Στο περασμένο μάθημα κάναμε για τους τυφώνες. Πολύ φοβερό πράμα! Όποιος βρεθεί στο δρόμο τους κινδυνεύει. Μας το έδειξε και η κυρία σε βίντεο. Θα σας φανεί παράξενο αυτό που θα πω. Ίσως και να γελάσετε. Εγώ, όταν έβλεπα το βίντεο, θυμήθηκα τον μπαμπά μου πώς έκανε όταν πήγα μια μέρα στο σπίτι με μια δαγκωματιά στο μπράτσο από το συμμαθητή μου, τον Πολύδωρο. Κάνει πολλά δώρα αυτός άμα θυμώσει: μπουνιές, κλοτσιές, δαγκωματιές... μάλλον για αυτό θα τον είπαν Πολύδωρο. Αλλά κι εμείς οι υπόλοιποι δεν πάμε πίσω. Όταν ανάψει ο καβγάς... αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά μας! Μια μέρα πάνω στον τσακωμό παραλίγο να ρίξουμε κάτω την κυρία της μουσικής.
Ο μπαμπάς μου, λοιπόν, μόλις είδε τη μελανιά, έκανε σαν τυφώνας! Τα έβαλε με όλους! Με τη μαμά που όλο πάει κι έρχεται στο σχολείο και τίποτα δεν κάνει, με την άχρηστη τη διευθύντρια που τα 'χει παρατήσει όλα στην τύχη τους, με τους δασκάλους που παίρνουν το μισθουλάκο τους και όλη μέρα χαζολογάνε, με τον επιστάτη που τον πληρώνουμε τον τεμπέλαρο κι αυτόν, με τους γονείς του Πολύδωρου που δεν πάνε να πνιγούν με το παιδί που έβγαλαν... και ούτε που θυμάμαι με ποιον άλλο! Τυφώνας, σας λέω! Τυφώνας σωστός!
Η μαμά προσπαθούσε να τον ηρεμήσει. Έτσι κάνει πάντα, αλλά δεν είναι πολύ εύκολο. Είναι να μην πάρει φόρα ο μπαμπάς. Δεν ακούει τίποτα. Όταν κάτι δεν πάει καλά, αγριεύει... και αρχίζει τις φωνές. «Θα τους δείξω εγώ» λέει και ξεφυσάει. «Αλίμονό τους αύριο που θα πάω εκεί! Το δικό μου το παιδί είναι υπόδειγμα! Κι ύστερα μου λένε ότι δεν έχουν bullying στο σχολείο!»
Όλο το βράδυ με είχε πιάσει μια αγωνία... Αν ερχόταν ο μπαμπάς το πρωί στο σχολείο, κάηκα! Ρεζίλι θα γινόμαστε όπως την άλλη φορά που με είχε ρίξει στο κυνηγητό ένας της έκτης και χτύπησα το σαγόνι μου και ήρθε έξω από τα κάγκελα και ούρλιαζε ότι θα κάνει μήνυση στους δασκάλους. Δε θα την ξεχάσω αυτή τη μέρα. Μετά από αυτό με παράτησαν όλοι -δήθεν πως χάζευαν κάπου αλλού- κι εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Μπαμπάς μου είναι, τον αγαπάω, αλλά μπροστά στους συμμαθητές μου τέτοιο ρεζιλίκι! Άσε που βρήκαν την ευκαιρία και κάτι παιδιά που δεν τα πολυήξερα να με κοροϊδέψουν την άλλη μέρα που τους είπα ότι δεν παίζουν τίμια στο ποδόσφαιρο: «Γιατί, τι θα μας κάνεις; Θα φέρεις τον μπαμπά σου να μας κάνει ντα;». Πού να τολμήσω, βέβαια, να το αναφέρω αυτό στον μπαμπά! Λέξη δεν είπα.
Ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα ότι θα γινόταν πάλι χαμός στο σχολείο και αιτία θα ήταν ο μπαμπάς μου. Και πού να 'ξερε! Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου. Εκείνο που έτρεμα περισσότερο ήταν... οι ερωτήσεις στο γραφείο της διευθύντριας που θα έφταναν στην αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως με τον Πολύδωρο κάθε μέρα παίζουμε και πολλές φορές μαλώνουμε και τα ξαναβρίσκουμε. Αλλά επειδή εκείνη τη φορά είχα θυμώσει μαζί του που δεν απέκρουσε το γκολ του έβρισα τη μάνα κι αυτός με δάγκωσε δυνατά και ύστερα εγώ τον κλότσησα.
Το πρωί που σηκώθηκα πήγα στην κουζίνα. Ο μπαμπάς με τη μαμά έπιναν καφέ.
«Καλημέρα! Μπαμπά, θέλω να σου πω κάτι», είπα με σιγανή φωνή.
«Καλημέρα. Τι θέλεις; Γρήγορα γιατί δεν πρέπει να αργήσουμε. Έχω να λογαριαστώ με πολύ κόσμο σήμερα!»
«Μπαμπά... να μπαμπά... αυτό που θέλω να σου πω είναι...»
«Ναι; Παρακάτω!»
«Είναι ότι δε φταίει μόνο ο Πολύδωρος. Φταίω κι εγώ. Μάλλον εγώ φταίω πιο πολύ», κατάφερα να πω.
«Μίλα καθαρά! Τι θες να πεις;»
«Να... επειδή είχα θυμώσει μαζί του... του έβρισα τη μάνα. Εγώ άρχισα δηλαδή»
Ο μπαμπάς μου άναψε, κοκκίνισε και έβγαζε καπνούς από τα αυτιά! Η συνέχεια... στο βίντεο του τυφώνα.