Πλεόνασμα Αυγούστου...
Αύγουστος. Ο μήνας του φευγιού. Πόλεις και χωριά αλλάζουν όψη. Αδειάζει το ένα γεμίζει το άλλο. Αδειάζουν οι λεωφόροι, γεμίζουν τα σοκάκια. Αδειάζουν οι πολυκατοικίες, γεμίζουν οι αυλές. Αδειάζει το μυαλό από έννοιες, γεμίζει η καρδιά.
Σε λίγες μόνο ώρες το σκηνικό αλλάζει. Ξεμάκρυνες από την πόλη και βρίσκεσαι κοντά τους. Πρόσωπα τιμωρημένα από το χρόνο σού χαμογελούν και χέρια παιδεμένα σε τρατάρουν γλυκό του κουταλιού με φρούτα από το περβόλι. Καλοδεχούμενο το κέρασμα κι ας νοιάζονται να μάθουν τα πώς και τα γιατί της ζωής σου όλης. Έτσι είναι. Αυτή είναι η δική τους η ζωή. Κι ετούτοι οι κανόνες την ορίζουν. Δυο βήματα πιο κάτω, στη μεγάλη πλατεία κάτω από τα σκιερά λημέρια πουλιών και ονείρων ακούς να σε καλούν:
«Καλώς όρισες! Κάτσε, λεβέντη μου, να πιούμε ένα τσίπουρο! Είναι από το δικό μας!»
«Καλώς σας βρήκα! Καλή Παναγιά να' χουμε! »
«Για πες μας, τι μαθαίνετε εσείς οι σπουδαγμένοι εκεί στην Αθήνα; Για πόσο θα μας τιμωράνε ακόμα μ' αυτά τα αναθεματισμένα τα μνημόνια;» σε ρωτά ο μπάρμπας και κατεβάζει μονορούφι το ποτήρι.
Ιδέα δεν έχεις κι ας είσαι σπουδαγμένος, μα κάτι πρέπει να του πεις. Στο καθάριο βλέμμα του καθρεφτίζεται ο μόχθος μιας ζωής, το πάλεμα με το χρόνο τον ανίκητο, ο φόβος για το αύριο.
«Υπομονή, μπάρμπα! Θα περάσει. Κάποια ώρα θα περάσει».
«Δεν έχω ανάγκη εγώ, παιδί μου. Έζησα χρόνια αγκαλιά με την ανέχεια. Μα τώρα... ζυγιάζω τα κουράγια μου και δυσκολεύομαι. Τα παιδιά μου και τ' αγγόνια μου συλλογίζομαι τι θ' απογίνουν και μάτι δεν κλείνω τις νύχτες!»
«Όλοι σ' ένα καζάνι βράζουμε» απαντάς αδειάζοντας το ποτήρι «μα δεν μπορεί, θ' αλλάξουν τα πράματα!»
Κάνει πως βολεύτηκε ο μπάρμπας με τα λεγόμενά σου. Σαν να μη γύρευε απόκριση. Τον πόνο του γύρευε κάπου ν' ακουμπήσει.
«Φέρε μας κι άλλο ένα και με μεζέ από τον καλό!» φωνάζει στον καφετζή.
Ετούτο είναι το πλεόνασμα του Αυγούστου. Και δε βολεύεται σε δείκτες κι αριθμούς. Γιατί είναι πλεόνασμα καρδιάς!