"Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος...Μόνο αγάπη και ποιοτικός χρόνος..."Έτσι περίπου το έγραφε η συντάκτρια το συμπέρασμα ενός άρθρου, που ταλαντεύονταν ανάμεσα στο γνωστό ερώτημα, "Εργασία και νταντά ή μαμά με το παιδί στο σπίτι;"... Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, όπως κι άλλα σημεία του άρθρου κι η βασική φράση που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν..."Μα το παιδί είναι όλος σου ο χρόνος" Διότι μόνον όταν είσαι μάνα ξέρεις πως δεν αρκεί να το φιλήσεις για ένα λεπτό στο μέτωπο και να το αγκαλιάσεις πριν να φύγεις στη δουλειά και στη συνέχεια, μετά από 12 ώρες με το πήγαινε έλα ή χωρίς, να επιστρέψεις σπίτι...
Γιατί το παιδί χρειάζεται χρόνο...Γιατί το παιδί θέλει, εκτός απ' το φιλί την ώρα που κοιμάται, το πρωινό του γάλα και το ντύσιμο πριν να φύγει στο σχολείο...Θέλει και τη σάκα του, γεμάτη με το κολατσιό, το μεσημεριανό φαγητό, τη δεύτερη αλλαξιά μη τυχόν και λερωθεί, το αντηλιακό και το καπέλο του, το φρέσκο νερό του...
Γιατί το παιδί χρειάζεται το δικό σου χρόνο...Γιατί το παιδί θέλει και το χάδι ανάμεσα στις ώρες που κυλούν κατά τη διάρκεια της ημέρας...Γιατί κάποιος πρέπει να το πάει και να το φέρει απ' το σχολείο και τις όποιες άλλες δραστηριότητες...Γιατί κάποιος πρέπει να φροντίσει για τη διατροφή του κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας...Γιατί πρέπει ν' αλλάξει, να κάνει μπάνιο, να ζητήσει να το βοηθήσεις να πάει στην τουαλέτα ή να διαβάσει, ανάλογα με την ηλικία του.
Γιατί το παιδί χρειάζεται χρόνο με τη μητέρα του...Γιατί σίγουρα της κοπέλας που θα έχει προσληφθεί για να το φροντίζει, δεν θα της καίγεται καρφάκι -σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον- για την καθημερινότητά του. Αρκεί να κυλά ο καιρός, να πληρώνεται και να φεύγει όταν το ρολόι δείξει την ώρα που "κατεβαίνουν τα ρολά". Γιατί στην τελική δεν είναι το δικό της παιδί, αλλά μια δουλειά...
Γιατί το παιδί χρειάζεται χρόνο...Διαφορετικά είναι πολύ πιθανό να το ακούσεις ν' αποκαλεί την κοπέλα που το προσέχει, "μαμά" και τότε, πίστεψέ με, τα συναισθήματα θα είναι πολύ χειρότερα απ' αυτά που μπορείς να φανταστείς. Γιατί το παιδί έχει το ένστικτο για να καταλαβαίνει αν του λείπεις και να σε τιμωρεί όταν επιστρέφεις μετά από πολύ περισσότερες ώρες απ' αυτές που μπορεί ν' αντέξει, στο σπίτι. Γιατί μπορεί να σου θυμώνει, να μη σου μιλά, να μην τρέχει στην αγκαλιά σου, να μη σου χαμογελά αλλά να κρύβεται και να προτιμά να τυλίγεται στην αγκαλιά της κοπέλας που φροντίζει το μεγάλωμά του...
Γιατί το παιδί χρειάζεται χρόνο με τον άνθρωπο που επέλεξε να το φέρει στον κόσμο. Διαφορετικά δεν αποκλείεται να το δεις να αισθάνεται μόνο κι αβοήθητο, "συντροφιά" με τον άνθρωπο που ανέλαβε να το φροντίζει...Κι όχι τυχαία...Επέτρεψε μου να μην μπω σε λεπτομέρειες. Όμως είναι πολύ πιθανό αν μπορούσες να "κρυφοκοιτάξεις" να έβλεπες πράγματα που το στομάχι και τα νεύρα σου δεν θα τα άντεχαν για το παιδί σου κι οποιοδήποτε άλλο παιδί...Μέχρι τη στιγμή βεβαίως που εσύ θα επιστρέψεις και τότε το χαμόγελο θα σχηματιστεί σωστά κι όπως επιτάσσει ο ρόλος της καλής baby sitter. Διαφορετικά πως θα μπορέσει να πάρει σχεδόν ολόκληρο το μισθό σου, για να παριστάνει τη μητέρα του, όσο εσύ λείπεις από κοντά του;
Γιατί το παιδί χρειάζεται χρόνο...Για να παίξει, να τρέξει, να τραγουδήσει, να μετρήσει, να ζωγραφίσει, να πέσει, να του φιλήσεις το γόνατο, να του βάλεις βούτυρο στο μέτωπο όταν χτυπά, να το καθησυχάσεις απ' τις φοβίες και τις αγωνίες του, να το κάνεις μπάνιο, να του χαϊδέψεις το κεφάλι, να του πεις οτι το λατρεύεις κι είναι η ζωή σου, πως είναι ο θησαυρός και το μεγαλύτερο δώρο που έχεις λάβει ποτέ... Για να γκρινιάξει, να σου σπάσει τα νεύρα, να το μαλώσεις, να το βάλεις τιμωρία, να το μετανιώσεις, να το κρυφοκοιτάξεις και να το "ερωτευτείς" με το ψεύδισμα, τη γκριμάτσα, την έξυπνη ατάκα που θ' αναρωτιέσαι που την άκουσε, την απορία που θα σε αφήσει άφωνη και τη ξαφνική αγκαλιά με τα ορθάνοιχτα χέρια, λέγοντάς σου πως είσαι "Η καλύτερη μαμά του κόσμου!"....
Γιατί το παιδί θέλει χρόνο για να κατανοήσει πως ίσως εσύ, μόνη ή με τo σύζυγό σου, να μην έχεις - έχετε άλλη λύση απ' το να εργαστείς για να μπορεί να καλυφθεί το στεγαστικό, η δόση στην εφορία, τα χαράτσια κι οι λογαριασμοί... Γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει πως ίσως δεν έχεις την τύχη να σου προσφέρει σταθερή βοήθεια μια γιαγιά ή ένας παππούς κι οτι είναι μονόδρομος για σένα η άλλη "ξένη" γυναικεία φιγούρα στο σπίτι...
Γιατί το παιδί θέλει χρόνο για να περάσει το 24ωρο του μέχρι τη στιγμή που θα μπορεί να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις. Και μέχρι τότε θα είναι απλώς... ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν οφείλει να κατανοεί πως η κρίση του σήμερα κι οι ρυθμοί του χθες, απαιτούν κι απαιτούσαν πολλές ώρες απουσίας από κοντά του. Γιατί το παιδί θέλει τους γονείς του...
Και γνωρίζω πολύ καλά πως ίσως δεν υπάρχει επιλογή... Όμως όλ' αυτά έχασα τα πρώτα χρόνια του παιδιού μου, μαζί με το πρώτο του βήμα, το πρώτο του συλλάβισμα, την πρώτη του λέξη...Και γνωρίζω οτι τα έχασα γιατί κάθε φορά που έβλεπα να κάνει κάτι καινούριο για μένα, ερχόταν με ύφος ή 1η , 2η , 3η, 4η ή 5η γυναίκα που το πρόσεχε και μου έλεγε... "Σιγά, αυτό το έκανε απ' την προηγούμενη εβδομάδα"... Κι εγώ; Που ήμουν εγώ;
Ο "ποιοτικός" χρόνος, είναι η δική μας παρηγοριά. Γιατί ο χρόνος κυλά γρήγορα. Γιατί θα κοιτάζεις το παιδί σου να μεγαλώνει και θ' αναρωτιέσαι... Πότε και πώς; Και τώρα το γνωρίζω πολύ καλά...Γιατί αυτά έχασα χθες... κι αυτά ζω σήμερα...Με πολλές αλλαγές, προσωπικές, οικογενειακές, επαγγελματικές, αναγκαίες περικοπές, λιγότερες επιλογές, αλλά και μια καθημερινότητα γεμάτη από..."ποιοτικό", εκνευριστικό, καταπληκτικό, κουραστικό, υπέροχο, γεμάτο χρόνο με το ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...
Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν είναι ο κανόνας, αλλά η δική μου άποψη... Γιατί θέλω να πιστεύω πως κάπου εκεί έξω θα υπάρχουν -και υπάρχουν- και καλές baby sitters που ενδιαφέρονται πραγματικά για τα παιδιά...Εμείς δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί. Αν όμως εσύ έχεις μια τέτοια, κράτησε τη γερά...