Η νίκη της ΑΕΚ στο Ζάγκρεμπ δεν φέρνει πίσω τον Μιχάλη Κατσουρή, δεν απαλύνει τον πόνο της οικογένειας, δεν τιμωρεί τα καθάρματα που διέσχισαν την Ελλάδα -ανενόχλητα- για να σκοτώσουν.
Η νίκη της ΑΕΚ και ο συμβολικός πανηγυρισμός του Κώστα Γαλανόπουλου, μπροστά στους εγκληματίες Bad Blue Boys της Ντιναμό, είναι μια στιγμιαία έστω μνημόνευση του Μιχάλη, ενός νέου που αγαπούσε την ομάδα του και την υπερασπίστηκε. Απέναντι σε έναν όχλο επίδοξων δολοφόνων που θέλουν να ονομάζονται οπαδοί αλλά δεν είναι. Απέναντι σε έναν όχλο αρρώστων που βρήκαν κόκκινα χαλιά και ανοιχτές πόρτες στην πορεία τους προς τη Νέα Φιλαδέλφεια. Πόρτες ανοιχτές και μια ελληνική αστυνομία ξανά απούσα, όπως στα περισσότερα επεισόδια μεταξύ οπαδών.
Το κλείσιμο των συνδέσμων φιλάθλων δεν θα λύσει το πρόβλημα της βίας. Ούτε οι αφιερώσεις θα το λύσουν στο πλαίσιο διοργανώσεων μιας εγκληματικής UEFA που χαϊδεύει όποιους την συμφέρουν. Ούτε νομοθεσίες που δεν αφορούν επεισόδια εκτός γηπέδων, ραντεβού ή επιδρομές με μαχαίρια και ρόπαλα.
Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί όταν οι αρχές κάθε χώρας κάνουν τη δουλειά τους και δεν είναι θεατές της βαρβαρότητας. Το πρόβλημα θα λυθεί όταν οι ίδιοι οι οπαδοί αποβάλουν όσους ζητούν αίμα και θάνατο, όσους εκμεταλλεύονται τους συνδέσμους για να καλύπτουν τις αρρωστημένες διαθέσεις τους.
Μέχρι τότε, ο πανηγυρισμός του Γαλανόπουλου, στη μνήμη του Μιχάλη, του Άλκη, του Φιλόπουλου και των άλλων που χάθηκαν τζάμπα, στο γήπεδο ενός άσχετου με το ποδόσφαιρο χουλιγκανισμού. Ποτέ ξανά.