Είναι νέα, ωραία, και πρωταγωνιστεί σε μια από τις πιο επιτυχημένες (αν όχι η πιο επιτυχημένη) σειρά της ιστορίας: Η Εμίλια Κλαρκ, η «Ντενέρις» του «Game of Thrones» είναι διάσημη και πλούσια- οπότε το κείμενο που έγραψε στο New Yorker, όπου περιγράφει μια τρομακτική περιπέτεια υγείας την οποία πέρασε και έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή της.
«Οι δημιουργοί της σειράς, Ντέιβιντ Μπένιοφ και Ντ. Μπ. Βάις, έχουν πει ότι ο χαρακτήρας μου είναι ένα μείγμα Ναπολέοντα, Ιωάννας της Λωρραίνης και του Λόρενς της Αραβίας. Ωστόσο, τις εβδομάδες αφού τελειώσαμε τα γυρίσματα της πρώτης σεζόν, παρά τον ενθουσιασμό της καμπάνιας προώθησης και της πρεμιέρας της σειράς, δεν ένιωθα το πνεύμα του κατακτητή. Ήμουν τρομοκρατημένη. Τρομοκρατημένη από την προσοχή, τρομοκρατημένη από έναν χώρο τον οποίο δεν καταλάβαινα και πολύ, τρομοκρατημένη επειδή προσπαθούσα να ανταποκριθώ στην εμπιστοσύνη που μου είχαν δείξει οι δημιουργοί του “Game of Thrones”. Ένιωθα από κάθε άποψη εκτεθειμένη. Στο πρώτο επεισόδιο εμφανίστηκα γυμνή και...πάντα μου έκαναν την ίδια ερώτηση: Κάποια παραλλαγή του “παίζεις μια τόσο δυνατή γυναίκα, και όμως βγάζεις τα ρούχα σου. Γιατί;”. Στο μυαλό μου, απαντούσα “πόσους άνδρες πρέπει να σκοτώσω για να το αποδείξω;».
Όπως γράφει, για να αντιμετωπίσει το στρες, γυμναζόταν με προσωπικό γυμναστή. «Ήμουν πλέον ηθοποιός της τηλεόρασης, και αυτό κάνουν οι ηθοποιοί της τηλεόρασης. Γυμναζόμαστε. Το πρωί της 11ης Φεβρουαρίου 2011, ντυνόμουν στα αποδυτήρια...όταν άρχισαν να νιώθω έναν δυνατό πονοκέφαλο. Ήμουν τόσο κουρασμένη που καλά καλά δεν μπορούσα να βάλω τα παπούτσια μου. Όταν άρχισα την προπόνηση, έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για να κάνω τις πρώτες λίγες ασκήσεις. Μετά ο γυμναστής μου με έβαλε να πάρω θέση σανίδας, και ένιωσα σαν ένα λάστιχο να πιέζει τον εγκέφαλό μου. Προσπάθησα να αγνοήσω τον πόνο, μα απλά δεν μπορούσα. Είπα στον γυμναστή μου ότι έπρεπε να κάνω διάλειμμα. Κάπως βρέθηκα στα αποδυτήρια. Πήγα στην τουαλέτα, έπεσα στα γόνατα, και έκανα εμετό. Στο μεταξύ, ο πόνος χειροτέρευε. Σε κάποιο βαθμό, ήξερα τι συνέβαινε: Ο εγκέφαλός μου είχε πάθει ζημιά».
Όπως γράφει, θυμάται θολά να τη ρωτούν αν ήταν καλά και μετά το ασθενοφόρο. Στο νοσοκομείο της έκαναν μαγνητική τομογραφία στον εγκέφαλο, και η διάγνωση έδειξε SAH (υποαραχνοειδή αιμορραγία), ένα είδος εγκεφαλικού, που προκαλείται από αιμορραγία στον χώρο γύρω από τον εγκέφαλο. «Είχα ανεύρυσμα...όπως έμαθα αργότερα, το ένα τρίτο των ασθενών με SAH πεθαίνουν αμέσως ή λίγο μετά. Για αυτούς που επιζούν, απαιτείται επείγουσα θεραπεία για σφράγισμα του ανευρύσματος, καθώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για δεύτερη, θανατηφόρα αιμορραγία...η μητέρα μου κοιμόταν στο νοσοκομείο, σε μια καρέκλα, καθώς εγώ κοιμόμουν και ξυπνούσα, σε μια κατάσταση ζάλης από τα φάρμακα, πόνου και εφιαλτών».
«Εγχείρηση στον εγκέφαλο; Ήμουν στη μέση μιας πολύ πολυάσχολης ζωής, δεν είχα χρόνο για εγχείρηση εγκεφάλου...υπέγραψα τη φόρμα και μετά ήμουν αναίσθητη. Για τρεις ώρες, χειρουργοί επιδιόρθωναν τον εγκέφαλό μου. Αυτή δεν θα ήταν η τελευταία μου εγχείρηση, και δεν θα ήταν η χειρότερη. Ήμουν 24 χρονών».
Στη συνέχεια γράφει για τη ζωή με την οικογένειά της και το πώς αποφάσισε να γίνει ηθοποιός και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε αρχικά, κάνοντας παράλληλα δουλειές όπως σερβιτόρα, τηλεφωνήτρια κ.α., μέχρι που ήρθε η οντισιόν του «Game of Thrones»: «Ο ρόλος ήθελε μια εξώκοσμη, κατάξανθη μυστηριώδη γυναίκα. Εγώ είμαι μια κοντή, σκουρομάλλα Βρετανίδα με καμπύλες. Τέλος πάντων. Για να προετοιμαστώ, έμαθα κάτι πολύ περίεργες ατάκες για δύο σκηνές, μια στο επεισόδιο 4, όπου ο αδελφός μου πάει να με χτυπήσει, και μία στο επεισόδιο 10, όπου μπαίνω σε μια φωτιά και επιζώ».
Όπως γράφει, τότε σκεφτόταν πως ήταν υγιής. «Κάποιες φορές ένιωθα λίγο περίεργα επειδή είχα συχνά χαμηλή πίεση και χαμηλό χτύπο καρδιάς. Πού και πού ζαλιζόμουν και έχανα τις αισθήσεις μου. Στα 14 μου είχα ημικρανίες που με κράτησαν στο κρεβάτι για λίγες μέρες, και στη δραματική σχολή πού και πού κατέρρεα. Μα όλα έμοιαζαν διαχειρίσιμα, μέρος του στρες ενός ηθοποιού...τώρα νομίζω πως ίσως να ήταν προειδοποιητικά συμπτώματα».
Στη συνέχεια περιγράφει τον ενθουσιασμό της όταν έμαθε πως πήρε τον ρόλο- και μετά επανέρχεται στην εγχείρηση. «Ήταν “ελάχιστα επεμβατική, δηλαδή δεν μου άνοιξαν το κρανίο. Αντ’αυτού, χρησιμοποιώντας μια τεχνική που λέγεται εμβολισμός με σπειράματα, ο χειρουργός έβαλε ένα καλώδιο μέσα σε μια από τις αρτηρίες του μηρού, γύρω από την καρδιά, και στον εγκέφαλο, όπου σφράγισαν το ανεύρυσμα. Η εγχείρηση κράτησε τρεις ώρες. Όταν ξύπνησα, ο πόνος ήταν αβάσταχτος...με έβγαλαν από την εντατική μετά από τέσσερις ημέρες και μου είπαν πως το δύσκολο ήταν να φτάσω στις δύο εβδομάδες. Εάν γινόταν αυτό με ελάχιστες επιπλοκές, είχα πολλές πιθανότητες ανάρρωσης. Μια νύχτα, αφού είχε περάσει αυτό το ορόσημο, μια νοσοκόμα με ξύπνησε, και, στο πλαίσιο μιας σειράς ασκήσεων, με ρώτησε “ποιο είναι το όνομά σου;”. Το πλήρες όνομά μου είναι Εμίλια Ίσομπελ Ευφημία Ρόουζ Κλαρκ. Αλλά δεν μπορούσα να το θυμηθώ. Ασυναρτησίες έβγαιναν από το στόμα μου και πανικοβλήθηκα. Ποτέ δεν είχα βιώσει τέτοιο φόβο...έβλεπα τη ζωή μου μπροστά, δεν άξιζε να τη ζήσω. Είμαι ηθοποιός, πρέπει να θυμάμαι τις ατάκες μου. Και τώρα δεν θυμόμουν ούτε το όνομά μου. Είχα αφασία, ως αποτέλεσμα της ζημιάς που είχε υποστεί ο εγκέφαλός μου...στις χειρότερες στιγμές μου, ήθελα να βγάλω την πρίζα. Ζήτησα από το ιατρικό προσωπικό να με αφήσει να πεθάνω. Η δουλειά μου- όλα μου τα όνειρα για τη ζωή είχαν να κάνουν με τη γλώσσα, με την επικοινωνία. Χωρίς αυτά, ήμουν χαμένη».
Επέστρεψε στην εντατική και η αφασία πέρασε. «Αλλά ήξερα πως υπήρχαν γύρω μου άνθρωποι που δεν βγήκαν από την εντατική. Σκεφτόμουν συνέχεια πόσο τυχερή ήμουν. Έναν μήνα αφού μπήκα στο νοσοκομείο, βγήκα...είχα συνεντεύξεις Τύπου και σε μερικές εβδομάδες ήταν να επιστρέψω στα γυρίσματα».
Ωστόσο, η περιπέτεια δεν είχε τελειώσει εκεί. «Επέστρεψα στη ζωή μου, αλλά όσο ήμουν στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι είχα ένα μικρότερο ανεύρυσμα στην άλλη πλευρά του εγκεφάλου μου, και μπορούσε να “σπάσει” ανά πάσα στιγμή. Οι γιατροί είπαν, ωστόσο, πως ήταν μικρό και ήταν πιθανό να παραμείνει αδρανές και αβλαβές επ’αόριστον. Έπρεπε να το προσέχουμε. Και η ανάρρωση δεν ήταν άμεση. Υπήρχε ακόμα ο πόνος, και χρειαζόμουν μορφίνη για να τον αντιμετωπίζω. Είπα στα αφεντικά μου στο “Game of Thrones” για την κατάστασή μου, αλλά δεν ήθελα να γίνω αντικείμενο δημόσιας συζήτησης».
Στη δεύτερη σεζόν, γράφει πως φοβόταν και αμφέβαλλε για τον εαυτό της. «Ήμουν συχνά ζαλισμένη, αδύναμη, νόμιζα ότι θα πέθαινα...έπαιρνα μορφίνη ανάμεσα στις συνεντεύξεις. Ο πόνος ήταν εκεί, και η κούραση ήταν η χειρότερη που είχα βιώσει ποτέ...και ας είμαστε ειλικρινείς, είμαι ηθοποιός. Η ματαιοδοξία έρχεται με τη δουλειά. Περνώ πολύ χρόνο σκεπτόμενη πώς είμαι εμφανισιακά. Και σαν να μην έφταναν αυτά, χτυπούσα το κεφάλι μου σχεδόν κάθε φορά που έμπαινα σε ταξί».
Όπως γράφει στη συνέχεια, στα γυρίσματα της δεύτερης σεζόν δυσκολεύτηκε πολύ. «Δεν ξέρω τι έκανε η Ντενέρις. Για να είμαι ειλικρινής, κάθε λεπτό κάθε μέρα σκεφτόμουν πως θα πεθάνω».
Το 2013, μετά το τέλος των γυρισμάτων της τρίτης σεζόν, έπαιξε σε ένα θεατρικό στο Μπρόντγουεϊ που δεν πήγε καλά- και όσο ήταν στη Νέα Υόρκη πήγε για εξετάσεις, κάτι που έπρεπε να κάνει τακτικά. Όπως προέκυψε, το ανεύρυσμα στην άλλη πλευρά του εγκεφάλου της είχε διπλασιαστεί. «Μου είπαν ότι θα ήταν μια σχετικά απλή επέμβαση, ευκολότερη από ό,τι την τελευταία φορά. Όχι πολύ μετά, βρέθηκα σε ένα πολυτελές δωμάτιο σε νοσοκομείο του Μανχάταν. Οι γονείς μου ήταν εκεί. “Τα λέμε σε δυο ώρες” είπε η μητέρα μου, και πήγα για εγχείρηση...κανένα πρόβλημα. Αλλά υπήρχε πρόβλημα. Όταν με ξύπνησαν, ούρλιαζα από τον πόνο. Η εγχείρηση είχε αποτύχει. Είχα μεγάλη αιμορραγία, και οι γιατροί μου είπαν ότι μπορεί να μην επιζούσα αν δεν με χειρουργούσαν ξανά. Αυτή τη φορά έπρεπε να αποκτήσουν πρόσβαση στον εγκέφαλό μου με τον παραδοσιακό τρόπο- ανοίγοντας το κρανίο μου. Και έπρεπε να γίνει άμεσα».
Η ανάρρωση, όπως γράφει, ήταν ακόμα χειρότερη. «Βγήκα από την επέμβαση με έναν σωλήνα να βγαίνει από το κεφάλι μου. Τμήμα του κρανίου μου είχαν αντικατασταθεί από τιτάνιο. Σήμερα δεν φαίνεται η ουλή, αλλά δεν το ήξερα από την αρχή ότι δεν θα φαινόταν. Και πάνω από όλα ήταν η συνεχής ανησυχία για προβλήματα στις διανοητικές λειτουργίες ή στις αισθήσεις...τώρα λέω ότι αυτό που έχασα ήταν το καλό γούστο στους άνδρες. Αλλά φυσικά τότε τίποτα δεν έμοιαζε αστείο. Πέρασα έναν μήνα στο νοσοκομείο ξανά...θυμάμαι να πιστεύω πως δεν θα επιζούσα...ήμουν σίγουρη ότι τα νέα θα κυκλοφορούσαν. Και κυκλοφόρησαν όντως για λίγο. Έξι εβδομάδες μετά την εγχείρηση, το National Enquirer δημοσίευσε μια σύντομη είδηση. Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε και το αρνήθηκα».
Στη συνέχεια δηλώνει πως γνωρίζει πολύ καλά πως δεν είναι ούτε μοναδική, ούτε η μόνη που έπαθε κάτι τέτοιο: «Πολλοί έχουν πάθε πολύ χειρότερα, και δεν είχαν ούτε κατά διάνοια τη φροντίδα που ήμουν τυχερή και είχα εγώ»- και περιγράφει άλλο ένα περιστατικό: Λίγες εβδομάδες μετά τη δεύτερη εγχείρηση, πήγα με κάποια άλλα μέλη του καστ στην Comic-Con στο Σαν Ντιέγκο...υπήρχαν χιλιάδες στο κοινό, και πριν αρχίσουμε να απαντάμε σε ερωτήσεις, με έπιασε ένας τρομερός πονοκέφαλος. Επέστρεψε εκείνος ο τρομακτικός φόβος. Σκέφτηκα αυτό είναι, τελείωσα, ξεγέλασα δύο φορές τον θάνατο και τώρα έρχεται να με πάρει. Όταν κατέβηκα από τη σκηνή, η επί των δημοσίων σχέσεων με κοίταξε και με ρώτησε τι είχα. Της είπα, αλλά μου είπε ότι ένας δημοσιογράφος από το MTV με περίμενε για συνέντευξη. Σκέφτηκα αν είναι να τελειώνω, ας γίνει ζωντανά στην τηλεόραση. Αλλά επέζησα...στα χρόνια μετά τη δεύτερη εγχείρηση έχω αναρρώσει πέρα από κάθε προσδοκία. Πέρα από τη δουλειά μου ως ηθοποιός, αποφάσισα να ασχοληθώ με μια φιλανθρωπική οργάνωση που έχω βοηθήσει να να στηθεί με συνεργάτες σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο. Λέγεται SameYou και έχει σκοπό να βοηθά ανθρώπους που αναρρώνουν από εγκεφαλικά. Νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη- στη μητέρα και τον αδελφό μου, στους γιατρούς και τους νοσοκόμους, στους φίλους μου. Κάθε μέρα μου λείπει ο πατέρας μου, που πέθανε από καρκίνο το 2016, και δεν μπορώ να τον ευχαριστήσω αρκετά που κρατούσε το χέρι μου ως το τέλος. Είναι κάτι απίστευτα ικανοποιητικό και ασύλληπτα τυχερό, που φτάνω στο τέλος του “Game of Thrones”. Χαίρομαι που είμαι εδώ για να δω το τέλος της ιστορίας και την αρχή αυτού που έρχεται μετά».