«Το μοντέλο δεν είναι βοηθός, δεν είναι μέσο, δεν είναι αντικείμενο. Είναι “συνδημιουργός” του έργου, με την έννοια ότι χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε το έργο με αυτή την ατμόσφαιρα». Αυτή η κουβέντα του Γιώργου Ρόρρη από μακρινή συνέντευξη, μου είχε διαλύσει την εντύπωση για τον παθητικό ρόλο του μοντέλου. Μπορεί ο ζωγράφος να του υποδεικνύει τη στάση, να το σκηνοθετεί, να το τσαλακώνει ή να το εξιδανικεύει, αλλά το μοντέλο είναι αυτό που θα χαρίσει την αθανασία στον ζωγράφο. Πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που μοιράζονται σπίτι και εργαστήριο μαζί, οπότε η συνθήκη της καραντίνας δεν άλλαξε στο ελάχιστο την καθημερινότητά τους. Λίγοι όμως έχουν κοντά τους αυτή την ώρα του εγκλεισμού τον «συνδημιουργό» του έργου, το μοντέλο.
Ζευγάρι στη ζωή και στην τέχνη, ο Δημήτρης Αγγελόπουλος και η Μαρία Χάκα, γύρω στα 25 και οι δύο, ζούνε και ζωγραφίζουνε σε ένα στούντιο στην Άνω Γλυφάδα. Την ώρα της δουλειάς κρατά ο ένας για τον άλλο διττό ρόλο: του ζωγράφου, αλλά και του μοντέλου μαζί, καθώς η Μαρία και ο Δημήτρης ζωγραφίζουν ο ένας τον άλλο επάνω στο τελάρο ή το χαρτί.
Αυτή χρησιμοποιεί λάδια, αυτός την αποδίδει με χρωματιστά μολύβια. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, τη δική του χειρονομία.
Και οι δύο μαθήτευσαν στον ζωγράφο Αχιλλέα Πιστώνη.
Ο Αγγελόπουλος είναι από τους ανερχόμενους καλλιτέχνες με εντυπωσιακή εξέλιξη. Από το ξεκίνημά του κατόρθωσε να αποσπάσει άκρως κολακευτικά σχόλια από φτασμένους ζωγράφους και δεν έχει περάσει απαρατήρητος από τους συλλέκτες της εγχώριας ελληνικής τέχνης.
Η Χάκα, με συμμετοχές σε καλές ομαδικές εκθέσεις, έχει διαμορφώσει ένα προσωπικό ύφος και σίγουρα, έχουμε να περιμένουμε πράγματα από αυτήν.
Μπορεί οι δυο τους να είναι αφοσιωμένοι στην υπόθεση της ζωγραφικής περιπέτειας, αλλά δεν είναι όλα ρόδινα. Φαίνεται εύκολο να ζητάς σε δικό σου άνθρωπο πράγματα που δεν θα το έκανες με κάποιον ξένο, αλλά η διαδικασία της δημιουργίας, εμπεριέχει συναισθήματα ανάμεικτα, πολύ συχνά ματαίωση, απογοήτευση, ακόμη και την καταστροφή μέχρι να βγει το «σωστό» έργο.
Όμως αυτές οι αλληλοπροσωπογραφίες έχουν μια ξεχωριστή συγκίνηση. Σ’ αυτή τη γωνιά της Αθήνας συντελείται μια μικρή αναγέννηση, μια δημιουργική δίνη ζωγραφικής, όπου τα βλέμματα και η αναζήτηση των δύο διασταυρώνονται και γίνονται ένα. Μια «ανάσταση» ζωγραφική.