωθούμε.
Ας είναι λοιπόν η Γιορτή της Μητέρας μια ευκαιρία για να δούμε τη μητέρα συνολικά. Ως άνθρωπο που κάνει λάθη. Ως άνθρωπο που έχει ανάγκες πέραν αυτού του ρόλου. Ως άνθρωπο που δικαιούται να θυμώνει, να λυπάται, να φοβάται.
Ας σεβαστούμε το γεγονός πως δεν θα έχουν όλα τα σπίτια αύριο λουλούδια.
Ας κάνουμε μια αυτοκριτική ως μητέρες ή ως κόρες ή ως γιοι ή ως σύζυγοι.
Ας ελπίσουμε για καλύτερες σχέσεις και ας συγχωρήσουμε.
Ας σκεφτούμε πως η μητρότητα είναι προσφορά και μπορεί να υπάρχει προσφορά ακόμη και χωρίς παιδί.
Όταν οι καταστάσεις είναι πολύ επώδυνες ας αποδεχτούμε τον πόνο χωρίς να νιώθουμε πως δεν ταιριάζουμε σε αυτόν τον κόσμο γιατί αυτός ο κόσμος είναι μόνο για τέλειες οικογένειες και ανθρώπους χωρίς προβλήματα.
Εύχομαι την Ημέρα της Μητέρας μιας πραγματικά πολύ δύσκολης χρονιάς να μην πνιγούμε στα τριαντάφυλλα. Κατανοώ απόλυτα πως μπορεί να κατηγορηθώ για μιζέρια.
Το να δέχεται όμως κανείς τον κόσμο, τους ανθρώπους, τη ζωή όπως είναι στ’ αλήθεια δεν είναι καθόλου μίζερο.
Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορείς να ανασαίνεις λίγο πιο ελεύθερα σε μια ζωή, στην οποία σου επιβάλουν διαρκώς ωραιοποιημένες και ψεύτικες ζωές.