Πριν από δέκα χρόνια, Νοέμβριο του 2008, είχα την τύχη να ταξιδέψω για μία δημοσιογραφική αποστολή, από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ στη ζωή σου: για να καλύψω δημοσιογραφικά την τελευταία εβδομάδα της προεκλογικής καμπάνιας και τη νύχτα της αμερικανικής προεδρικής εκλογής, στο Phoenix της Αριζόνα. Στο «στρατηγείο» του τότε υποψηφίου Προέδρου Τζον Μακέιν.
Στις πολλές ώρες των πτήσεων από την Αθήνα στο Λονδίνο και από το Λονδίνο στην Αριζόνα, διάβασα πολλές φωτοτυπίες με πληροφορίες για τη ζωή του άγνωστου στους πολλούς μέχρι τότε Μακέιν. Εντυπωσιάστηκα φυσικά. Και θεώρησα περίπου αυτονόητο, να είναι υποψήφιος Πρόεδρος ένας ήρωας πολέμου στην Αμερική.
Ο Μακέιν έχασε γιατί συνέβη να βρεθεί αντίπαλος με τον Μπαράκ Ομπάμα εκείνο το Νοέμβριο. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να χάσει από άλλον αντίπαλο - αλλά η ιστορία είχε πάρει ήδη μία μεγάλη στροφή και «το ποτάμι δεν γύριζε πίσω...»
Τέσσερα χρόνια αργότερα έγραψα ένα κείμενο για να εξηγήσω, με αφορμή τις υποψηφιότητες Ομπάμα και Μακέιν, γιατί στην Ελλάδα πάσχει το πολιτικό προσωπικό μας από ένδοια ιδεών και αδυνατεί να αναδείξει συνήθως τους πραγματικά άξιους Έλληνες σε αξιώματα όπου μόνο τέτοιους θα έπρεπε να αναδεικνύουμε.
Πιάστηκα από μία αποστροφή του Μακέιν, σε αυτό το κείμενο, που δημοσιεύτηκε τότε στο Protagon.gr:
«...ήταν η “ομιλία της ήττας” του Μακέιν, γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα της 4ης Νοεμβρίου 2008, μπροστά σε ένα κοινό που έβλεπε στις γιγαντο-οθόνες τα ποσοστά του Ομπάμα, να τον στέλνουν στο Λευκό Οίκο. Μία ομιλία μπροστά σε ένα κοινό απογοητευμένο, από έναν υποψήφιο βουρκωμένο, που γνώριζε ότι (και λόγω ηλικίας) δε θα είχε “επόμενη ευκαιρία”. Ο Μακέιν τράβηξε την προσοχή μου από το πρώτο κιόλας λεπτό, γιατί όταν ανέφερε τη λέξη “Ομπάμα” και το πλήθος άρχισε να αποδοκιμάζει, το “ξέκοψε” χωρίς δεύτερη κουβέντα, με ένα “σας παρακαλώ”… Στα μισά περίπου της ομιλίας του είπε: “Ο γερουσιαστής Ομπάμα και εγώ αντιπαρατεθήκαμε για τις διαφωνίες μας και εκείνος επικράτησε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτές οι διαφορές παραμένουν. Οι καιροί είναι δύσκολοι για τη χώρα μας. Και του υπόσχομαι απόψε ότι θα κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να τον βοηθήσω να ηγηθεί απέναντι στις πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Καλώ όλους τους Αμερικανούς…Καλώ όλους τους Αμερικανούς που με υποστήριξαν να με ακολουθήσουν – όχι μόνο στο να τον συγχαρούμε, αλλά να προσφέρουμε στον επόμενο Πρόεδρό μας καλή θέληση και έντιμη προσπάθεια, ώστε να βρούμε τον τρόπο να συνεργαστούμε για να φτάσουμε στους απαραίτητους συμβιβασμούς, και να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας, και να επιστρέψουμε στην ευημερία, να υπερασπιστούμε την ασφάλειά μας σε ένα επικίνδυνο κόσμο, και να αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας μία χώρα καλύτερη από αυτή που κληρονομήσαμε .” Δείτε τώρα και το βιογραφικό του Μακέιν : συνοπτικά, μιλάμε για ένα γόνο οικογένειας στρατηγών, που έγινε πιλότος, πολέμησε στο Βιετνάμ, καταρρίφθηκε και έμεινε επί έξι χρόνια κρατούμενος των Βιετκόγκ, οι οποίοι τον βασάνισαν. Ελεύθερο πνεύμα κόντρα στους ανωτέρους από τα χρόνια των σπουδών στην στρατιωτική Ακαδημία στα νιάτα του, πολιτικός που δε δίστασε να συγκρουστεί και να πάει κόντρα στο ρεύμα της παράταξής του, ως γερουσιαστής.»
Σήμερα, αισθάνομαι πολύ καλά με τον εαυτό μου για το παράδειγμα που τότε επέλεξα και γιατί ο Μακέιν έκανε τελικά να μοιάζουν ελάχιστα αυτά που τότε έγραψα.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα δεν έχουμε βρει ένα Μακέιν στην Ελλάδα.
Και αν δεν βρούμε, θα πείτε, γιατί να μην ανακαλύψουμε έναν;
Θα έπρεπε ίσως. Στο μεταξύ, το δυσάρεστο νέο του θανάτου ενός τέτοιου ανθρώπου, είναι μία καλή ευκαιρία να καθίσουμε και να σκεφτούμε.