Τα αυξημένα περιστατικά λεκτικής και σωματικής βίας εναντίον μαθητών από μεγαλύτερους αλλά και συνομηλίκους τους, καταγγέλλουν μέσα από επιστολή τους οι καθηγητές του Βαλλιαννείου Γενικού Λυκείου Κεραμείων στην Κεφαλονιά.
Με επιστολή που στέλνουν στην εισαγγελέα Πρωτοδικών Κεφαλληνίας και τις αστυνομικές αρχές οι καθηγητές εκφράζουν την αγανάκτησή τους για τον πολλαπλασιασμό τέτοιων περιστατικών.
Αφορμή στάθηκε ο πρόσφατος άγριος ξυλοδαρμός ενός μαθητή του σχολείου στο Αργοστόλι από ομάδα νεαρών μεταξύ των οποίων ήταν και μαθητές. Ο ξυλοδαρμός έστειλε το μαθητή για τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο εξαιτίας σωματικών βλάβεων.
Διαβάστε ολόκληρη την επιστολή που δημοσιεύει το inkefalonia.gr
«Οι καθηγητές του Βαλλιανείου Γενικού Λυκείου Κεραμειών αισθανόμαστε την ανάγκη να διατυπώσουμε δημόσια την αγωνία και την αγανάκτησή μας για τα φαινόμενα βίας με θύτες και θύματα εφήβους, τα οποία ολοένα πολλαπλασιάζονται στο νησί μας. Αφορμή για την παρέμβασή μας αυτή είναι ο άγριος ξυλοδαρμός μαθητή του σχολείου μας στο Αργοστόλι από ομάδα νεαρών (μεταξύ των οποίων και μαθητές). Ο ξυλοδαρμός προκάλεσε στον μαθητή σωματικές βλάβες, με αποτέλεσμα την 4ήμερη νοσηλεία του στο νοσοκομείο. Το περιστατικό δεν είναι μεμονωμένο, καθώς είναι κοινό μυστικό πως συγκεκριμένες ομάδες εφήβων και ενηλίκων στην πόλη του Αργοστολίου επιδίδονται συστηματικά σε άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μαρτυρείται ότι «βγαίνουν μαχαίρια».
Σε ορισμένες από τις περιπτώσεις αυτές η βία είναι ξεκάθαρα ρατσιστική, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εκδηλώνεται ως επίδειξη ισχύος και «νταηλικιού» απέναντι σε οπαδούς ομάδων, μαθητές άλλων σχολείων ή κατοίκους άλλων περιοχών. Τα πρόσωπα είναι γνωστά σε πολλούς, καθώς η βία ασκείται έξω από νυχτερινά μαγαζιά, μέσα και έξω από αγωνιστικούς χώρους.
Εκεί που συχνάζουν έφηβοι και νέοι. Στις περιόδους των καταλήψεων, άλλωστε, «περιοδεύουν» στα υπό κατάληψη σχολεία, με ποιους στόχους άραγε; Τα θύματα των επιθέσεων σπάνια τις καταγγέλλουν, φοβούμενα ότι «θα μπλέξουν», ή τελώντας υπό το κράτος απειλών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους μάρτυρες των επιθέσεων, συνήθως εφήβους ή μετεφήβους φίλους των θυμάτων, ή απλά πρόσωπα που έτυχε να βρίσκονται κοντά στο περιστατικό. Είναι αμφίβολο ότι θα βρεθούν άτομα που θα επιβεβαιώσουν όσα καταγγέλλουμε, παρόλο που όλοι γνωρίζουν ότι συμβαίνουν. Τα περιστατικά αυτά εντάσσονται σ′ ένα γενικότερο πλαίσιο παραβατικότητας που ανατροφοδοτεί τη βία.
Αναφέρουμε ενδεικτικά: 1) Την ανεξέλεγκτη κατανάλωση αλκοόλ από ανηλίκους, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις, παρά τις απαγορεύσεις του νόμου. Ήδη από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου παιδιά καταναλώνουν βαριά αλκοολούχα ποτά σε νυχτερινά κέντρα του νησιού μας, χωρίς κανείς να ελέγχεται και να τιμωρείται. Τα έκτακτα περιστατικά του νοσοκομείου συχνότατα υποδέχονται μεθυσμένα ανήλικα παιδιά, ενώ τα θανατηφόρα τροχαία λόγω μέθης έχουν πληθύνει, με θύματα νέους ανθρώπους. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα περιστατικά βίας μεταξύ μεθυσμένων παιδιών.
Την επικίνδυνα αυξημένη διάδοση της χρήσης ουσιών στο νησί μας, ακόμα και από ανηλίκους. Δεν είναι δυνατόν να παριστάνουμε ότι αυτά τα φαινόμενα δεν συμβαίνουν επειδή δεν καταγγέλλονται, δεν δημοσιοποιούνται και οι έμποροι παραμένουν ασύλληπτοι και ατιμώρητοι και να μοιράζουν σχεδόν ανενόχλητοι τον θάνατο στους εφήβους.
Τη συστηματική προσπάθεια διάδοσης σε εφήβους και νέους ακραίων, αντιανθρώπινων αντιλήψεων που προωθούν το μίσος. Θεωρούμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη τόσο η Πολιτεία όσο και η κοινωνία μας να αντιδράσει καίρια και αποτελεσματικά για την πρόληψη και την εξάλειψη αυτών των φαινομένων. Ως εκπαιδευτικοί διαρκώς προσπαθούμε να ενημερώνουμε και να ευαισθητοποιούμε τα παιδιά γύρω από τα ζητήματα αυτά, ωστόσο αυτό δεν είναι αρκετό για την πρόληψη αυτών των φαινομένων.
Καλούμε τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές όχι απλώς να επαγρυπνούν και να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την εξάλειψη αυτών των μορφών παραβατικότητας ανάμεσα στους νέους, αλλά να παρέμβουν ουσιαστικά για την εφαρμογή του νόμου.
Ο φόβος των θυμάτων και οι απειλές που δέχονται δεν πρέπει να μας κάνουν να εφησυχάζουμε και να μην παρεμβαίνουμε σε φαινόμενα τόσο επικίνδυνα σε τόσο ευαίσθητες ηλικίες. Καλούμε επίσης όλους εμάς τους πολίτες, γονείς και δασκάλους, να συναισθανθούμε το μέγεθος της ευθύνης μας, αλλά και το μέγεθος της απειλής για την κοινωνία μας που φωλιάζει σε αυτές τις παραβατικές πράξεις. Δεν πρόκειται για απλά παιχνίδια και διαφορές μεταξύ ανηλίκων που λύνονται «με ξύλο», αλλά για μια ανησυχητική ολίσθηση προς μια κοινωνία όπου θα κυριαρχεί η βία, ο «τσαμπουκάς» και το «νταηλίκι».
Οφείλουμε λοιπόν να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την αποκτήνωση. Να τα ακούμε και να τα υποστηρίζουμε όταν πέφτουν θύματα βίας. Να μην σιωπούμε. Να μην φοβόμαστε. Σ′ αυτές τις συνθήκες το να πει κανείς «δεν γνωρίζω» δεν είναι απλώς ψέμα. Είναι ένοχη σιωπή. Ας μπει λοιπόν ένα τέλος σ′ αυτό».