Στην Αθήνα βλέπεις την ιστορία κατάματα και τους ανθρώπους στα μάτια.
Η ιστορία περνά από μπροστά σου, ξεδιπλώνεται, σε ξεπερνά. Άλλοτε στέκεται αγέρωχη και σοφή, να σε «βλέπει» και να τη κοιτάς! Ζει μέσα στα ερείπια, κρύβεται σε στοές και κατακόμβες, υψώνεται στη γη περήφανη, και κάτω απ' αυτή μυστική!
Εδώ οι άνθρωποι, έχουν ζωή τους την ανθρωπιά, συντροφιά τον πολιτισμό και τη γνώση, δύναμή τους είναι η προσφορά, η φιλοξενία, η δημιουργικότητα, ο αγώνας για το παρόν και το μέλλον.
Τη βρίσκουμε κάπου, άναρχη και δαιδαλώδη, λαβυρινθική, ταπεινή και επιβλητική μαζί. Μα πάνω απ' όλα Ανθρώπινη! Φτιαγμένη με ανθρώπινο μέτρο, από χέρια προσφυγικά! Ξέρει να κρατά το παρελθόν ειδικά όταν αυτό καταρρέει, γιατί η πόλη αυτή ξέρει από Ιστορία! Είναι το βίωμα, οι άνθρωποι που πέρασαν, αλλά δεν τη ξεπέρασαν, και αυτή θέλει να τους χαίρεται και να τους θυμάται.
Ναι, η Αθήνα είναι γυναίκα και θεά, έχει τη σοφία, το όνομα και τη χάρη να πλάθει και να πλάθεται με ανθρώπινο μέτρο. Έχει ανθρώπους που μένουν κοντά της, στα καλά και στα δύσκολα, στη δόξα και στην παρακμή, στον αγώνα!
Είναι η πόλη των ανθρώπων, η πόλη του κόσμου και του πολιτισμού, που συνεχώς θα μας προκαλεί να την ανακαλύψουμε.
Η Αθήνα είναι παντού, άλλες 60 πόλεις του κόσμου έχουν το όνομά της! Είναι φίλη και αδελφή με τις σύγχρονες πρωτεύουσες του κόσμου: Την Ουάσιγκτον, το Λός Αντζελες, το Σικάγο, γιατί η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα του πολιτισμού.
Ηπείρου & Αχαρνών, λίγα μέτρα μακριά από την πλατεία Βικτωρίας που φιλοξένησε την προσφυγιά, λίγα μέτρα μακριά από το Πολυτεχνείο, τη Σχολή Καλών Τεχνών, το Αρχαιολογικό Μουσείο, βρίσκεται μια ανθρώπινη φτωχή, μα όχι φτωχική γειτονιά της Αθήνας. Πέρασαν και περνούν από εκεί τα μπουλούκια της προσφυγιάς, και βρήκαν την κατανόηση, ένα πρόχειρο καταφύγιο κάτω από τον ήλιο, τη ζεστασιά στην καρδιά των ανθρώπων της πόλης, ένα χέρι βοηθείας, ένα πιάτο φαΐ.
Είναι η ίδια γειτονιά που σήμερα μένει εκεί η κυρά Μαρία των 90 χρόνων, ο κυρ Γιώργος που από μικρός δουλεύει στο χασάπικο της γειτονιάς του 70 (Φυλής και Ηπείρου), και εκεί συνάντησε από παιδί μια άλλη, παλιά, κοσμοπολίτικη Αθήνα, που έχει αφήσει πίσω της απομεινάρια αρχοντιάς, πλούτου και καλοζωίας. Τώρα είναι εκεί και ο Αλή και ο Σομόν (ναι σαν το χρώμα) έτσι τον φωνάζει η κυρά Μαρία, η Θεία μου η αγαπημένη!
Κάπου εδώ, στο σπίτι το παλιό, «Είχε αυλή, είχε μάντρα και πηγάδι - κι είχε τσαμπιά η γριά κληματαριά... Είχε αυλή που ευώδιαζε ασβέστη - κι ήταν γλυκιά σαν το μέλι η χαρουπιά...»
«Σπίτι παλιό,
ήσουν εδώ, Φυλής και Δεριγνύ.
Σπίτι παλιό,
πες μου γιατί πετάξαν τα πουλιά
κι ήρθαν φωνές και μηχανές κι η άσφαλτο η στεγνή.»
Εικόνες που πολλοί από εμάς δεν γνωρίσαμε, παρά μόνο μέσα από τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, και τη Φωνή της Βίκυ Μοσχολιού.
Τώρα η γειτονιά είναι πολυεθνική! Κάποια παλιά σπίτια και αρχοντικά μένουν ερειπωμένα! Άλλα μισογκρεμισμένα, με ανοιχτά παράθυρα και μπαλκόνια να «βλέπουν» ουρανό. Οι άνθρωποι όμως που ζουν εκεί την αγαπούν. «Άλλοι είναι οι επιτήδειοι» μας λέει η κυρά Μαρία, 40 χρόνια Αθηναία, που ξέρει να κρατά Θερμοπύλες στην Αθήνα, με το χαμόγελό της, τον καλό το λόγο, την αγκαλιά στη γειτονιά! Ξέρει τους καημούς της γειτονιάς η κυρά Μαρία, ξέρει να συμπονά, γιατί είναι από χωριό, αυτό των Θερμοπυλών!
«Δεν περνάμε καλά, και έχουμε να περάσουμε δύσκολα ακόμα! Αλλά τα πράγματα θα αλλάξουν, θα έρθουν οι καλές οι μέρες», είναι σίγουρος ο κυρ Γιώργος.
Ναι, Ηπείρου και Αχαρνών, πέρασε από εκεί και ο μουσικός καραγκιόζης. Έτσι όπως τον «είδε» το 1975 ο Διονύσης Σαββόπουλος βάζοντας την πρώτη ελληνική ροκιά στην καρδιά της Αθήνας, τόσο επίκαιρη και τόσο αληθινή:
«Λευκό μου σεντονάκι - λάμπα μου τρελή - Ποια αγάπη τάχα μας φυσάει - Βάλε στη σκιά σου - τούτο το παιδί - Που δεν έχει απόψε που να πάει που να πάει»
Ναι, όπως λέει η Ελένη Αρβελέρ το 2016: «Οι άνθρωποι επαναλαμβάνονται η ιστορία, Όχι»
Αναδημοσίευση από το opedgr.wordpress.com