Το καλοκαίρι του 2016 που σε λίγες ημέρες εκπνέει ήταν πλούσιο σε γεωπολιτικές εξελίξεις μείζονος σημασίας προς τέρψιν των διεθνολόγων. Την περασμένη Τετάρτη 24 Αυγούστου, ο Τουρκικός στρατός εισέβαλε στη βόρεια Συρία με τανκς, οβιδοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και επίλεκτες δυνάμεις πεζικού με διακηρυγμένο στόχο την εκκαθάριση της πόλης Τζαραμπλούς από το ISIS, στην ουσία όμως με απώτερο σκοπό την ματαίωση των Κουρδικών σχεδίων για δημιουργία ενός αυτόνομου κρατιδίου κατά μήκος των συνόρων Τουρκίας-Συρίας.
Η στρατιωτική αυτή επιχείρηση με την επωνυμία «Ασπίδα του Ευφράτη» κατέστη εφικτή κυρίως λόγω της συμμαχίας Άγκυρας-Τεχεράνης-Μόσχας που δημιουργήθηκε στον απόηχο του αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν την 15η Ιουλίου. Ο Ερντογάν θεωρώντας υπεύθυνες τις ΗΠΑ για το πραξικόπημα εναντίον του στράφηκε σε αναζήτηση συμμάχων προς τη Μόσχα και την Τεχεράνη. Η Μόσχα και η Τεχεράνη παρά τις επιφυλάξεις τους για τις πραγματικές προθέσεις του Ερντογάν έτειναν χείρα βοηθείας προς την Άγκυρα, κυρίως επειδή και οι δύο βλέπουν με καχυποψία την ίδρυση ενός αυτόνομου φιλο-Αμερικανικού Κουρδικού κρατιδίου κατά μήκος των συνόρων Τουρκίας-Συρίας.
Οι ΗΠΑ από την πλευρά τους με την πρόσφατη επίσκεψη του Αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν στην Τουρκία φαίνεται πως αναδιπλώθηκαν και διατύπωσαν δημοσίως πως οι Κούρδοι του PYD-YPG δεν θα πρέπει να κινηθούν δυτικά του ποταμού Ευφράτη. Το τοπίο στη Συρία μετά και τις πρόσφατες εξελίξεις παραμένει εξαιρετικά ρευστό αν και διαφαίνεται πως η Τουρκία δια στόματος του πρωθυπουργού της Μπινάλι Γιλντιρίμ θα αποδεχόταν μία μεταβατική Προεδρία του Μπασάρ Άσαντ. Το εάν η συμμαχία Άγκυρας-Τεχεράνης-Μόσχας συνιστά μία λυκοφιλία ή μία στρατηγική συμμαχία που δύναται να αντέξει στο χρόνο απομακρύνοντας την Τουρκία από τη Δυτική σφαίρα επιρροής μένει να φανεί στο μέλλον.
Το θετικό ωστόσο στοιχείο αυτής της εξέλιξης είναι ότι η Τουρκία από υποστηρικτής του ISIS κατά τα προηγούμενα χρόνια έχει πλέον δεσμευτεί έναντι της Ρωσίας και του Ιράν να το καταπολεμήσουν από κοινού. Η μοναδική περιφερειακή δύναμη που απομένει να χρηματοδοτεί και να εξοπλίζει το ISIS και τις υπόλοιπες Τζιχαντιστικές οργανώσεις είναι η Σαουδική Αραβία, καθώς εμμένει στην πολιτική της για απομάκρυνση με κάθε κόστος του Προέδρου Άσαντ από την εξουσία στη Συρία, με μοχλό τους Τζιχαντιστές. Η πολιτική της αυτή τορπιλίζει την ειρηνευτική διαδικασία στη Συρία, οξύνει την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση προς την Ευρώπη ενώ παράλληλα δημιουργεί μία ανεξέλεγκτη στρατιά Τζιχαντιστών που πέρα από τη Συρία και το Ιράκ πραγματοποιούν τρομοκρατικές επιθέσεις και σε ευρωπαϊκό έδαφος (Παρίσι, Βρυξέλλες, Νίκαια κλπ) όταν επιστρέφουν από τη Μέση Ανατολή (πολλοί από αυτούς είναι ριζοσπαστικοποιημένοι Μουσουλμάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς Ευρωπαίοι πολίτες).
Επιπρόσθετα, το Θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας έχει ταχθεί κατά της πολιτικής συνεννόησης που προωθεί ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα με τη Ρωσία με στόχο την ειρήνευση στη Συρία, όπως διαφάνηκε με την διπλωματική στήριξη που παρείχε στους 51 Αμερικανούς διπλωμάτες που διατύπωσαν τη διαφωνία τους με τον Αμερικανό Πρόεδρο ζητώντας του να αναλάβουν οι ΗΠΑ στρατιωτική δράση κατά της κυβέρνησης Άσαντ. Οι διπλωμάτες αυτοί συγκαταλέγονται στα λεγόμενα «γεράκια» της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πολιτική τους θα υιοθετηθεί από την πολεμοκάπηλη Χίλαρι Κλίντον εάν και εφόσον εκλεγεί νέα Πρόεδρος των ΗΠΑ στις εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου. Η χρηματοδότηση του ιδρύματος Κλίντον από το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας με ποσά της τάξης των 10-25 εκατ. δολαρίων μόνο τυχαία δεν είναι. Εντάσσεται στο πλαίσιο της στρατηγικής συμμαχίας που έχει συνάψει η Σαουδική Αραβία με τα «γεράκια» του Αμερικανικού πολιτικού και στρατιωτικό-βιομηχανικού κατεστημένου εδώ και δεκαετίες. Για τα «γεράκια» των ΗΠΑ και τους Σαουδάραβες χορηγούς τους οι «φωνές» μετριοπάθειας που υπάρχουν μέσα στην Αμερικανική κοινωνία πρέπει να πνιγούν έτσι ώστε να μπορέσουν ανενόχλητοι να σπείρουν το θάνατο και την καταστροφή με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους ανά την υφήλιο που στόχο έχουν την ανατροπή των μη φιλικών προς την Αμερικανική ηγεμονία καθεστώτων.
Πηγές