BLOGS
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα της μισθοδοσίας του κλήρου στον ελλαδικό δημόσιο λόγο. Από τη μία έχουμε τους κατ' εξοχήν αντικληρικαλιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το καθεστώς μισθοδοσίας του κλήρου που ισχύει στην Ελλάδα δεν ισχύει πουθενά στην Ευρώπη, και ότι άρα πρέπει να «γίνουμε Ευρώπη». Ακόμα και εάν η εκτίμηση πως πουθενά στην Ευρώπη δεν μισθοδοτείται ο κλήρος από το κράτος είναι ακριβής, που δεν είναι ακριβής, μοιάζει να αγνοεί ένα θεμελιώδες γεγονός. Ότι η μισθοδοσία του κλήρου πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το ποιες παροχές δίνει γενικώς το κράτος στην εκκλησία.
Τον τελευταίο καιρό έχω «πάθει» μια τάση να χρησιμοποιώ τα εσπεριδοειδή με την φλούδα και ολόκληρα, αφού πρώτα τα βράσω, όπου και όταν το έχω δοκιμάσει το αποτέλεσμα είναι φανταστικό, απαραίτητη προϋπόθεση να σου αρέσουν οι γλυκόπικρες γεύσεις και να ξέρεις από που έρχονται τα φρούτα σου και να μην είναι άγουρα.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και αναρωτιέμαι ευθέως: γιατί δεν είναι εθνική εορτή όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου; Μπορεί η Χούντα να μην έπεσε τότε (ωστόσο κανείς δε θα τολμούσε να σκεφτεί να γιορτάσει την ημέρα της πτώσης της, καθώς το τέλος αυτό συμπίπτει με την εισβολή στην Κύπρο), αλλά η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια ημερομηνία σταθμός, από αυτές που πλάθουν τόσο εθνική όσο και πολιτειακή συνείδηση.
Αν επιχειρήσουμε ψύχραιμα να αποτιμήσουμε την αξία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, δε μπορεί παρά να αποδεχθούμε και να τονίσουμε πως, αν δεν είχε σημειωθεί αυτό το ιστορικό γεγονός, θα ήταν τελείως διαφορετική η πορεία μετάβασης στην Δημοκρατία και την κοινοβουλευτική ομαλότητα. Η αδιαμφισβήτητη επιρροή του φοιτητικού κινήματος στην πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας φάνηκε καθαρά από το πόσο επηρέασε το περιεχόμενο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη λεγόμενη περίοδο της μεταπολίτευσης, από τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, έως την επίλυση του πολιτειακού ζητήματος το 1974 και τη θέσπιση του Συντάγματος του 1975.
Ο συγγραφέας περιγράφει με λόγο σκληρό την πραγματική εικόνα του επιχειρηματικού γίγνεσθαι, καλύπτοντας μια κρίσιμη δεκαετία της παγκόσμιας οικονομίας και μάλιστα στο κέντρο του διεθνούς εμπορίου και επιχειρείν, τη Νέα Υόρκη. Οι αλόγιστες σπατάλες σε διαμονή, ανέσεις, διασκέδαση, οι ίντριγκες και τα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι, τα συμφέροντα, και οι στημένες συμφωνίες, οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις, αποτυπώνονται με γλαφυρότητα και ωμότητα. Μα πίσω από όλα αυτά κρύβεται το ταξίδι ενός ανθρώπου από την υπέρτατη ευτυχία που πυροδότησε ο κεραυνοβόλος έρωτας, στη συντριβή, στο σημείο μηδέν, στο τέλμα, στην παραίτηση.
Άραγε τι στο διάβολο πάει στραβά στην Αμερική; Η Αμερική είναι σε πόλεμο αλλά αυτή τη φορά με τον εαυτό της. Σύμφωνα με το Ερευνητικό Κέντρο Pew η χώρα δεν υπήρξε ποτέ τόσο διχασμένη από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου. Ο εκτεταμένος φατριασμός και οι βαθιές ιδεολογικές διαιρέσεις μεταξύ των πολιτικών ελίτ και των αξιωματούχων έχουν εμποδίσει την πρόοδο σε αυτή τη χώρα και οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί δεν φαίνονται να βρίσκουν πλέον κοινό έδαφος. Οι δημογραφικές μεταβολές, η παγκοσμιοποίηση, οι πολιτικές αναταραχές σε όλο τον κόσμο, η απειλή της τρομοκρατίας και χρόνια ύφεσης με ασθενέστερη και πιο αργή ανάκαμψη από τις προσδοκίες έχουν προκαλέσει ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και φόβου στο μέσο Αμερικανό.
Η πόλη Σεφσαουέν είναι το μέρος για το απόλυτο honeymoon. Φουλ ρομαντική, «ινσταγκραμική» με υπέροχα ξενοδοχεία τεσσάρων ή και 5 αστέρων που όμως κοστίζουν πολύ πολύ φθηνά. Τα μπλε βαμμένα σπιτάκια είναι πραγματικά μια μικρή μπλε Σαντορίνη χωρίς θάλασσα και περπατώντας στα στενάκια της ακόμα και αν είσαι ορκισμένος εργένης θα δώσεις υπόσχεση να επιστρέψεις με το άλλο σου μισό.
Παρατηρώντας τις φωτογραφίες του από την εφηβική ηλικία και μετά βλέπουμε ότι ο Λευκάδιος Χερν εμφανίζεται πάντα με το δεξί προφίλ και αυτό γιατί το αριστερό του μάτι ήταν τελείως κατεστραμμένο, ύστερα από ένα ατύχημα στα δεκαέξι του χρόνια. Αυτή η δυσμορφία που τον έκανε διαφορετικό του δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα απ' όσα ήδη είχε. Εκτός από τις φοβίες και τα φαντάσματα -κατάλοιπα της συντηρητικής και απάνθρωπης ανατροφής- είχε πρόβλημα και στην εμφάνιση και στην όραση. Το ανοιχτό μυαλό του, που «γνωρίζει ρίζες αλλά όχι σύνορα», δεν περιορίστηκε σε μία συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα. Ωστόσο από τα δύο βαπτιστικά του εγκατέλειψε το ιρλανδικό όνομα Πατρίκιος, σημάδι ότι ο πικρός ιρλανδικός κύκλος έχει κλείσει.
Θα είμαι ξεκάθαρος: η Τουρκία για να αντέξει ως ενιαία χώρα, συγκροτημένη σε κράτος, πρέπει να αποκτήσει οπωσδήποτε πρόσβαση σε ενεργειακούς πόρους. Ειδάλλως δεν θα μπορέσει να ταίσει και να ζεστάνει τα 100 περίπου εκατομμύρια πληθυσμού της το έτος 2050. Αν δεν αποκτήσει πρόσβαση σε ενέργεια, η Τουρκία θα καταρρεύσει. Θα διαλυθεί. Ακριβώς το ίδιο ρίσκο αντιμετωπίζει η Κίνα (μαζί με τη διαφθορά και το περιβαλλοντικό).
Μέχρι τότε, η Ελληνίδα ήταν παραγκωνισμένη, ήταν ένα «κατώτερο» φύλο<. Περιορισμένη, μόνο για το σπίτι, βουτηγμένη στην αγραμματοσύνη, χωρίς νομοθεσία ισότητας, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Κι όμως, εκεί που δεν είχαν καν λόγο στην κοινωνική ζωή, οι γυναίκες έγιναν πρωταγωνίστριες πολιτικών γεγονότων. Άρχισαν να διεκδικούν ό,τι τους ανήκε. Αντικατέστησαν τους άνδρες στην παραγωγή, εξασφάλισαν το ψωμί, τα φάρμακα, το ρουχισμό του στρατού. Οι γυναίκες της Πίνδου, μετέφεραν τα πολεμοφόδια στην πλάτη τους, εκεί όπου δεν έφταναν τα μεταγωγικά. Πλαισίωναν στα μέτωπα όλες τις κινητές νοσοκομειακές μονάδες στρατού ως εθελόντριες νοσοκόμες. Συνέβαλαν στην εξύψωση του ηθικού στα στρατεύματά μας.