«Δεν είμαστε υπάλληλοι, ούτε υπάρχουμε στην εκπαιδευτική διαδικασία ως κατασκευαστές υπαλλήλων. Μια φλόγα κρατάμε αναμμένη για όσο την αξίζουμε».
Χριστίνα Σουγιουλτζή, Χορεύτρια, χορογράφος και δασκάλα χορού
Την Τετάρτη είχα εισιτήρια για τον ”Φάλσταφ” της Εθνικής Λυρικής σκηνής στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Από το ραδιόφωνο άκουσα ότι η παράσταση ματαιώθηκε όπως και η ”Στρέλλα” ως συμπαράσταση στον αγώνα των δραματικών σχολών για τη δικαίωσή τους. Η αποχή ήταν σαρανταοχτάωρη. Το πράγμα χοντραίνει επικίνδυνα. Επίσης διαβάζω στο διαδίκτυο: ”Οι ηθοποιοί του Σασμού απεργούν και συμμετέχουν στην 48ωρη απεργία του κλάδου την Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου και την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου κατά την υποβάθμισης των πτυχίων μας και τις συνέπειες αυτού, με σκοπό την ανάκληση του προεδρικού διατάγματος 85″. Το καλλιτεχνικό Λύκειο της κόρης μου τελούσε επίσης υπό κατάληψη για συμπαράσταση. Τέλεια!
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει χάσει, νομίζω, την αυτοσυγκέντρωση της. Σαν τον Παναθηναϊκό! Επειδή κατάφερε, χωρίς ουσιαστικό λόγο, να θέσει απέναντί της έναν ολόκληρο, καλλιτεχνικό κόσμο που έχει υποφέρει πολλά τα τελευταία χρόνια έχοντας προσφέρει τα πλείστα και μάλιστα εκ του υστερήματος του.
Ανθρώπους που δεν είναι κατ′ ανάγκην ούτε ατάλαντοι, ούτε ιδιοτελείς, ούτε εκείνο το περιθώριο που θέλει τάχατες να επωφεληθεί από ένα κενό νόμου και να εξισωθεί με τα ΑΕΙ όπως κάποιοι πονηρά υπονοούν στα κυβερνητικά κλιμάκια. Το αντίθετο. Άνθρωποι υπεύθυνοι και με σοβαρό έργο, φωτισμένοι δημιουργοί που ορίζουν και καθορίζουν αυτό που λέμε ελληνικό θέατρο, ζητούν το αυτονόητο: Η πολιτεία να αντιληφθεί την προσφορά τους, την ιδιαιτερότητά τους και την σημασία της παιδείας πού οι δραματικές σχολές παρέχουν και να τους κατατάξει ανάλογα. Εξορθολογίζοντας και αναβαθμίζοντας το επίπεδο τους, ελέγχοντας, αξιολογώντας και επιβραβεύοντας ανάλογα την εκπαιδευτική διαδικασία.
Αντίθετα, η κυβέρνηση εν προκειμένω πηγαίνει από λάθος σε λάθος και από αυθαιρεσία σε αυθαιρεσία. Με εντελώς ακατάλληλο, πολιτικό προσωπικό. Που δεν κατανοεί τις ευαισθησίες ενός ολόκληρου κόσμου. Και που υποτιμά ή και προσβάλλει μία τεράστια ομάδα καλλιτεχνών. Γιατί άραγε; Γιατί υποτιμώνται τόσο χοντροκομμένα οι καλλιτεχνικές σπουδές στον τόπο μας; Γιατί δεν ιδρύεται ή από δεκαετίες υπεσχημένη ακαδημία παραστατικών τεχνών του κινηματογράφου;
Προσωπικά με απογοήτευσε ο συνάδελφος Άγγελος Συρίγος, υφυπουργός Παιδείας, για τον απόλυτα απαξιωτικό τρόπο με το οποίον αντιμετώπισε το ζήτημα χωρίς την στοιχειώδη πολιτική αλλά και εκπαιδευτική ευαισθησία. Από το Γιατρομανωλάκι δεν περίμενα κάτι καλύτερο. Επειδή οι σπουδαστές και οι διδάσκοντες στις δραματικές σχολές δεν μπορεί να είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Όπως δεν είναι - δεν πρέπει να είναι - και οι θεατρολόγοι ή οι εικαστικοί πού διδάσκουν, όταν διδάσκουν, τέχνη και αισθητική στην κρατική εκπαίδευση.
Η πολιτεία αντί της ακαδημίας θεάτρου, παραστατικών τεχνών και κινηματογράφου που έχει υποσχεθεί, αντί της αναβάθμισης και της αξιολόγησης των θεατρικών σχολών, αντί της προώθησης ενός μίνιμουμ, κοινού προγράμματος προχωράει στην ισοπέδωση τους. Αφού πρώτα υποβάθμισε ή εξόρισε τα καλλιτεχνικά μαθήματα, δηλαδή τα μαθήματα αυτό έκφρασης και δημιουργίας, από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση προωθώντας ένα μονοδιάστατο εργαλειακό, εκπαιδευτικό μοντέλο. Ένα μοντέλο που προκρίνει που επιβραβεύει την ”παπαγαλία” και μία γνώση άμεσα ανταλλάξιμη στην αγορά εργασίας.
Και η τέχνη; Και η σχέση μας με το αρχαίο δράμα την Αντιγόνη ή την Φαίδρα; Δεν έχουμε χρόνο. Έχω διδάξει χρόνια στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών όπως και στη δραματική σχολή Βεάκη ή το θέατρο Τέχνης και από την εμπειρία μου ξέρω ότι συχνά οι σπουδαστές του ενός χώρου παρακολουθούν συγχρόνως και τον δεύτερο και ότι οι καλύτεροι φοιτητές μου ήταν συγχρόνως και σπουδαστές δραματικής σχολής.
Νομίζω πως ο ίδιος ο κύριος πρωθυπουργός πρέπει να πάρει άμεσα την κατάσταση στα χέρια του σταθμίζοντας την αυξανόμενη αναταραχή που έχει προκληθεί από τις διαδηλώσεις των θιγομένων, τις διαμαρτυρίες των δασκάλων τους, τις ματαιώσεις των παραστάσεων, τις καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολείων και των δραματικών σχολών κλπ. Ο τόπος δεν αντέχει έναν ακόμα εμφύλιο και μάλιστα για τόσο εξόφθαλμους ως προς το δίκιο του, λόγους.
ΥΓ. 1 Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
Κ. Π. Καβάφης, Πρόσθεσις, 1897
ΥΓ. 2 Χιονίζει φέτος στην Επίδαυρο μικρή Αντιγόνη. Να ντύνεσαι ζεστά.