Ένα από τα στερεότυπα που δυστυχώς επιβεβαιώνονται και από την ίδια την πραγματικότητα, είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και πολλές φορές όχι ως φάρσα.
Σε πλείστες ιστορικές περιόδους έχουμε συναντηθεί ως ανθρωπότητα με γεγονότα που έχουν επαναληφθεί κατά το παρελθόν, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά με ίδια ενεργοβόρα δύναμη, την απληστία και την αδηφαγία που κυριαρχεί στους μεγάλους και ισχυρούς του πλανήτη. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η φιλολογία που αρχίζει και αναπτύσσεται στα δημόσια φόρα και στον διεθνή τύπο για την πιθανότητα ανάφλεξης, για ακόμη μια φορά, της Μέσης Ανατολής με επίκεντρο αυτή την φορά όχι την πολύπαθη Συρία αλλά την σύγκρουση ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το Ιράν που φαίνεται ότι δεν βαίνει μειούμενη αλλά αντιθέτως αυξάνεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Και αυτό με τη «βοήθεια» που προσφέρουν και άλλα κράτη της Μέσης Ανατολής τα οποία στο πρόσωπο του Ιράν βλέπουν το προαιώνιο εχθρό τους που πορεύεται στο ρου της ιστορίας με μοναδικό σκοπό την εξαφάνιση τους από τον χάρτη.
Με ηγέτιδα χώρα στην περιοχή, την Σαουδική Αραβία που διεξαγάγει έναν διπλό πόλεμο, άσκησης γοητείας στο εξωτερικό μέσω λελογισμένων μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό και έναν αιματηρό πόλεμο στο εξωτερικό που για ορισμένους αναλυτές πλησιάζει τον ορισμό της γενοκτονίας. Το βασίλειο των Σαούντ είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα προσπαθήσει να αναλάβει τις πρωτοβουλίες που αυτό κρίνει σκόπιμο για να καταστεί ως η μοναδική ηγέτιδα δύναμη στην πολύπαθη περιοχή της μέσης Ανατολής. Σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι η Σαουδική Αραβία θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει ως μοχλό πίεσης την δεδηλωμένη προτροπή των ΗΠΑ όπως εκφράστηκε από τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, για ανατροπή του καθεστώτος του Ιράν.
Σε αυτήν την αυξανόμενη ένταση ενδιαφέρον θα έχει και η στάση που θα κρατήσουν χώρες που επηρεάζουν τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή όπως η Τουρκιά αλλά και η Ρωσία που έχουν συνάψει μια ανοιχτή συμμαχία με το καθεστώς της Τεχεράνης και με αναφορά την διαχείριση της επόμενης ημέρας στην Συρία.
Ήδη η Τουρκία μέσω δηλώσεων από τον Υπουργό εξωτερικών Τσαβούσογλου δήλωσε ότι δεν θα ακολουθήσει τις ΗΠΑ στις κυρώσεις εναντίον της Τεχεράνης. Στο ίδιο μοτίβο αναμένεται να συνεχίσει και η Ρωσία που δεν φαίνεται διατιθέμενη να καταβάλει προσπάθειες για μείωση της έντασης με τις ΗΠΑ και έχει επενδύσει στο Ιράν και στο Συριακό πόλεμο με απώτερο στόχο την αύξηση της επιρροής της σε μια περιοχή υψηλής γεωπολιτικής σημασίας.
Ο πιο ανησυχητικός αλλά και ασταθής παράγοντας παραμένει όμως ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος που ορμώμενος από έναν εγκληματικά περιορισμένο ορίζοντα γνώσης των γεωπολιτικών ισορροπιών αλλά και με την αμετροέπειά του αμαθούς αλαζόνα, μπορεί να οδηγήσει την περιοχή μας σε μια ανάφλεξη με ευρύτερες όμως επιπτώσεις και πιο πολύπλοκες συνέπειες είτε με ενεργή ανάμειξη είτε με χρήση δυνάμεων που θα λειτουργήσουν ως δορυφόροι.