Στην ερώτηση «Ποιο είναι το πιο φονικό ζώο στον πλανήτη;» με την έννοια, ποιο σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους το χρόνο, η απάντηση είναι το κουνούπι, προκαλώντας 725,000 θανάτους ετησίως (σύμφωνα με έρευνα που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο το 2015).
Το δεύτερο ον στη λίστα είναι ο άνθρωπος, προκαλώντας/εκτελώντας 475,000 δολοφονίες το χρόνο. Δεν γνωρίζω αν η έρευνα αυτή είναι αξιόπιστη, αν αυτά τα αποτελέσματα ισχύουν. Και δεν με απασχολούν οι απόλυτοι αριθμοί. Κάτι δείχνουν όμως αυτά τα ευρήματα, δημιουργούν έστω μια αίσθηση. Σε εμένα τουλάχιστον.
Κι αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται καθημερινά. Με τους πολέμους. Πολλοί, ταυτόχρονοι, εμφύλιοι και μη, μακροχρόνιοι οι περισσότεροι, όλοι φέρουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με την ύπαρξή τους και συνοδεύονται από ημερήσιες λίστες με ανθρώπινες απώλειες. Μάχιμοι, άμαχοι, όλοι μέρος της λίστας. Της κάθε λίστας. Επίσης αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται με τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Τακτικά, τακτικότατα πλέον σε τέτοιο βαθμό που τα συνηθίζουμε, όπως και τους πολέμους άλλωστε. Συνηθίζουμε τη λέξη θύματα, τη λέξη «μακελάρης», τη λέξη «τρομοκρατικός στόχος», τη λέξη «καμικάζι», κι άλλες πολλές λέξεις. Αίμα. Πτώμα. Απανθρακωμένο. Διαμελισμένα. Ερείπια. Παιδιά. Μωρά.
Μωρά. Μωρό.Το μωρό.
Κόντευε να γίνει έξι μηνών. Τι πρόλαβε άραγε να ζήσει, να μυρίσει, να γευτεί, ν' ακούσει, να δει; Ένιωσε τη χαρά της μάνας του όταν τον γέννησε; Ένιωσε τη συγκίνηση του πατέρα του όταν το πρωτοπήρε στην αγκαλιά του;
Το ήθελαν, το περίμεναν ή απλά έτυχε; Ήταν το «ατύχημα» που εκβίασε τις εξελίξεις; Ίσως όχι. Ίσως ναι.
Ίσως πρόλαβε να γευτεί το μητρικό το γάλα. Ίσως πρόλαβε να γλείψει εμμονικά τη θηλή του στήθους της μάνας του, να τη μυρίσει, να τρίψει τα χείλια και τη μύτη του πάνω της.
Ίσως πρόλαβε ν' ακούσει τα λόγια τα γλυκά, ίσως αισθάνθηκε την παλάμη του πατέρα του να τρίβει τη μαλακή του, ακόμη, πλάτη καθώς υπέφερε από κωλικούς.
Ίσως άκουσε τα γέλια και τα αστεία πάνω από τη μωρουδιακή μπανιέρα καθώς κουνούσε τα πόδια του και πιτσιλούσε τα πάντα γύρω του κατά το βραδινό μπάνιο.
Ίσως ηρεμούσε τα βράδια με τα νανουρίσματα της μάνας του, τα παραδοσιακά, τα κρητικά να το συντροφεύουν.
Ίσως. Ίσως όχι.
Μάλλον υπήρξε βουβός μάρτυρας φωνών, κραυγών κι εντάσεων στην ατμόσφαιρα του σπιτιού. Μάλλον έτρεμε και τρανταζόταν κάθε φορά που κάποιο αντικείμενο έπεφτε με δύναμη στον πάγκο της κουζίνας ή που προσγειωνόταν βίαια στο πάτωμα, κάθε φορά που κάποιο χέρι ενήλικα βαρούσε την ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού για να τονίσει κάποια λόγια, έντονα ειπωμένα.
Μάλλον πέρασε χρονικά διαστήματα στην καλαθούνα, στην κούνια, στο καρότσι κλαίγοντας χωρίς ανταπόκριση. Μόνο του.
Ίσως αποτέλεσε αντικείμενο καυγά. Καυγάδων. Ίσως άκουσε κι εμπέδωσε καλά τη φράση «εσύ φταις για όλα», είτε αφορούσε το ίδιο, είτε τη μάνα είτε τον πατέρα του. Κάποιος ή κάποιοι έφταιγαν σε αυτό το σπίτι.
Κάτι θα μάθουμε κάποια στιγμή, όχι πολλά. Μικρής και μεγάλης σημασίας.
Το μωρό όμως πέθανε.
Κι αποτελεί πλέον μέρος της στατιστικής των φονικών από άνθρωπο σε άνθρωπο. Το 2017.