Η Τουρκία χρειάζεται τις συνομιλίες, αλλά με τους δικούς της όρους.
Όλα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος: Η τόσο ”στριμωγμένη” (όπως επιμένουν κάποιοι) Τουρκία τι θα δώσει σε αυτήν τη συγκυρία; Σε ποιο πεδίο από τα τόσα που έχει ανοίξει η επιθετικά αναθεωρητική πολιτική της, θα κάνει πίσω;
Οι συναντήσεις είναι βεβαίως καταρχήν θετικές, έχουν υπάρξει πολλές σε όλα τα επίπεδα και στο παρελθόν, αλλά δεν συνιστούν εκβάσεις. Κρίνονται μόνον ως βήματα προς κάποιος στόχους.
Στόχος θα πρέπει να παραμένει η βιώσιμη ειρήνη με την Τουρκία χωρίς υποχωρήσεις στα αναθεωρητικά σχέδιά της.
Με άλλα λόγια, η συγκυρία τους τελευταίους μήνες έχει καλά και κακά νέα.
Το βασικό καλό είναι οι αποσπασματικές αλλά σαφείς προσπάθειες εξισορρόπησης της τουρκικής αναθεωρητικής απειλής από δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής. Αυτό θα έπρεπε να είναι από δομική άποψη αναμενόμενο, αλλά τίποτε δεν γίνεται με αυτόματο πιλότο.
Περιττό να προσθέσω ότι αν είχαμε ακολουθήσει τις φωνές που κυριαρχούσαν και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να κυριαρχούν στην ελληνική δημοσιότητα (”ελληνικός μαξιμαλισμός”, κλπ), η Ελλάδα θα έμενε έξω από αυτή την προσπάθεια.
Το κακό νέο είναι η τουρκική ατζέντα που κατά κανένα τρόπο δεν φαίνεται να περιορίζεται.
Ακόμη και σήμερα, που λόγω Μπάιντεν και γενικότερων συνθηκών η Τουρκία επιχειρεί να βελτιώσει το προφίλ της σε Ευρώπη και ΝΑΤΟ και σαφώς χρειάζεται τις συνομιλίες.
Γι αυτό επιμένω: περίσκεψη, αφήστε τις πρώιμες θριαμβολογίες.