Το κείμενο αυτό είναι γραμμένο κατά παραγγελία. Ένας φίλος μου έστειλε το μήνυμα: «δεν θα γράψεις τίποτα ως βιολόγος για το θέμα;». Αν και έχω γράψει για αυτά παλαιότερα παρακολουθώ τώρα όπως όλοι τον συνεχή βομβαρδισμό από τα ΜΜΕ με έννοιες όπως πρόοδος, εκσυγχρονισμός κλπ. Οι καθολικές λαϊκές αντιδράσεις και τα ανέκδοτα έχουν επίσης πολύ ενδιαφέρον όπως και οι θέσεις των κληρικών. Από τους τελευταίους άκουσα ενδιαφέροντα αν υπήρχε μια «αγαπητική» προσέγγιση. Αλλιώς κυριαρχούν ανοησίες που εξοβελίζουν την επιθυμία και κάθε ηδονή σαν να μην είμαστε σε ορθόδοξη χώρα αλλά στην εποχή του Καλβίνου τον 16ο αιώνα που ήθελε να μετατρέψει όλη την κοινωνία σε μοναστήρι, όπως έλεγε ο Βολταίρος.
Η επέκταση των διεκδικήσεών των ομοφυλοφιλικών ρευμάτων βασίζεται στην ενοχή ανδρών και γυναικών σχετικά με το σώμα τους. Αν και όλο το σώμα μπορεί να διεγερθεί κατά την σεξουαλική συνεύρεση, άνδρες και γυναίκες συνήθως απωθούν την ιδέα και μόνο των ερωτογενών ζωνών που ταυτίζονται με το άλλο φύλο. Οι άνδρες π.χ. δεν αποδέχονται συχνά τις ερωτογενείς ζώνες που περιλαμβάνουν το περίνεο και τις νευρικές απολήξεις του πρωκτού και του προστάτη. Αν η σύντροφός τους, τους χαϊδέψει τον πισινό αισθάνονται ότι χάνουν κάτι από την αρρενωπότητά τους. Το βλέπεις αυτό στα ανέκδοτα που κυκλοφορούν όχι μόνο στην Ελλάδα και σε όλα αυτά που λέγονται για την θηλυκή πλευρά των ανδρών και την αρσενική πλευρά των γυναικών.
Η μη παραδοχή και η απώθηση αυτών των πλευρών οδηγεί σε ενοχές. Και, στην εποχή μας, που όλα ψυχολογικοποιούνται και ανάγονται σε ψυχικές ενορμήσεις, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψει κάποιος τις πλευρές του άλλου φύλου μέσα του. Απωθώντας αυτήν την τάση βρίσκει ταυτόχρονα ένοχο τον εαυτό του με συνέπεια είτε να κινηθεί επιθετικά απέναντι στους ομοφυλόφιλους, ξορκίζοντας την άλλη του πλευρά, είτε με ενοχική αποδοχή.
Έτσι περάσαμε πολύ γρήγορα από την θεώρηση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια, κάτι που έφτανε μέχρι τον Φρόιντ και τον Βίλχελμ Ράιχ, στην αποδοχή της ως κανονικότητα και στις επεμβάσεις μεταστροφής του φύλου σε εφήβους, με εγχειρήσεις και ορμόνες. Για να επικυρωθεί αυτή αλλαγή θα έπρεπε να αμφισβητηθεί το ίδιο το φύλο στην βιολογία του και να κυριαρχήσει η επιθυμία όπως εκφράζεται με το κοινωνικό φύλο, τον αυτοπροσδιορισμό δηλαδή του ατόμου πέρα από τα ανατομικά του χαρακτηριστικά, τα χρωμοσώματα και το DNA στα κύτταρά του.
Το νέο φαινόμενο στην εποχή μας είναι ο κομφορμισμός που διέπει τα ομοφυλοφιλικά ρεύματα. Από τα ρεύματα των καταραμένων ποιητών στις αρχές του 20ου αιώνα και την αμφισβήτηση των κοινωνικών δομών στην συνέχεια περάσαμε στην διεκδίκηση του γάμου και της τεκνοθεσίας. Καθώς με το σύμφωνο συμβίωσης έχει διασφαλιστεί η κοινή ζωή ζεύγους και τα κληρονομικά και άλλα δικαιώματα φαινόταν ότι το ζήτημα έχει κλείσει. Όμως η βιολογία δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
Ο γάμος έχει νόημα μόνο αν αναγνωρίζεται και η τεκνοθεσία. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα, εφόσον θεσμοθετηθεί ο γάμος ατόμων του ίδιου φύλου, να διεκδικηθεί η τεκνοθεσία στα δικαστήρια, δεδομένου ότι η σχέση αναγνωρίζετε ισότιμα ως γάμος. Τα ζευγάρια των συντηρητικών ομοφυλοφίλων, και όχι των παράξενων queer που ενδιαφέρονται μόνο για την διερεύνηση των επιθυμιών και την απόλαυση, επιθυμούν να έχουν παιδιά. Γιατί άραγε; Για να ολοκληρωθεί η κοινωνική κατασκευή της οικογένειας; Δεν ακούγεται αυτό κάπως παράξενο για άτομα που αμφισβητούν τα πρότυπα; Είναι μια ψυχολογική ανάγκη για την αίσθηση σταθερότητας στην σχέση;
Αν δούμε την έμφαση με την οποία δηλώνεται το ενδιαφέρουν για παρένθετη μητέρα θα καταλάβουμε ότι αυτό που επιδιώκεται είναι η κληρονόμηση των χαρακτηριστικών του ζεύγους ή του ενός μέλους. Το «εγωιστικό» γονίδιο μέσα στον καθένα επιδιώκει να διαιωνιστεί. Αυτό στην περίπτωση των ανδρικών ζευγαριών μπορεί να γίνει μόνο με παρένθετη μητέρα. Αν βρισκόμαστε στον «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» του Χάξλεϊ, θα γίνονταν με αναπαραγωγική μηχανή, σήμερα όμως αυτήν θα πρέπει να την ενοικιάσεις. Μια γυναίκα δηλαδή και ένα σύστημα υποστήριξης της, για την εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου, θα πρέπει να κυοφορήσει το έμβρυο με τα δικά σου γονίδια.
Αυτό που δήλωσε ο επιχειρηματίας και πολιτικός Στέφανος Κασσελάκης, ότι θέλει να αποκτήσει με τον σύντροφό του δύο αγόρια, στην πραγματικότητα το επιβάλλει η βιολογία. Διότι όπως έχει δείξει η κοινωνιοβιολογία, αλληλεγγύη και προστασία ακόμα και με αυτοθυσία μπορείς να δείξεις κυρίως σε ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι τα ίδια γονίδια. Η διεκδίκηση της παρένθετης μητέρας, μιας γυναίκας δηλαδή που διαθέτει εννέα μήνες στο κορμί της σαν να ήταν μια μηχανή και χωρίς δικαιώματα σχέσης με το νεογνό που θα γεννήσει, δείχνει ότι τα ομοφυλοφιλικά ρεύματα έχουν περάσει από την αμφισβήτηση των πάντων στην αιχμή του καπιταλιστικού συστήματος, στην πιο σκληρή μορφή του.