Θα μπω στο θέμα ευθύς αμέσως.
Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να το γράψει μια Γυναίκα. Μια Γυναίκα που να έχει επισκεφθεί το Ιράν.
Αλλά θα το γράψει ανδρικό χέρι. Έχω επισκεφθεί το Ιράν.
Βρέθηκα στο Ιράν την περίοδο διεξαγωγής του Μουντιάλ του 2018 για λίγες μέρες στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής επίσκεψης και ό,τι περιγράφω εδώ είναι απόλυτα ακριβές.
Την αβάσταχτη μοναξιά των Γυναικών στο Ιράν την περιέγραψα άλλη μια φορά με αφορμή την δολοφονία της Νίκα Σακαράμι το 2022, επίσης με ακρίβεια:
Μπείτε στον κόπο και διαβάστε τι αφηγούνται οι δύο παραπάνω υπερσύνδεσμοι.
Μία αίσθηση του γκρίζου ολούθε, χωρίς ελπίδα διαφυγής. Μια μοναξιά στα μάτια, μια μοναξιά της νεολαίας, μια μοναξιά των Γυναικείων ψυχών που σεργιανούν στους δρόμους περιφραγμένες με την ενδυματολογική πανοπλία που έχει επιβάλει το καθεστώς των υπέργηρων μουλάδων, με την γλώσσα του σώματός τους στον δημόσιο χώρο να υπόκειται σε - επί ποινή τυχόν παραβίασής τους - καταπιεστικούς περιορισμούς, όπως η απαγόρευση συνομιλίας με άντρες που δεν είναι συγγενείς, η απαγόρευση ανταλλαγής χειραψίας, η απαγόρευση πρακτικά κάθε είδους κοινωνικής επικοινωνίας, ούτε καν λεκτικής.
Μια νεολαία καταδικασμένη να μην έχει την δυνατότητα να γνωρίσει νέους ανθρώπους από άλλες χώρες. Το Ιράν το επισκέπτονται με ομαδικά ταξίδια τουρίστες τρίτης ηλικίας, η δε συναναστροφή με τους γηγενείς είναι πρακτικά μηδενική.
Το ντοκιμαντέρ «Κλεμμένος μου πλανήτης», που πήρε το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο περσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο την φυλακισμένη ζωή των Γυναικών στο Ιράν και την απόγνωσή τους.
Έχει δεν έχει περάσει ένα 48ωρο που μία φοιτήτρια γδύθηκε μέχρι τα εσώρουχα στο πανεπιστήμιο για να «διαμαρτυρηθεί» για το χιτζάμπ. Κάπου γράφτηκε πως Ahoo Daryaei (آهو دریایی) στα φαρσί σημαίνει «η γαζέλα της θάλασσας».
Η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη. Εκτός κι αν…
Εκτός τι;
Εκτός κι αν οι Γυναίκες, εδώ κι οπουδήποτε αλλού στην Δύση, δεν επαναπαυθούν στις εκκλήσεις της Διεθνούς Αμνηστίας και στρατοπεδεύσουν ειρηνικά έξω από τους χώρους των Προξενικών Αρχών που αντιπροσωπεύουν αυτό το καθεστώς, μέχρις ότου η κοπελιά απελευθερωθεί ή τουλάχιστον της εκχωρηθεί το δικαίωμα στην ζωή.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει αυτό, ευρηματικές «ενδυματολογικές» παραλλαγές, και επίσης να υπάρξει διάρκεια χρόνου στην κινητοποίηση.
Από τα κοριτσόπουλα των σχολείων που γειτνιάζουν με την Πρεσβεία, μέχρι τις ομάδες Γυναικών που θα νιώσουν πως είναι χρέος, πως της το χρωστούν, πως της το χρωστάμε.
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που αναφερόταν στις γυναίκες του Ιράν, την ιστορία τους και τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή:
Πώς οι γυναίκες στο Ιράν κρίνουν τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή μέσα από την φυλακισμένη τους καθημερινότητα και πώς τις αντιμετωπίζει το καθεστώς, το οποίο σφίγγει όλο και πιο πολύ τον κλοιό γύρω από αυτές.
Ένα καθεστώς εσωτερικά αδύναμο και μη αποδεκτό από μία κοινωνία που τρομοκρατημένη υφίσταται, ξεσπά σποραδικά και ηρωικά όπως η Ahoo Daryaei.
Καθώς η Δύση μοιάζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αναμένοντας την επιλογή του αμερικανικού εκλογικού σώματος την 5/11, η Ρωσία και το καθεστώς στο Ιράν έχουν ήδη χαράξει ένα γρήγορο δρόμο για μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων:
Λόγω των δυτικών κυρώσεων, η Μόσχα ανακατευθύνει τις εξαγωγές της σε χώρες της Ασίας και του Κόλπου και τώρα ένα παλιό έργο για έναν σιδηρόδρομο κατά μήκος της Κασπίας Θάλασσας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα – ένα ακόμη βήμα προς τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων του Πούτιν που χτίστηκε γύρω από τον Παγκόσμιο Νότο.
Μια μεγάλη προσέγγιση μεταξύ Ιράν και Ρωσίας βρίσκεται σε εξέλιξη, στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας. Τα τελευταία χρόνια, η Μόσχα και η Τεχεράνη αυξάνουν σταθερά το εμπόριο τους σε αυτόν τον κοινό θαλάσσιο χώρο, είτε σε οικοδομικά υλικά, ξυλεία, λιπάσματα ή, πιο πρόσφατα, όπλα. Εκατοντάδες ιρανικές εταιρείες έχουν πλέον θέση στο ρωσικό λιμάνι του Αστρακάν, βόρεια της Κασπίας Θάλασσας.
Αυτή η σχέση πρόκειται σύντομα να ενισχυθεί με την υπογραφή μιας άνευ προηγουμένου συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ των δύο περιφερειακών δυνάμεων.
Η υπογραφή θα γίνει προσεκτικά κατά τη διάρκεια μιας «ειδικής επίσκεψης» στη Ρωσία από τον νέο αρχηγό του Ιρανού κράτους, Μασούντ Πεζεσκιάν, όπως φαίνεται να ανακοίνωσε την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου ο Ρώσος πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν.
Μεταξύ των κοινών έργων που εξετάζουν αυτοί οι νέοι φίλοι είναι ένα παλιό σχέδιο που έχει αναβιώσει με άκρα μυστικότητα, στη σκιά του πολέμου με την Ουκρανία: μια σιδηροδρομική γραμμή μήκους 162 χιλιομέτρων στην άκρη του Καυκάσου, κατά μήκος των ορεινών ακτών της Κασπίας.
Σε αυτό το «τυφλό» σημείο, για τα περισσότερα δυτικά Υπουργεία Εξωτερικών και τις Υπηρεσίες Πληροφοριών, ο Πρόεδρος Πούτιν εργάζεται μεθοδικά για πολλούς μήνες.
Και αν τίποτα δεν του στέκεται εμπόδιο, εδώ θα μπορούσε να επιτύχει να ολοκληρώσει ένα από τα κεντρικά σημεία του μεγάλου εγχειρήματος της απόσχισής του από τη Δύση, μαζί με μια σημαντική προσέγγιση με το άλλο εξορισμένο μέλος της διεθνούς κοινότητας, το Ιράν.
Θα κληθεί πάλι το Ισραήλ να κάνει την ”βρώμικη δουλειά” ως προς το Ιράν με τα προφανή ανταλλάγματα, στα οποία αποβλέπει;
Η προσεκτική πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ που έπληξε στόχους στο Ιράν με τέτοιο τρόπο ώστε να μην εκληφθεί αρνητικά από τον πάσχοντα πληθυσμό- το αντίθετο μάλιστα - ίσως προϊδεάζει για το γεγονός ότι το Ιρανικό καθεστώς μπορεί να αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο αν η διαδικασία επιθέσεων συνεχισθεί πάνω στο ίδιο μοτίβο.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την σύλληψη της Ahoo Daryaei που έγινε μεν viral το τελευταίο 48ωρο, αλλά δεν αρκεί για να ταρακουνήσει καθοριστικά το καθεστώς, χρειάζεται και άλλα πολλά που υπερβαίνουν την έκφραση θαυμασμού από τους καναπέδες και τα πληκτρολογήματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Τα τυραννικά καθεστώτα για να καταρρεύσουν, εκτός από την «βρώμικη δουλειά», χρειάζεται να αισθανθούν και την πίεση της κοινωνίας των πολιτών σε διεθνές επίπεδο.
Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Αυτό είναι σίγουρο.
ΥΓ : «Μια Γαζέλα της Θάλασσας μονολογεί»
«Το ήξερα πως θα ήμουν μόνη
όταν θα έμενα με τα εσώρουχα
κορίτσι ημίγυμνο
στο βλέμμα που κακουργεί
κανένας άντρας
ούτε καν εκείνος που έλεγε πως με αγαπά
καμιά γυναίκα
που μετράει κάθε μήνα το αίμα της
όπως κι εγώ
δεν θα πρόστρεχε στο πλάι μου·
το ήξερα
Όμως δεν άντεχα άλλο τη μαυρίλα του ουρανού τους
τη βρομερή ανάσα του θεού τους
στο σβέρκο μου
τις στολές του μίσους
τη γλώσσα του μίσους
τα χέρια που απλώνονταν απάνω μου με μίσος
επειδή είμαι γυναίκα
και δεν στέργουν να με κυριέψουν αλλιώς
Τώρα
ίσως να κείτομαι νεκρή
σε κάποιο μάρμαρο πάγο
ή ακόμη χειρότερα
να με έχουν θάψει ζωντανή
σε ένα άσυλο για τρελούς
αφού τρέλα είναι η ελευθερία
έτσι κι αλλιώς
ίσως πάλι να χοροπηδάω για ένα διάστημα
–δυο τρεις μέρες
ένα μήνα, κάνα χρόνο–
στο μυαλό των ανθρώπων
που με λόγια προσπαθούν
να ξορκίσουν το Κακό
όμως κανείς άλλος
δεν γνωρίζει όπως εγώ
πως το μόνο πεδίο ελευθερίας
στον κόσμο ετούτο
είναι το Σώμα»
Ιάσων Λειδινός
(νοέμβριος ’24)
Φίλος από τα παλιά ο Ι. Λειδινός το συνέθεσε χθες.
Εσείς, τα κοριτσόπουλα και οι Γυναίκες, δώστε της αυτά που σίγουρα της Χρωστάτε.
Μιχάλης Κονιόρδος, εκπαιδευτικός, https://www.core-econ.org/