Πριν λίγες μέρες είχαμε αναμφισβήτητα μια ιστορική στιγμή για την δημοκρατία και ισότητα στην Ελλάδα. Έπειτα από πολλές δεκαετίες όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, αναγνωρίζονται ως ισότιμοι απέναντι στην πολιτεία έχοντας το δικαίωμα να παντρευτούν τον άνθρωπο που αγαπούν. Προφανώς μια τέτοια εξέλιξη ενισχύει τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας καθώς γίνεται αποδεκτή η σημασία της σεξουαλικής ελευθερίας και ορατότητας για την ευημερία όλων των ανθρώπων.
Γενικότερα, έχει αξία να επεκταθεί αυτή η λογική και σε άλλους τομείς πολιτικής. Μια συμμετοχική φιλελεύθερη κοινωνία οφείλει να εγγυάται την ισότιμη-ποιοτική πρόσβαση σε βασικά αγαθά (διατροφή, στέγαση, υγεία, εκπαίδευση, φυσικό περιβάλλον, ενημέρωση, πολιτισμός κ.α). Δυστυχώς για πολλά απ’ αυτά τα αγαθά χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά να γίνει. Άκομα χειρότερα, είναι ξέκαθαρο πως λείπει η πολιτική και κοινωνική βούληση για την επέκταση-βελτίωση των δικαιωμάτων σε αυτούς τους τομείς. Επομένως, τα δικαιολογημένα χαμόγελα για την ψήφιση του προωθητικού αυτού νομοσχεδίου, οφείλουν να συνοδεύονται με μια κάποια περισυλλογή για το πόσα άλλα θεμελιώδη δικαιώματα μένουν ανολοκλήρωτα.
Περνώντας τώρα στη στάση των κομμάτων και στα επακόλουθα πολιτικά συμπεράσματα ανακύπτουν κάποια ενδιαφέροντα δεδομένα. Η ψήφιση του νομοσχεδίου αποτελεί επίδειξη δύναμης του Πρωθυπουργού καθώς προώθησε μια μεταρρύθμιση που ο ίδιος πίστευε, κόντρα σε μεγάλη μερίδα της εκλογικής και στελεχιακής βάσης του κόμματος του. Επιπλέον, η κίνηση αυτή του επιτρέπει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα που κατέστησαν την Ελλάδα δακτυλοδεικτούμενη ως προς την ποιότητα της δημοκρατίας της.
Ως προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης, στο ΠΑΣΟΚ ξεχωρίζει ο διαχωρισμός ανάμεσα στους βουλευτές των μεγάλων αστικών κέντρων και αυτών της περιφέρειας. Καθώς οι δεύτεροι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επέλεξαν να μην ψηφίσουν το νομοσχέδιο, κόντρα στην κομματική γραμμή.
Αντίστοιχο μοτίβο παρατηρήθηκε και στη Νέα Δημοκρατία. Το στοιχείο αυτό μπορεί να εξηγηθεί απ’ την σημαντική επιρροή της Εκκλησίας στην ελληνική περιφέρεια. Πηγαινόντας ενάντια στην εκκλησιαστική άποψη στο συγκεκριμένο ζήτημα θα είχε πιθανές εκλογικές συνέπειες για τους βουλευτές των παραδοσιακών κομμάτων.
Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (παρέα με τις δυο διασπάσεις του, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας) στήριξε με μεγαλύτερη θέρμη (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) την συγκεκριμένη μεταρρύθμιση. Παραδοσιακά, ο χώρος την ανανεωτικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν πιο φιλικός στα ζητήματα ατομικών δικαιωμάτων και σεξουαλικών ελευθεριών.
Απ’ την άλλη το ΚΚΕ, ακολούθωντας τις χειρότερες παραδόσεις της Σοβιετικής Ένωσης, κόντρα σε όσα έχει εφαρμόσει το κυβερνών ΚΚ στη Κούβα, επέλεξε να καταψηφίσει το νομοσχέδιο, κατατάσσοντας εαυτόν στη πλευρά της σύντηρησης στο συγκεκριμένο θέμα. Αντίστοιχη στάση, υιοθετώντας βέβαια διαφορετική (και άκρως κακοποιητική) ρητορική ακολούθησαν τα κόμματα της άκρας δεξιάς (Ελληνική Λύση, Νίκη, Σπαρτιάτες).
Αυτό που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση ωστόσο, ήταν η σφοδρή κριτική του Αντώνη Σαμάρα στη κυβέρνηση, η οποία μάλιστα δεν περιορίστηκε στη διαφωνία του στο θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Ο πρώην πρωθυπουργός εκπροσωπώντας την σκληρά δεξιά πτέρυγα του κόμματος διαφώνησε με τις κινήσεις της κυβέρνησης σε διάφορα καίρια ζήτηματα (εξωτερική πολιτική, πράσινη μετάβαση). Θα μπορούσε αυτή η ομιλία να σηματοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις στο μέλλον ;
Γενικότερα η συντηρητική -και άκρα- δεξία βρίσκεται σε συνεχή εκλογική άνοδο σε πληθώρα ευρωπαϊκών κρατών. Απ’ την άλλη, μια ιδεολογική μετατόπιση της κοινωνίας δεν σημαίνει απαραίτητα και πολιτική αλλαγή στη κομματική αρένα.
Προς ώρας, δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που να μπορεί να ένωσει τον πολιτικό χώρο στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, μια πιθανή διάσπαση του κυβερνώντος κόμματος φαντάζει σχεδόν απίθανη, δεδομένου του πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος, και του γεγονότος πως υπάρχουν μπροστά τρια χρόνια διακυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό, τα ανοίγματα του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πολιτικό κέντρο δύσκολα θα δημιουργήσουν συνθήκες εκλογικής απειλής ή διάσπασης απ’ τα δεξιά. Λαμβάνοντας δε υπ’ όψιν την αδυναμία συγκρότησης ενός συνεκτικού κεντροαριστερού (ή και αριστερού) πολιτικού πόλου, είναι ξεκάθαρο πως η κυριαρχία Μητσοτάκη δεν βρίσκεται υπο απειλή.
Τούτων λεχθέντων, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ζούμε σε κρισιακούς καιρούς σε διάφορους τομείς, κάτι που καθιστά πάντα αβέβαιες τις μακροπρόθεσμες πολιτικές προβλέψεις.