Παιδικά πρόσωπα κενά. Χωρίς χαμόγελο και όνειρα. Με την ανεμελιά να έχει δώσει τη θέση της στο φόβο και την αγωνία. Σε συναισθήματα που έχουν κατακτήσει κάθε κύτταρο του σώματος και του μυαλού τους. Χέρια που τρέμουν απ' το κρύο. Απ' τα παγωμένα νερά που λίγο έλειψε να τα «καταπιούν» και να χαθούν μαζί με τόσες άλλες ψυχές. Κι απ' τον τρόμο. Για το άγνωστο και το αβέβαιο αύριο.
Γονείς που υποφέρουν. Άλλοι γιατί έχασαν τα παιδιά τους στη Συρία. Άλλοι γιατί τα έχασαν στα μανιασμένα κύματα και κάποιοι άλλοι γιατί έχασαν τα ίχνη τους στη βίαιη διαδρομή προς την ελπίδα που ολοένα και σβήνει. Γονείς γονατισμένοι απ' τις τύψεις που δίνουν ένα φιλί στο παιδικό μέτωπο λες και ζητούν συγγνώμη για την περιπέτεια που αναγκάστηκαν να βάλουν την οικογένειά τους.
Μητέρες απεγνωσμένες μ' ένα άδειο μπιμπερό στα χέρια κι ακόμα χειρότερα, μια άδεια καρδιά. Παγωμένη απ' τις εικόνες του ρατσισμού και της αδικίας. Μια καρδιά που ζεσταίνεται όταν στο δρόμο αυτών των προσφύγων βρίσκονται Άνθρωποι. Με μια σακούλα φαγητό. Ένα ζεστό ρούχο. Ένα χαμόγελο. Για να τους δείξουν πως υπάρχει μέλλον. Πως δεν χάθηκαν τα πάντα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Έλληνες στα νησιά μας απ' τη μία, που πέφτουν με αυτοθυσία στα νερά του Αιγαίου για να βοηθήσουν και να σώσουν. Εκεί ακριβώς όπου κάποιοι καταφέρνουν να βγουν στην επιφάνεια κι άλλοι πάλι χάνονται για πάντα στην άβυσσο της θάλασσας και της...αδιαφορίας. Πάνω από 2.500 απελπισμένοι συνάνθρωποί μας.
Ρατσιστές απ' την άλλη, που κλωτσούν γονείς και παιδιά, που βάζουν «τρικλοποδιά» στο αύριο τους και την ίδια ώρα...Άνθρωποι που τους δίνουν δουλειά κι ένα κομμάτι ψωμί για να δυναμώσουν και να συνεχίσουν το ταξίδι τους.
Σύνορα που ανοίγουν για να περάσουν οι πρόσφυγες οι πρόσφυγες και σύνορα κλειστά που τους αφήνουν εγκλωβισμένους στην απελπισία, τη βροχή και τα λασπόνερα. Την υποθερμία και τη διόλου απίθανη...πιθανότητα του θανάτου.
Παππούδες που κλαίνε γοερά. Με πρόσωπα κουρασμένα απ' τη ζωή και την αναπάντεχη αλήθεια που πρέπει ν' αντιμετωπίσουν. Που κλαίνε από φόβο μήπως και το χέρι που χρειάζονται για να τους τραβήξει απ' το νερό δεν θα βρεθεί και θα πνιγούν, όπως και τόσοι άλλοι συμπατριώτες τους. Και παιδιά με βλέμμα τρομαγμένο, γιατί δεν βλέπουν τη μαμά και τον μπαμπά τους. Που μπορεί να βρίσκονται μόλις μερικά μέτρα μπροστά τους, χαμένοι στο αλαφιασμένο πλήθος ή μπορεί να βρίσκονται άλλου. Εκεί όπου τους έστειλε η βάρκα που αναποδογύρισε τη νύχτα. Στο βυθό. Μαζί με τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή.
Όλ' αυτά παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό. Μια τραγική πραγματικότητα που είναι δίπλα μας, αλλά και τόσο μακρυά ταυτόχρονα. Μέσα από λήψεις που προβάλλονται στο χρονολόγιο των social media ή την οθόνη της τηλεόρασής μας. Που ίσως σταθούμε για να τα παρακολουθήσουμε. Ίσως όμως και να τα προσπεράσουμε. Γιατί αυτή είναι η ζωή.
Γιατί ο χρόνος τρέχει και μαζί τρέχουν και οι υποχρεώσεις για τα μαθήματα των παιδιών, τις καθημερινές δουλειές, την εργασία, τους λογαριασμούς. Και λες δεν προλαβαίνω. Και σκέφτεσαι πως θες να βοηθήσεις αλλά πώς; Κι ακόμα χειρότερα, εξοικειώνεσαι με τις εικόνες της φρικτής πραγματικότητας. Πώς μπορείς όμως να μη συγκινηθείς; Να μείνεις αμέτοχος;
Μήπως τελικά πρέπει να κοντοσταθείς; Να βοηθήσεις όπως μπορείς; Να νιώσεις, να στηρίξεις και να θυμηθείς πως «εκεί», στη δική τους θέση, ήταν κάποτε οι παππούδες μας. Στη Σμύρνη. Στην Κύπρο. Στον Β.Π.Π με τις ιστορίες της γιαγιάς και του παππού για τις κακουχίες, την πείνα και την εξαθλίωση που τόσες φορές έχεις ακούσει απ' τα ίδια τους τα χείλη. Για τους συγγενείς που σκοτώθηκαν. Τους άλλους που δεν άντεξαν και πέθαναν και τον αγώνα που έδωσαν όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν. Αλλά και σήμερα. Όταν χιλιάδες νέοι άνθρωποι, γονείς, συμπατριώτες μας, λαμπρά μυαλά, αφήνουν την Ελλάδα εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ενός άλλου πολέμου με πολλα «θύματα».
Μήπως ν' ακούσεις, να σηκωθείς και ν' απαιτήσεις; Να ξεβολευτείς και να διεκδικήσεις; Από μια Ευρώπη που κάνει μεγαλεπήβολα σχέδια μόνο στα χαρτιά. Γιατί στην πραγματικότητα βουλιάζει σιγά σιγά, στο έλος της απελπισίας των προσφύγων. Του οικονομικού χρέους. Των παράλογων απαιτήσεων. Των χιλιάδων αυτοκτονιών.
Γιατί δυστυχώς, τα δάκρυα αυτών των ανθρώπων, είναι «σταγόνες» που χάνονται μέσα στον «ωκεανό της αδιαφορίας» αυτών που αποφασίζουν! Αλλιώς πως εξηγείς το ότι δεν ακούν; Το ότι δεν βλέπουν; Το ότι τελικά δεν αποφασίζουν; Πώς;
*Το αίτημα να δράσει επιτέλους η Ευρώπη, εκφράζουν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Ρίξτε μια ματιά και ενημερωθείτε.
*Αν θέλετε να βοηθήσετε και δεν γνωρίζετε πώς, ο Πανελλαδικός χάρτης συλλογής ειδών για τους πρόσφυγες θα σας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται απ' το ηλεκτρονικό περιοδικό της Αθανασίας Ανεζάκη, www.4yourfamily.gr