Πολλοί πύραυλοι έχουν μια χαρακτηριστική πορτοκαλί απόχρωση και πολλοί άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί γίνεται αυτό.
Ο χρωματισμός δεν είναι απλώς μια καλλιτεχνική απόφαση που λαμβάνεται από τους εμπλεκόμενους μηχανικούς - στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο.
Η ύπαρξη πυραύλων σε χρώμα μανταρίνι είναι η καλύτερη δυνατή λύση όταν πρόκειται να εκτοξεύσεις κάτι στο διάστημα. Από τη δεξαμενή του διαστημικού λεωφορείου μέχρι το γιγάντιο Core stage του Space Launch System, το πορτοκαλί δεν είναι διακοσμητικό. Είναι το χρώμα του ψεκαζόμενου μονωτή αφρού που καλύπτει το τμήμα του οχήματος εκτόξευσης που συχνά περιέχει υγρό καύσιμο.
Στις δύο πρώτες εκτοξεύσεις του Columbia, η δεξαμενή δεν ήταν πορτοκαλί. Στην πραγματικότητα ήταν βαμμένη λευκή - αλλά όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η ομάδα της αποστολής κατάλαβε ότι με το να μην τη βάψει θα εξοικονομούσε καύσιμα και κόστος.
Με το να μην τη βάψει, η ομάδα κερδίζει 272 κιλά από το συνολικό βάρος της δεξαμενής - δεν πρόκειται ένα τεράστιο βάρος, αλλά αυτά λιγότερα κιλά οι μηχανικοί θα μπορούσαν να τα εξοικονομήσουν για να τοποθετήσουν στα διαστημικά σκάφη περισσότερα όργανα.
Γιατί λοιπόν άλλοι πύραυλοι εξακολουθούν να είναι κυρίως βαμμένοι λευκοί;
Ίσως αναρωτιέστε γιατί οι υπόλοιποι πύραυλοι είναι βαμμένοι με λευκό χρώμα, αν το χρώμα προσθέτει βάρος. Αυτό ισχύει και για τα αεροπλάνα: γιατί να μην κρατάμε απλώς το χρώμιο του μετάλλου για αυτά τα οχήματα αντί να τα βάφουμε; Αποδεικνύεται ότι η αφαίρεση αυτού του στρώματος χρώματος δεν αποτελεί πρόγραμμα εξοικονόμησης χρημάτων μακροπρόθεσμα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό, αλλά ο κύριος είναι το γεγονός ότι αυτό το χρώμα είναι το καλύτερο στην αντανάκλαση του ηλιακού φωτός, ελαχιστοποιώντας τη θέρμανση μέσα στην καμπίνα των διαστημικών σκαφών.
Οι πύραυλοι και τα διαστημόπλοια μένουν επίσης έξω για μέρες πριν από την εκτόξευση, έτσι το χρώμα τα προστατεύει από τη διάβρωση. Η λευκή βαφή διευκολύνει επίσης τον εντοπισμό ανωμαλιών όπως βαθουλώματα, διαρροές, ζημιές, ακόμη και βρωμιά.