Οι επιθέσεις στην Κοπεγχάγη εμφανίζονται ως ένα αντίγραφο εκείνων που έπληξαν το Παρίσι πριν ένα μήνα. Στο Παρίσι και την Κοπεγχάγη, οι στόχοι ήταν οι ίδιοι: Οι υπερασπιστές της ελευθερίας της έκφρασης, οι ελεύθεροι στοχαστές, σκιτσογράφοι, αντιρατσιστές, αστυνομικοί, Εβραίοι. Η ίδια δολοφονική ιδεολογία, ο ισλαμισμός από ένοπλους τρομοκράτες.
Αυτοί που σκοτώνουν επιδιώκουν επίσης μια ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας που πλήττεται με αποτέλεσμα να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο οι Ισλαμιστές με τους ακροδεξιούς που μοιράζονται το ίδιο όραμα για έναν κόσμο που μαστίζεται από μια σύγκρουση πολιτισμών, με την Ευρώπη στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου να έιναι στη πρώτη γραμμή.
Να θυμάστε ότι πρόκειται για την επικύρωση της φανατικής κοσμοθεωρίας του Μπρέιβικ, του δολοφόνου στο Όσλο και την Ουτόγια, για τον οποίο κατέθεσαν υπέρ του Ισλαμιστές στη δίκη του.
Κοπεγχάγη-Παρίσι.
Η επίθεση της Κοπεγχάγης όπως αυτή στο Παρίσι έρχεται σε μια εποχή που υπάρχει άνοδος του αντισημιτισμού, με όλο και πιο φονικές δολοφονίες, στην ήπειρό μας.
Εκείνη η επίθεση εναντίον του Charlie Hebdo αποτελεί μέρος μιας ιστορίας του αγώνα για την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην βλασφημία που ξεκίνησε από τη Κοπεγχάγη και έχει ιδιαίτερη επίπτωση στο Παρίσι.
Το Charlie Hebdo δημοσίευσε τα σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσιεύτηκαν στην JyllandsPostenen το 2005 και ήταν για πολλά χρόνια στόχος απειλών.
Πώς να μην είναι συγκλονισμένο από την αδιαφορία με την οποία ο αντισημιτισμός έχει αναπτυχθεί στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια;
Πώς να μην θυμηθούμε την δριμεία κριτική από κάποιους που υποστήριξαν την καταπολέμηση του ρατσισμού όταν αποφάσισαν, να στηρίξουν τον Flemming Rose, δημοσιογράφο του Jyllandsposten ο οποίος δημοσίευσε τα σκίτσα;
Μετά από αυτές τις επιθέσεις πρέπει να κοιτάξουμε τι είναι το Ισλάμ και η ολοκληρωτική φύση του, αντιδημοκρατική, αντισημιτική, ρατσιστική, καθώς θα πρέπει να προβούμε σε απολογισμό του αντισημιτισμού.
Αντισταθείτε στην παγίδα και συνεχίστε να δεσμεύεστε για τη δημοκρατία καθώς δεν είναι η μόνη βιώσιμη δημοκρατική αντίδραση, αλλά επίσης η αίσθηση της δέσμευσης εκείνων που έπεσαν κάτω από τις σφαίρες των τρομοκρατών ή εκείνων στους οποίους προορίζονταν.
Ομοίως, αυτό σημαίνει μια μαζική υποστήριξη σε οργανώσεις που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τέλος, αυτό σημαίνει συμμετοχή στην ανάπτυξη των εθνικών και ευρωπαϊκών σχεδίων που είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα έργα μίσους που προτείνει ο Ισλαμισμός και οι σύμμαχοί του της άκρας δεξιάς.