Μωρό μου, καλωσόρισες στον κόσμο. Είσαι δύο μηνών και είναι ήδη καλοκαίρι. Θα ήθελα όσο τίποτε άλλο να είμαστε τώρα μαζί στην Ελλάδα. Να παίζουμε κάτω από τον ήλιο. Να ετοιμάζεσαι για την πρώτη βόλτα στη θάλασσα. Να τσακωνόμαστε με τους παππούδες από το πρωί μέχρι το βράδυ γιατί μας πρίζουν ποιός θα σε χαρεί πρώτος…
Τα έφερε έτσι όμως η ζωή και είμαστε στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Βρέχει συχνά και οι παππούδες είναι κάτι φωνές από το κινητό που κοιτάς με περιέργεια. Όσο για θάλασσα ας μην τα συζητήσουμε καλύτερα. Κλαις και μόνο εγώ και η μαμά σου μπορούμε να σε παρηγορήσουμε, γιατί εδώ δεν έχουμε βοήθεια.
Θα ήθελα να σου πω ποιός φταίει.
Οτι φταίνε για παράδειγμα οι εγωπαθείς και άσχετοι πολιτευτές που σε έπνιξαν στο χρέος πριν γεννηθείς. Χρωστάς (τι άραγε;) και πρέπει να πληρώσεις. Θα ήθελα να σου πω οτι φταίει ένα σαθρό και διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι δημόσιο και ιδιωτικό σύστημα διοίκησης, που αν δεν βρωμίσεις σε κάνει υποζύγιο. Οτι οι δημόσιες “υπηρεσίες” σου μιλάνε λες και είσαι ο λακές τους. Οτι δουλειά τους είναι να σε εμποδίσουν να ζήσεις, να δημιουργήσεις, να αναπνεύσεις, αν πρώτα αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν καλοταιστεί.
Θα ήθελα να σου πώ οτι φταίνε οι Αριστεροί, που ποτέ μην αποδεχόμενοι την ήττα τους προσπαθούν 40 χρόνια τώρα να καταστρέψουν τη χώρα. Ή οτι φταίνε οι δεξιοί, που κλείνουν τα μάτια σε όποιον υποφέρει και που χτίζουν κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, εκμεταλλευόμενοι τους πάντες και τηρώντας το νόμο όπου αυτός τους συμφέρει. Ότι φταίει η μαφία, και τα περιοδικά που τη προβάλλουν την διαφθορά σαν επιτυχία και τα κέρδη της σαν τρόπο ζωής.
Θα ήθελα να σου πω οτι φταίνε οι Έλληνες εν γένει. Λαός που πιστεύει φανατικά το μύθο της εξυπνάδας του και που ψηφίζει δήθεν με βάση το προσωπικό συμφέρον, ενώ απλώς θυσιάζει το μέλλον των παιδιών του για χάντρες και καθρεφτάκια. Που πουλάει την ψήφο του τόσο φτηνά, ώστε κάνει τους αγοραστές της να γελάνε στα μούτρα του που τον κορόιδεψαν, σαν ξεδοντιάρηδες παλαιοπώλες στα γιουσουρούμ της ανατολής. Λαός που ιστορικά σκοτώνει και εξοστρακίζει τους καλούς, αυτούς που τώρα διεκδικεί ως δικαιωματική ιστορία του, αποθεώνοντας τους μέτριους και τους δημαγωγούς. “Εχει αρχηγικές τάσεις” λένε, πριν τον ξαποστείλουν, μην παραδεχόμενοι οτι το κάνουν από ζήλια που δεν είναι οι ίδιοι αρχηγοί. Το θυμικό ψηφίζει κάθε φορά εδώ και χιλιάδες χρόνια, κάτι οι απανταχού ψηφοσυλλέκτες γνωρίζουν καλά, πουλώντας ελπίδα ανέξοδα.
Όμως μωρό μου, έφτασε η ώρα της αλήθειας. Και αυτή είναι ότι δεν φταίει κανείς εκτός από τον πατέρα σου.
Βλέπεις, όταν ενηλικιωνόμαστε στα δεκαοκτώ, η κοινωνία μας λέει: “Ιδού τα δικαιώματα σου”¨. Κανείς δεν μας λέει “ιδού οι υποχρεώσεις σου”. ’Οχι μόνο να πας στρατό και να πληρώνεις φόρους.
Οτι η υποχρέωση να χτίσεις για το παιδί σου, είναι σαφώς σημαντικότερη από το δικαίωμα να γκρεμίσεις. Ότι η υποχρέωση να δώσεις το καλό παράδειγμα απαιτεί να ξεχάσεις τις προτροπές “να είσαι ο εαυτός σου” αλλά να προσπαθείς να είσαι ο “καλύτερος δυνατός εαυτός σου”. Έχεις υποχρέωση να παραδόσεις, αγάπη μου, που είναι απείρως σημαντικότερη από το δικαίωμα να κληρονομήσεις, ακόμα και από το δικαίωμα απλώς να ζήσεις.
Ο πατέρας σου δεν τα έκανε όλα αυτά. Έσκυψε, δούλεψε, είπε πολύ “ναι” και όταν έφτασε η ώρα να δεί τα έργα του και να παλέψει ήταν αργά. Στα πράγματα ήταν οι καταληψίες, οι “αρχηγοί των σχολών”, οι γιοι και οι κόρες κομματαρχών, οι επαγγελματίες δημαγωγοί. Κάτι προβληματικοί που έκαψαν τους συναδέλφους του ζωντανούς για να κάνουν “επανάσταση” όριζαν πλέον το παρόν του. Πίστεψε σε βολικά παραμύθια οτι η σκληρή δουλειά και η ηθική φέρνουν την επιτυχία, βλακωδώς αγνοώντας την υποχρέωση του να παλέψει για ένα καλύτερο κόσμο. Απέτυχε. Ποινή του η εξορία σου.
Μωρό μου, δεν ξέρω αν θα το διαβάσεις αυτό ποτέ. Το διαδικτυακό μελάνι σβήνει γρήγορα όπως ο αέρας της ερήμου σβήνει τις πατημασιές των ανθρώπων, όσο σπουδαίοι και αν καμώνονται πως είναι.
Αν φτάσει ποτέ αυτό το μήνυμα στα χέρια σου, σαν μπουκάλι χαμένο στη θάλασσα, να θυμάσαι τούτο: Η Ελλάδα δεν θα αλλάξει, όπως δεν άλλαξε ποτέ καμία χώρα. Όχι στα αλήθεια. Η ψυχή της θα μείνει αναλλοίωτη στους αιώνες, ακόμα και αν οι δρόμοι σε 20 χρόνια έχουν αμάξια που πετάνε. Ήταν ίδια και θα είναι ίδια από αρχής κόσμου μέχρι σήμερα. Ικανή για μεγαλείο σίγουρα, αλλά συνήθως βουλιαγμένη στη λάσπη της ιδιοτέλειας, της δοκησισοφίας και της δημαγωγίας. Όταν μεγαλώσεις, τα πράγματα θα είναι ίδια και χειρότερα. Θα φροντίσουν οι “σωτήρες” μας για αυτό.
Η Ελλάδα πάντα θα σου γνέφει, φορώντας ιστορίες από το παρελθόν και τον ήλιο της με την ίδια χάρη που μια επαγγελματίας πόρνη φοράει τα φτιασίδια της. Και όπως αυτή, μόλις ενδώσεις, θα σε αφήσει αδειανή να αναρωτιέσαι πως εξαπατήθηκες και δεν είδες την ασχήμια της.
Αφού απέτυχα…. Όχι, αφού δεν ενδιαφέρθηκα να σου δώσω μια καλύτερη χώρα, πάρε αυτό μωρό μου. Την αλήθεια της. Και κάνε καλύτερες επιλογές από εμένα για το δικό σου το παιδί.
Σε αγαπώ
Ο πατέρας σου
Αγγλία, Ιούνιος 2018